Low Tide (2012)
Regie: Roberto Minervini | 92 minuten | drama | Acteurs: Daniel Blanchard, Melissa McKinney, Vernon Wilbanks, Colby Trichell, Andy, Sid Kelton, Mercedes Rutgers, Troy Herron, James King, Susan King, Peter Matthews, Jamie Wilbon, Lou Riley, Maria Gomez, James Kelton, Cody Joe Tillman, Brittney Richards, Quincey Mixon, Rayman Blanchard, Sherrie Blanchard, Janese Carter, Mike Cozar, Raymond Stewart
Roberto Minervini weet als geen ander personages in zijn films te stoppen om wie je onmiddellijk gaat geven. Zo ook in zijn tweede film ‘Low Tide’, waarin hij de (nauwelijks bestaande) relatie tussen een twaalfjarige jongen en zijn alleenstaande moeder uitwerkt. De twee hebben dan weliswaar een dak boven hun hoofd, maar daar is alles mee gezegd. Geld is er nauwelijks, ondanks dat moeder een baan heeft in een verzorgingshuis. Het geld gaat op aan drank en wellicht ook drugs. De jongen is vooral op zichzelf aangewezen in dit lome, maar hartverscheurende docudrama. Ongelooflijk knappe prestatie van nieuwkomer Daniel Blanchard, die vrijwel continu in beeld is en een nieuwe betekenis geeft aan naturel acteren.
De setting is wederom Texas, ‘Low Tide’ is de tweede film in Minervini’s Texas-trilogie. In een klein dorp, waar eigenlijk iedereen arm is en met moeite het hoofd boven water te houden, brengt de naamloze jongen zijn dagen door. Hij verzamelt blikjes met een oudere man, die in een woonwagenkamp een eindje verderop woont. De jongen legt een bovenmatige interesse voor zijn omgeving aan de dag, met name de dieren hebben zijn aandacht. Dit wordt in betoverende – meestal dialoogloze – scènes vastgelegd, waarbij we vaak een paar passen achter de jongen staan.
Laten we het eens over gradaties van ouderschap hebben. Waar er ouders zijn die zich fanatiek bezig houden met welke E-nummers hun kind binnen krijgt of zorgvuldig monitoren waar het kind zich op elk moment van de dag bevindt, aan de andere kant van het spectrum bevindt zich de moeder uit ‘Low Tide’. Aanvankelijk lijkt ze de aanwezigheid van het joch niet eens op te merken. Er kan amper een begroeting af als ze thuiskomt. Als er iets bestaat als ‘te zelfstandig zijn’, dan geldt dat voor de tiener. Hij verschoont de bedden, ruimt zelfs de smerige souvenirs van moeders vorige nacht van de vloer en zorgt dat hij niet verhongert. Waar dit zou kunnen leiden tot verharding van het karakter, voel je in alles dat deze jongen liefde en aandacht nodig heeft. En dan niet het soort aandacht dat hij krijgt als moeder een feestje geeft terwijl hij probeert te slapen, door een van de gasten uit zijn bed wordt gehaald omdat het tijd is dat hij zich gaat gedragen als een volwassene (lees: bier drinken, drugs gebruiken, vrouwen betasten). Dat moet wel escaleren en het is in die scène dat de regisseur prijsgeeft dat ‘Low Tide’ een speelfilm in plaats van een documentaire is. Niets om vrolijk van te worden, maar oh zo indringend en memorabel.
Monica Meijer