Magenta (1997)

Regie: Gregory C. Haynes | 91 minuten | drama, thriller | Acteurs: Julian McMahon, Alison Storry, Marklen Kennedy, Crystal Atkins, Gedeon Burkhard     

Obscuur erotisch getint prulwerkje met grotendeels onbekende acteurs, dat op alle fronten matig uitgevoerd is. Het enige lichtpuntje is hoofdrolspeler Julian McMahon als dokter Michael. Zijn rol is het belangrijkst en het is een verstandige keus geweest van de regisseur om McMahon tot centrale figuur van de film te maken. Inmiddels heeft McMahon flink aan de weg getimmerd met rollen in tv-series als ‘Profiler’, ‘Charmed’ en ‘Nip/Tuck’ en als Victor von Doom in ‘Fantastic Four’.

Zijn acteerwerk is gedegen en komt realistisch over, dit in tegenstelling tot de titelfiguur Magenta (Atkins). Waarom deze film naar haar genoemd is, is een raadsel, aangezien ze slechts een bijrol heeft. Wellicht is haar rol zo beperkt vanwege haar eveneens beperkte talenten op het acteervlak. Atkins moet doorgaan voor een zestienjarige (geholpen door het knuffelbeest dat ze overal mee naartoe sleept, maar ze is duidelijk meerderjarig. Dat maakt de rode draad van de film niet minder cliché: de man die valt voor de zus van zijn vrouw. Die ook vreemdgaat… met zijn beste vriend Craig (Kennedy). Hier kan nooit lang over nagedacht zijn. Misschien is de “twist” in dit geval dat Craig bisexueel is en af en toe ook avances maakt richting Michael op wel heel directe manier. Uiteraard is Craig ook een cocaïneverslaafde en probeert hij zijn vriend en collega Michael mee te sleuren het slechte pad op.

Dat ‘Magenta’ een beperkt budget had, is aan alles af te zien. De slordige cameravoering en de ruwe montage spreken eigenlijk al voor zich. Hoewel de film in 1996 gemaakt is, lijkt het door de wijze van belichten wel ergens in de jaren 80 te zijn. Dit wordt in de hand gewerkt door de synthesizer-muziek, die al snel op de zenuwen gaat werken. Er is een kans dat het componistenduo Kloser en Schobel (die nadien ook aan grotere projecten zouden werken) geïnspireerd raakten door de jaren 80 beelden en besloten een eigen draai te geven aan de synthesizer-klanken van de jaren 80 serie ‘Miami Vice’. In elk geval komt het hier totaal niet uit de verf.

Na het lijstje van clichés uit het genre ‘erotisch drama’ afgewerkt te hebben, besloten de makers er nog een thriller-element in te gooien, resulterend in een dramatische ontknoping (waar de film tevens mee opent, om alvast een voorproefje te geven). Dit plotje wordt er met de haren bijgesleept, waarbij de arme Magenta ook nog eens overal de schuld van krijgt. Een betere actrice had hier nog wat mee kunnen doen, maar ook deze kans laat Atkins met haar bambi-ogen aan zich voorbij gaan, zodat de film verder verzandt in scènes die al veel vaker – en veel beter – in films te zien zijn geweest. De finale is dan meer een losse flodder dan een voltreffer, zonder dat de kijker geraakt of zelfs maar betrokken is bij het lot van de hoofdpersonen.

Hans Geurts