Me & Mr. Jones on Natalee Island (2011)
Regie: Paul Ruven | 88 minuten | drama | Acteurs: Robert de Hoog, Hanna Verboom
Na het zien van de titel ‘Me and Mr. Jones on Natalee Island’ en na een vluchtige blik op de samenvatting van de film, zullen er ongetwijfeld bij de gemiddelde (Nederlandse) kijker allerlei alarmbellen afgaan. Dit wordt vast een smakeloos sensatieverhaal dat gebruik wil maken van het al even sensationeel gepresenteerde werkelijke verhaal over de vreselijke gebeurtenissen rond Joran van der Sloot en Natalee Holloway. Maar, ook al is de titel inderdaad behoorlijk “not done” (“Natalee Island”??) en valt niet te ontkennen dat maker Paul Ruven het “Joran-verhaal” gebruikt om extra spanning of interesse voor zijn film te creëren, sensationeel is het bepaald niet te noemen. Het is zelfs tamelijk ongelooflijk te noemen hoe onopwindend en oninteressant de film is geworden, gezien zijn context. Ruven had net zo goed de gehele Joran/Natalee-invalshoek weg kunnen laten. Het leidt namelijk eerder af van de (potentieel) boeiende verhaallijn(en) en wekt verwachtingen op waar niet aan wordt voldaan. De keuze voor Hanna Verboom als vrouwelijke hoofdpersoon pakt gelukkig wel goed uit, maar ze geldt als één van de weinig sterke punten van de film.
Op de blog van regisseur Paul Ruven valt te lezen dat er tijdens de productie van de film veel weerstand tegen is geweest en men heeft geprobeerd, middels advocaten en intimidatie, om de film te stoppen of censureren. Dit laatste is gelukt aangezien Ruven een bepaald persoon die niet met Joran van der Sloot geassocieerd wilde worden niet bij naam heeft mogen noemen. Of dit een groot gemis is, is maar de vraag en verder is de heisa rond de film waarschijnlijk niet nodig geweest. Er komen maar weinig controversiële dingen naar voren in de film. Er worden wat theorieën geuit over de wijze waarop Van der Sloot Natalee wellicht vermoord zou hebben (tot bloedens aan toe getrapt en vervolgens begraven) maar dit is nog geen reden tot paniek. De moeder van Natalee en een zekere Emmy-winnaar zullen waarschijnlijk niet blij zijn met de bewering dat deze laatste tegen betaling van de eerste de vervelende details rondom Natalee’s gedrag (drank- en drugsgebruik) beloofde weg te laten, maar deze nieuwe feiten over Natalee zelf – in ieder geval toch het vermoeden hiervan – zijn allesbehalve nieuw. Tenslotte wordt er alleen maar wat rondgehangen buiten en in het huis van van der Sloot, waar de plot van de hele film omheen draait. En op twee episodes na, gebeurt hier weinig spannends of geruchtmakends.
Nee, sensationeel kan het allemaal niet genoemd worden. Als misdaadmysterie of -thriller is de film dan ook zwaar gemankeerd. Er wordt maar weinig sfeer van gevaar gecreëerd en de grote vijand wordt eigenlijk alleen via (achtergrond)verhalen aan de kijker gepresenteerd. Geen moorden die in de film zelf plaatsvinden, dus, zoals gebruikelijk is, of scènes die vanuit het oogpunt van de dader worden getoond. De zaak van Joran van der Sloot lijkt er eigenlijk maar een beetje losjes aan te hangen. Maar waaraan dan?
Het is natuurlijk niets nieuws om een groot waargebeurd drama als achtergrond of context te gebruiken voor een intiem liefdesverhaal of persoonlijk drama – en het lijkt dat Ruven deze benadering ook in gedachten had – maar zowel de context als het liefdesverhaal komen in deze film helaas nauwelijks uit de verf. Op de site van de film wordt het liefdesverhaal vergeleken met dat in ‘Leaving Las Vegas’ maar het komt er niet eens in de buurt. Ja, de escortdame in de film, Eva (Hanna Verboom), loopt continu met een drankfles in de rondte en heeft niet lang meer te leven (vanwege een zeldzame ziekte), maar daar houden de parallellen wel zo’n beetje op. Misschien zou het effectiever zijn geweest als er meer gedaan zou zijn met haar schrijnende situatie of in ieder geval meer respons gecreëerd zou zijn bij haar liefdesobject in de film, Remi (Robert de Hoog), maar nu gaat het om losse flarden van drama waar verder niet bij stil wordt gestaan. Remi reageert op het nieuws over de terminale ziekte van Eva door haar, zonder wat te zeggen, een tijdje aan te staren, en rept er dan niet meer over. Regelmatig barst ze in hoestbuien uit, maar meer dan een klopje op haar rug krijgt ze niet van Remi. Ook wanneer Eva een vreselijk voorval opbiecht dat halverwege het verhaal plaatsvindt, loopt Remi niet bepaald zichtbaar over van medeleven. Ja, eventjes is hij verbouwereerd, maar vervolgens is het over tot de orde van de dag.
Dit is één van de pijnpunten van de film: het tamelijk emotieloze acteerwerk van Robert de Hoog. Het liefdesverhaal zou toch in ieder geval het kloppend hart van de film moeten zijn, maar deels door zijn zakelijke reacties is hun band zelden geloofwaardig. Alleen wanneer hij uitvalt tegen zijn vader tegen het einde van de film, is er iets van passie in Remi te ontdekken. Hanna Verboom, daarentegen, verrast in positieve zin. Ook al is haar personage soms wispelturig en is de dialoog die ze te verstouwen krijgt niet van de meeste intelligente soort, ze komt tenminste als een echt, levendig persoon over. Ze komt natuurlijk en ongeforceerd over.
De filmervaring zelf laat erg te wensen over. Drama en emotie blijft te erg aan (of onder) de oppervlakte en slechts na een minuut of vijftig breekt er een spannend moment aan. Dat de film dan ook gelijkenissen zou vertonen met ‘The Blair Witch Project’ zoals op de site wordt beweerd, is eigenlijk nergens te zien. Met uitzondering, wellicht van het open, lichtelijk spannende, maar uiteindelijk naargeestige einde. De laatste stuiptrekking van een film die niet weet wat hij wil zijn en zodoende op praktisch elk vlak faalt.
Bart Rietvink