Marley & Me (2008)

Regie: David Frankel | 116 minuten | drama, komedie, familie, romantiek | Acteurs: Owen Wilson, Jennifer Aniston, Eric Dane, Kathleen Turner, Alan Arkin, Nathan Gamble, Haley Bennett, Clarke Peters, Finley Jacobsen, Lucy Merriam, Bryce Robinson, Benjamin Hyland, Sarah O’Kelley, Keith Hudson, Haley Hudson, Tom Irwin, Alec Mapa, Sandy Martin, Joyce Van Patten, Zabryna Guevara, Megan Mazaika, Haley Higgins, Ana Ayora, Matthew J. Walters, Nicole Herold, Paul Tei, Natalie Miller, Gaston Renaud, Angelina Assereto, Emmett Robin, Lisa Varga, Dylan Henry, Stephen Lee Davis, Michael Baskin

Regisseur David Frankel maakte naam met zijn redelijk geslaagde komedie ‘The Devil Wears Prada’ (2007), waarmee hij twee Oscarnominaties in de wacht sleepte. Met ‘Marley & Me’ begeeft hij zich op iets gematigder terrein; het onderwerp is wat voor de hand liggender en de humor bescheiden, evenals het drama overigens. Wat de Amerikanen comedy noemen is maar al te vaak gewoon drama met een lichtere toon. En dat is wat ‘Marley & Me’ is. Net als Judd Apatows ‘Knocked Up’ uit 2007, moet ‘Marley & Me’ het vooral hebben van redelijk normale verwikkelingen op gezinsniveau. Het is dan ook een echte familiefilm, die niet zozeer appelleert aan de lachspieren als wel aan herkenning, en daarin schuilt haar kracht.

Het verhaal kabbelt van het ene probleempje naar het andere en ondertussen wordt iedereen ouder en meer volwassen, net als in het echte leven. Het geeft ‘Marley & Me’ een vrij realistische toon, maar vanuit een positief perspectief. De herkenning zit hem in het gewone: hoe een doorsnee stel met een wat drukke hond als huisdier, soms lastige keuzes maakt die in elk normaal leven gemaakt moeten worden. Men woont echter wel in een dik huis met zwembad, wat in Amerika kennelijk ook ‘doodgewoon’ is, of tenminste: volgens Hollywood. Owen Wilson speelt John, die moeite heeft zijn volwassen verantwoordelijkheden te omarmen, maar wiens leven eigenlijk voorspoedig verloopt. Net als bijvoorbeeld Adam Sandler, speelt Wilson zelden een échte loser (ook hier niet). Wilsons personage is in deze film nog wat minder extreem dan in andere, maar desalniettemin overtuigt hij. Evenals zijn tegenspeelster Aniston, die nu toch echt haar ‘Friends’ imago is ontgroeid en die we als actrice zo langzamerhand serieus mogen nemen. De hond, Marley, speelt uiteraard een belangrijke rol in deze film, en dringt de rol van de kinderen dusdanig naar de achtergrond, dat deze niet of nauwelijks de kans krijgen een karakter neer te zetten. Dit is een minpuntje in de film.

Voor de rest is het vooral sterk geschreven. De hond is, ondanks dat hij een belangrijke rol speelt in het leven van John en Jenny, vooral een gangmaker voor de groei naar volwassenheid van het stel. De verwikkelingen rond zijn rebelse karakter houden het realisme luchtig, zodat we wel meeleven en het gematigde drama niet te saai wordt. Zo blijft de film van het begin tot het einde onderhoudend zonder oppervlakkig te zijn.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4

Bioscooprelease: 5 maart 2009