Metropia (2009)

Regie: Tarik Saleh | 86 minuten | thriller, animatie, science fiction | “Originele stemmencast: Vincent Gallo, Juliette Lewis, Udo Kier, Stellan Skarsgård, Alexander Skarsgård, Sofia Helin, Shanti Roney, Fares Fares, Fredrik Eddari, Doreen Månsson, Indy Neidell, Joanna Mikolajczyk, Goran Marjanovic, Magnus Skogsberg, Lotta Bromé”

In het nabije Europa van de toekomst zijn de fossiele brandstoffen op en ziet men het daglicht niet meer. De grote steden binnen Europa zijn onderling verbonden door een grootschalig metronetwerk (TREXX). Wanneer Roger Oloffson (Vincent Gallo) dit ondergronds netwerk betreedt, heeft hij stemmen in zijn hoofd. Hij heeft werkelijk geen idee hoe hij daar aan komt. Voor Roger is het duidelijk, er is iets mis met dit immense netwerk. Wanneer hij op een metrostation zijn droomvrouw, de mysterieuze Nina (Juliette Lewis), ontmoet, besluit hij haar te volgen omdat zij wel eens meer van de vreemde stem in zijn hoofd zou kunnen afweten.

Regisseur Tarik Saleh is een in Zweden wonende Turkse graffitikunstenaar die eerder de documentaire ‘Gitmo’ maakte. ‘Gitmo’ handelde over ondervragingstechnieken in Guantánamo. Het is dan ook niet verwonderlijk dat ‘Metropia’ een zeer bijzondere animatiestijl kent waarbij de personages bijna aandoen als poppen en redelijk realistisch overkomen. De bewegingen zijn daarentegen erg houterig en kunnen in de eerste minuten als storend worden ondervonden. Al snel valt dit eigenlijk niet meer op en beschouw je het gewoon als onderdeel van de film. Roger, maar vooral Nina, zijn uitstekend gekarakteriseerd, kennen de juiste stem en blijven interessante personages gedurende de film.

Op verhaaltechnisch vlak schiet ‘Metropia’ helaas wel te kort. De plot is een typisch geval van Orwells’ ‘1984’: ‘big brother is watching you’. In de toekomst is de techniek namelijk zo ver gevorderd dat iedereen in de gaten gehouden kan worden en gecontroleerd en zelfs gemanipuleerd wordt door de machthebbende groep. Het verlies van individualiteit speelt dan ook een grote rol in ‘Metropia’. In eerste instantie lijkt hier niet veel op aan te merken maar het verhaal wordt te rechtlijnig gebracht waardoor er eigenlijk geen verrassing in de film zit. In een science-fiction productie verwacht je namelijk een bijzonder verhaal of een twist hierin, maar in ‘Metropia’ is het verhaal duidelijk ondergeschikt aan de animatie en sfeer en lijkt het erop dat hier niet genoeg aandacht aan is besteed.

Wat vooral opvalt aan ‘Metropia’ is de duistere sfeer. De tweedimensionale film is opgebouwd uit scènes die voornamelijk uit grijstinten bestaat. Dit mag dan wel voor een duistere sfeer zorgen maar soms zijn de beelden zo donker dat er bijna niet te zien is wat voor gebeurtenis er op dat ogenblik plaatsvindt. Een grauwe postapocalyptische wereld zal geen pretje zijn, maar kunnen zien moeten we toch allemaal.

De animatiestijl is zeer bijzonder maar het verhaal van ‘Metropia’ is helaas wat aan de vlakke kant. Toch is ‘Metropia’ een interessante productie die zeker een kijkbeurt verdient.

Meinte van Egmond