Meet Me in Venice (2015)
Regie: Eddy Terstall | 90 minuten | drama | Acteurs: Beppe Costa, Roberta Petzoldt, Nikola Rakočević, Meral Polat
De relatie tussen kind en ouder is een beproefd thema binnen de filmgeschiedenis. Aanvankelijk bestaat er dan een hoop frictie tussen de twee generaties, maar geleidelijk aan beseft zowel kind als ouder dat ze meer met elkaar gemeen hebben dan voorheen gedacht. Van films binnen dit genre laat het verloop zich makkelijk raden. ‘Meet Me in Venice’ voegt hier echter een interessant genre aan toe. De eerste internationale film van regisseur Eddy Terstall is namelijk in de mal van een roadmovie gegoten. Het gaat nu niet meer om die ontknoping, maar het is de reis er na toe die in het voetlicht staat. Uiteindelijk blijkt de vader-dochterrelatie niet meer dan een instrument te zijn voor een karakterschets van de jeugd van tegenwoordig.
Wanneer Liza (Roberta Petzoldt) een uitnodiging krijgt om haar vervreemde vader Mauro (Beppe Costa) in Venetië te ontmoeten, gaat ze na enige twijfel overstag. Ondanks de slechte verhalen die ze over hem gehoord heeft, is ze toch wel benieuwd. Eenmaal aangekomen blijkt Mauro meer in petto te hebben dan een simpel verblijf in de Italiaanse grachtenstad. Venetië is de eerste stop van een treinreis die richting Istanbul door de Balkan voert. Een reis die Liza leert wie ze werkelijk is.
Dat avontuur wordt gebracht als een soort van reconstructie. Bij wijze van bekentenis legt ze het verhaal voor haar zoontje op camera vast. Intussen ziet de toeschouwer wat er allemaal gebeurt. Het is een doelbewuste aanpak, die de focus op Liza vergroot. Het legt de nadruk op haar twijfels, angsten maar ook op haar oprechte menselijkheid.
Daarnaast werkt het illusieverstorend, maar niet per se op een slechte manier. Net als dat het gesproken Engels bijvoorbeeld wel heel erg leunt op dikke accenten en de montage tamelijk hard is, lijkt alles met een reden te gebeuren. Doordat ‘Meet Me in Venice’ enigszins documentair overkomt, schuilt er een hoog realisme in de film. Een waarheidsgetrouwheid die teruggrijpt op de keuzestress en ontworteling van de hedendaagse jeugd. Hoe ziet de toekomst eruit? Moet Liza bij de vader van haar kind blijven? Of moet ze meer voorbeeld nemen aan haar vader, die als bon vivant van het leven geniet?
Hoewel het antwoord op deze vragen voor Liza niet helemaal duidelijk wordt, geeft de manier waarop de camera de gebeurtenissen registreert wel meer inzicht over hoe er naar het leven gekeken kan worden. Dat de treinreis naar het Oosten voert lijkt geen toeval. Al gaat het niet zozeer om de bestemming, maar ook waar de reizigers vandaan komen: het Westen. De treinen die Liza en Mauro richting Istanbul brengen rijden onverstoord door. Vaak laat een camera zien welke weg ze hebben afgevoerd. Alsof de film wil zeggen dat wat achter iemand ligt daadwerkelijk een plek in het verleden heeft gekregen. Het is het nu wat telt. De Oosterse gang is daardoor de weg naar actueel geluk. In het nu is er een perfecte cohesie van lichaam en geest. Het is daarbij niet alleen de zoektocht van Liza, maar elke Westerling kan zich aangesproken voelen. De Europese identiteit is bij Terstall bovendien springlevend. Samen is niet alleen.
Misschien dat ‘Meet Me in Venice’ iets te conceptueel is om emotioneel te beklijven, maar interessant is de film wel. De zoektocht naar een eenduidige identiteit spreekt aan, juist ook doordat hoofdpersonage Liza in een ongewone situatie wordt geplaatst. De muziek, voor het grote deel van acteur Beppe Costa zelf, zorgt er evenwel voor dat de film niet geheel verzandt in kilte. Bijzondere film.
Wouter Los
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 2 juli 2015