Man Trouble (1992)

Regie: Bob Rafelson | 100 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Jack Nicholson, Ellen Barkin, Harry Dean Stanton, Beverly D’Angelo, Michael McKean, Saul Rubinek, Viveka Davis, Veronica Cartwright, David Clennon, John Kapelos, Lauren Tom, Paul Mazursky, Gary Graham, Betty Carvalho, Mark J. Goodman    

Voor de release werd er veel verwacht van de film ‘Man Trouble’ uit 1992. Het script, van de hand van Carole Eastman, lag al jaren op de plank te wachten tot het eindelijk eens verfilmd zou worden. Diverse regisseurs werden gelinkt met het scenario, onder wie Jonathan Demme (‘The Silence of the Lambs’) en Lawrence Kasdan (‘The Accidental Tourist’). Uiteindelijk nam Bob Rafelson de taak op zich. Eastman en Rafelson werkten eerder samen aan de klassieker ‘Five Easy Pieces’. De hoofdrolspeler uit die film, Jack Nicholson, besloot na afwijzingen van onder anderen Robert De Niro en Al Pacino opnieuw een samenwerkingsverband aan te gaan. Zijn starpower zou volgens de makers genoeg publiek trekken dat een voorvertoning voor de pers niet nodig was, zo luidde het. Kwade tongen beweren echter dat ze het niet aandurfden de film aan critici te tonen uit angst voor slechte recensies…

Ellen Barkin speelt Joan, een klassiek geschoolde zangeres die midden in een scheiding met haar man – toevallig ook de dirigent van het orkest – zit. Als haar huis door inbrekers overhoop wordt gehaald voelt ze zich plots niet meer veilig. Ze trekt in het huis van haar zus, maar ook daar voelt ze zich kwetsbaar. Ze besluit een waakhond te nemen en komt zo in contact met hondentrainer Harry Bliss (Jack Nicholson). De twee vallen uiteraard als een blok voor elkaar. Maar Harry begeeft zich op glad ijs als hij wordt benaderd door de advocaat van de bekende miljardair Redmond Layls (Harry Dean Stanton), die wil voorkomen dat Joans hysterische zus Andy (Beverly D’Angelo) een biografie met belastende zaken over hem uitbrengt. Harry wordt dan ook ingehuurd om het manuscript te stelen. Maar hoe vertelt hij dat aan Joan?

Het is bijna niet voor te stellen, maar zelfs een film met een cast bestaande uit acteertalenten als Nicholson, Barkin, Stanton en D’Angelo kan toch echt tegenvallen. Het verhaal is flinterdun en het camerawerk laat regelmatig te wensen over. De film laveert constant tussen verschillende genres (komedie, drama, thriller) en dat tekent de besluiteloosheid ervan. De film is namelijk nergens echt grappig, dramatisch of spannend. Sterker nog, de humor is bij vlagen tenenkrommend. Zo is Harry eigenlijk nog getrouwd met zijn Aziatische vrouw, die hun huwelijk probeert te redden met hulp van een relatietherapeut. Harry noemt zijn vrouw, die eigenlijk Adèle heet, steevast denigrerend Iwo Jima. Dit is uiteraard een van de dingen die Adèle aankaart tijdens de sessies. Maar Harry verspreekt zich zo consequent dat zelfs de psycholoog de vrouw op een gegeven moment Iwo noemt. Hilárisch… Maar niet heus. Het doet eerder een beetje rasistisch aan en geeft een nare smaak in de mond van de kijker die verwacht een frisse komedie voorgeschoteld te krijgen. Bovendien zijn de acteerprestaties duidelijk onder de maat. Stuitend als je ziet wat er voor een kwaliteit aanwezig is. Aan Jack Nicholson is duidelijk te zien dat hij louter aan de film meewerkt om Rafelson en Eastman, die hij nog kent uit de tijd van ‘Five Easy Pieces’, een vriendendienst te bewijzen. Hij wekt een ongeïnspireerde indruk. Ellen Barkin heeft een buitengewoon ondankbare rol en krijgt nergens de mogelijkheid te laten zien wat ze in huis heeft. Ook Harry Dean Stanton oogt verveeld, alsof hij wil laten merken dat hij tegen zijn zin aan de film meedoet. Het fletse acteerwerk is een van de aspecten waaraan je kunt zien dat ‘Man Trouble’ een hart en een ziel mist. De makers hebben geen bloed, zo min mogelijk zweet en nauwelijks tranen laten vloeien bij het maken van deze film en dat is aan alles te merken.

Wie ‘Man Trouble’ niet ziet, zal er weinig aan missen. De film is nog net uit te kijken, maar daar is alles mee gezegd. Het is een niemendalletje dat nooit zal beklijven, daarvoor is het verhaal te marginaal. Nicholson en Barkin proberen nog te redden wat er te redden valt, maar tevergeefs…

Patricia Smagge

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 21 juli 1994