Medicine for Melancholy (2008)

Regie: Barry Jenkins | 88 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Wyatt Cenac, Tracey Heggins, Melissa Bisagni, DeMorge Brown

In ‘Medicine for Melancholy’, beleven we een etmaal met de jonge Afro-Amerikanen Jo en Micah. We volgen hen door de stille zondagse straten van San Francisco, tijdens hun bezoek aan het Museum of Modern Art en bij een dansje in een alternatieve club. We bezoeken hun woningen, waar we in hun spulletjes rondsnuffelen om hen beter te leren kennen.

Misschien klinkt deze plotbeschrijving niet bijzonder opwindend, maar sinds ‘Before Sunrise’ weten we dat een stadswandeling best boeiend kan zijn. Zolang de personages ons maar raken. Wat dat betreft hebben we met Micah en Jo twee fijne karakters te pakken. Het zijn sympathieke en slimme jongvolwassenen, die gesprekken voeren die ergens over gaan. En gaan ze nergens over, dan zijn die gesprekken nog altijd vermakelijk.

Terwijl in ‘Before Sunrise’ voornamelijk wordt gesproken over leven en liefde, snijdt ‘Medicine for Melancholy’ ook twee maatschappelijke thema’s aan. Voor Micah bepaalt zijn Afro-Amerikaanse afkomst zijn identiteit, voor Jo speelt ras geen rol. Dit verschil in visie komt meerdere malen terug, zonder dat het op de spits gedreven wordt en zonder dat de film zijn romantische toon verliest.

Het tweede thema is wat minder interessant: het huisvestingsbeleid van de gemeente San Francisco. Dat dit onderwerp opduikt is te verklaren – de tegenstelling zwart/wit is vervangen door een tegenstelling arm/rijk – maar dat maakt de details van de locale politiek niet interessanter. Gelukkig krijgt dit thema verreweg de minste aandacht.

Afgezien van dat minpuntje is ‘Medicine for Melancholy’ een voorbeeldig romantisch drama. In ieder opzicht is de film om door een ringetje te halen. De quasi nonchalante visualisering (met als hoogtepunt een zwierig ritje in een draaimolen), de vlotte montage, de heerlijke muziek en droge humor, het acteren. En in de korte tijd dat we met ze omgaan, verliezen we ons hart volledig aan Jo en Micah.

Debuterend regisseur Barry Jenkins nam een risico door ‘Before Sunrise’ overduidelijk als inspiratie te gebruiken voor zijn eigen film. Het risico loont. Kwalitatief doet ‘Medicine for Melancholy’ nauwelijks onder voor haar inspiratiebron. Medicijn tegen melancholie en een oppepper voor hoofd en hart. Film om verliefd op te worden.

Henny Wouters