Lost in Translation (2003)

Regie: Sofia Coppola | 105 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Bill Murray, Scarlett Johansson, Akiko Takeshita, Kazuyoshi Minamimagoe, Kazuko Shibata, Take, Ryuichiro Baba, Akira Yamaguchi, Catherine Lambert, Francois du Bois, Tim Leffman, Gregory Pekar, Richard Allen, Giovanni Ribisi, Diamond Yukai, Anna Faris

‘Lost in Translation’ is een zalige film. Zo eentje waar je een klein beetje stil van wordt. Een echte romantische komedie. Iedereen die de film al heeft gezien, fronst nu waarschijnlijk zijn of haar wenkbrauwen. Begrijpelijk, want we zijn wat het voornoemde genre betreft een soort formulewerk gewend dat we niet echt romantisch of grappig vinden, maar dat is nu wel het geval. Alles loopt ook naadloos in elkaar over. Ernst en absurditeit gaan hier vaak moeiteloos hand in hand met een zekere onbevangenheid en lichtvoetigheid. Het is dus geen satire. Zo krijgt Bob Harris in het begin een prostituee naar zijn hotelkamer toegestuurd door een Japanse relatie. Eenmaal binnen beveelt ze herhaaldelijk “LIP my stocking!” om erotisch over te komen. Hoe grappig dat misschien al klinkt, die scène is vooral zo meesterlijk door het ongeloof, de verwarring en de verbouwereerdheid op het gezicht van Bob Harris (Bill Murray), die zich geen raad weet met de situatie.

‘Lost in Translation’ is echter ook een serieuze film. Er zijn scènes waarin de eenzaamheid, weemoed en onbestemdheid van de hoofdpersonages, bijvoorbeeld als ze alleen in hun hotelkamer zitten of door neonverlicht Tokyo dolen, voelbaar worden voor de kijker. Bob en Charlotte zijn in feite vervreemd van hun leven. Ze lopen er daardoor des te meer verloren bij in een land dat voorop staat in de moderne wereld, maar sociaal ook mijlenver af staat van de westerse cultuur. Bob is in zijn carrière op een dood spoor beland en zit gevangen in een relatie met een vrouw die hem met faxen sart en ter beoordeling tapijtmonsters stuurt per Federal Express. Charlotte stuit op haar beurt alleen op onbegrip bij haar echtgenoot, een showfotograaf, en worstelt met de vraag wat ze met haar leven aanmoet.

Tegelijkertijd wordt al die misère ook heel eerlijk en sober in beeld gebracht. Ontdaan van alle valse sentimentaliteit. Bob en Charlotte lijken soms dan ook bijna de enigen te zijn die niet een typetje van zichzelf zijn geworden. Japanners èn (andere) westerlingen meegerekend. Ze hebben een authenticiteit en openheid die hen ook elkaar doen opzoeken. Gaandeweg ontwikkelen ze een intimiteit die echter nooit echt een affaire wordt. Ze duiken in het nachtleven, doen gek in een karaokebar en liggen met hun kleren aan naast elkaar in hetzelfde bed. Ze praten vooral. Een half woord is dan genoeg. Of een blik van verstandhouding. Ze genieten van elkaar. En ze nemen afscheid. Mooi.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 19 februari 2004