Me and Earl and the Dying Girl (2015)
Regie: Alfonso Gomez-Rejon | 105 minuten | komedie, drama | Acteurs: Thomas Mann, RJ Cyler, Olivia Cooke, Nick Offerman, Connie Britton, Molly Shannon, Jon Bernthal, Katherine Hughes, Matt Bennett, Masam Holden, Bobb’e J. Thompson, Gavin Dietz, Edward DeBruce III, Natalie Marchelletta, Chelsea Zhang, Marco Zappata, Kaza Marie Ayersman, Etta Cox, Karriem Sami, Hugh Jackman
Films waarin een dodelijke ziekte centraal staat, draaien vaak uit op één groot tranendal. Voor filmmakers is het vaak een uitdaging om zo’n zwaar onderwerp op een luchtigere manier te benaderen. Zeker als de primaire doelgroep de jeugd is. Recent werd zowel in binnen- (‘Achtste groepers huilen niet’, 2012) en buitenland (’50/50’, 2011; ‘The Fault in Our Stars’, 2014) het thema aangesneden. Deze films werden goed ontvangen en weten de kijker te raken. Op het gebied van originaliteit valt er echter nog wel wat te winnen. Alfonso Gomez-Rejon – die voorheen persoonlijk assistent was van niemand minder dan Martin Scorsese en second unit director was voor onder meer ‘Babel’ (2006) en ‘Argo’ (2012) – nam zich dat ter harte en besloot op geheel eigen wijze de bestseller ‘Me and Earl and the Dying Girl’ van Jesse Andrews te verfilmen. Het script stond in 2012 nota bene nog op de ‘Hollywood Black List’, een lijst met meest geliefde filmscenario’s die nog niet in productie zijn gegaan, doorgaans omdat ze een te grote uitdaging zijn voor veel filmmakers. Uitdagend of niet; Gomez-Rejon heeft er een indrukwekkende coming-of-agefilm van gemaakt, dynamisch en vol creativiteit, waarin een zwaar onderwerp bewust met een stevige dosis lichtvoetigheid wordt behandeld. ‘Me and Earl and the Dying Girl’ is een film bovendien die zich in geen enkel hokje laat stoppen.
De ‘Me’ uit de titel is Greg Gaines (Thomas Mann), een tiener die zijn middelbareschooltijd probeert te overleven door een beetje met alle winden mee te waaien, zonder zich daadwerkelijk te conformeren aan de grillen van de groepsdrang. Door mensen precies op het juiste moment te vertellen wat ze willen horen, manoeuvreert hij zich handig door high school heen. Maar echte interactie komt daar niet bij kijken. Dat kent Greg dan ook niet. Zijn beste, en enige, vriend – Greg spreekt liever over zijn ‘collega’ – is Earl (RJ Cyler), met wie hij in zijn vrije uren parodieën maakt op filmklassiekers (met flauwe maar o zo grappige titels als ‘A Sockwork Orange’). Door zich daarmee bezig te houden, denkt Greg even niet aan zijn grootste angst: meisjes. Tot op een dag zijn moeder (Connie Britton) hem vraagt een meisje op te zoeken, waarvan sinds kort bekend is dat ze ernstig ziek is. Met enorme tegenzin klopt Greg aan bij deze Rachel (Olivia Cooke), die niet bepaald zit te wachten op zijn medelijden. Desondanks raken ze met elkaar aan de praat en ontstaat er een onverwachte vriendschap waar Greg net zo veel energie uit put als Rachel.
Het knappe aan ‘Me and Earl and the Dying Girl’ is dat de film doorspekt is met scherpe en eigenzinnige humor. Voor Greg is het maken van (flauwe) grapjes een manier om van de realiteit weg te vluchten, voor Rachel biedt zijn humor onverwachte houvast. Gomez-Rejon laat zijn camera de vrije loop en schuwt de grootse dynamiek en rusteloosheid niet, maar weet ons ook te intrigeren door juist minutenlang stil te staan, als de situatie daarom vraagt. Zo houdt hij de focus vast op de momenten dat het moet, en laat hij de teugels vieren zodra daar ruimte voor is. Dat geldt overigens ook voor de soundtrack van Brian Eno; waar een ander de boel in cruciale scènes eens even flink zou laten aanzwengelen, houdt Eno het klein maar fijn. ‘Me and Earl and the Dying Girl’ tart alle wetten van de formulefilm en komt daardoor harder aan dan de meeste van zijn genregenoten. Het is maar goed dat Jesse Andrews zijn eigen boek tot script heeft omgetoverd, want het is maar de vraag of andere (scenario)schrijvers, hoe goed ze ook zijn, de juiste toon te pakken hadden gekregen.
‘Me and Earl and the Dying Girl’ heeft in Thomas Mann en Olivia Cooke twee innemende en overtuigende hoofdrolspelers. Mann weet precies de juiste balans te vinden tussen onzekerheid, bescheidenheid en spitsvondigheid. Cooke toont lef in een rol waarvoor zij haar hoofd kaal moest scheren en waarbij op een realistische manier de aftakeling in beeld wordt gebracht. Mann en Cooke laten zich omgeven door een parade aan excentrieke bijrollen. Nick Offerman is lekker wazig als Gregs hippie-achtige vader, en Jon Bernthal speelt de lievelingsleraar van Greg en Earl, een geschiedenisdocent vol tatoeages. RJ Cyler is niet alleen heerlijk droog en recht voor zijn raap als Gregs sidekick, hij fungeert ook min of meer als diens geweten in de belangrijke scènes. Maar de grote ster is hier toch echt de camera, die schittert op de momenten dat het kan, zich koest houdt op de momenten dat het moet en ons op het cruciale moment zelfs weet mee te slepen in zijn magie.
‘Me and Earl and the Dying Girl’ is een originele, innemende en hartverwarmende mix van drama en coming of age, dat niet zozeer door zijn verhaal maar meer vanwege de benadering van schrijver Jesse Andrews en regisseur Alfonso Gomez-Rejon prettig buiten de lijntjes kleurt. De film houdt zich verre van vals sentiment, creëert levensechte personages en laat daarnaast een stevige dosis frisse visuele flair zien. Onbegrijpelijk dat ‘Me and Earl and the Dying Girl’ niet regulier in de Nederlandse bioscopen te zien is (geweest)!
Patricia Smagge
‘Me and Earl and the Dying Girl’ is vanaf donderdag 7 juli 2016 te zien tijdens Previously Unreleased 2016. Tevens verschijnt ‘Me and Earl and the Dying Girl’ woensdag 22 juni 2016 op DVD en is vanaf maandag 30 mei 2016 beschikbaar als Digital HD.