Mickey Mouse in Living Color Volume 2 (2004)

Regie: Clyde Geronimi, Riley Thomson, Burny Mattinson, Chris Bailey, George Scribner, Charles A. Nichols, Milt Shaffer, Jack Hannah | 243 minuten | komedie, animatie, familie, korte film, fantasie, muziek | “Originele stemmencast: Walt Disney, Pinto Colvig, Clarence Nash, Wayne Allwine, Russi Taylor, Bill Farmer, Tony Anselmo, Ruth Clifford, James Mac Donald, Eddie Rochester Anderson, Alan Young, Hal Smith, Will Ryan, Eddie Carroll, Patricia Parris, Dick Billingsley, Jim Cummings, Kelsey Grammer, Arthur Burghardt, Charles Adler, Frank Welker, Elvira Allman, Tim Eyster, Rocky Krakoff, Roy Dotrice, Ward Kimball, Fred Moore, Thurl Ravenscroft, Billy Bletcher, John McLeish, Dessie Flynn”

In de lange periode van 1939 tot en met 1995 vinden er natuurlijk de nodige veranderingen plaats. Het meest in het oog springend zijn de wijzigingen in de stemmencast. In ‘The Society Dog Show’ (1939) is Walt Disney de stem van Mickey, maar in ‘Runaway Brain’ (1995) is dat Wayne Allwine en in plaats van Marcellite Garner voorziet Russi Taylor Minnie Mouse van een stem. En er komen enkele langere films, zoals ‘Mickey’s Christmas Carol’ (1983) en ‘The Prince and the Pauper’ (1990) die respectievelijk vijfentwintig en vierentwintig minuten duren.

Storend bij deze tweede dvd is de politiek correcte inleidingen van Leonard Maltin. Bij de film ‘Mr. Mouse Takes a Trip’ (1940) waarschuwt hij ons dat we tegenwoordig natuurlijk anders aankijken tegen het feit dat Mickey (Walt Disney) zich samen met Goofy als indiaan verkleedt om de conducteur (Billy Bletcher) te misleiden, omdat honden in de trein niet zijn toegestaan. Beter dan de film op de plank te laten liggen is dat we vooral kunnen constateren hoeveel progressie we sedertdien hebben geboekt. Of het politiek ook incorrect is dat Mickey en Goofy zich naast alle andere grappige afleidingsmanoeuvres ook als vrouw vermommen, laat hij onvermeld.

Erg geestig is ‘The Little Whirlwind’ (1941) waarbij de kleine wervelwind die Mickey veel last heeft bezorgd bij de voorbereidingen van Minnie’s verjaardag door Mickey eindelijk verjaagd wordt, maar vervolgens met zijn grote, sterke broer aan komt zetten. Ook ‘Symphony Hour’ (1942) is erg grappig. De talentenjager Sylvester Macaroni (Billy Bletcher) is dolblij dat hij een fantastisch orkest heeft ontdekt. Jammer dat Goofy (Pinto Colvig) voordat de radio-uitzending begint alle instrumenten een iets ander uiterlijk en geluid heeft gegeven. Het hoogtepunt is echter ‘The Prince and the Pauper’ (1990) naar het gelijknamige boek van Mark Twain. Vooral ontroerend is de scène waarbij de arme jongen uit het volk de stervende koning (Frank Welker), die denkt dat hij zijn zoon is, ingetogen en plechtig belooft zijn laatste wens in te willigen.

Uit deze gevarieerde reeks films en cartoons blijkt de grote veelzijdigheid van de Disney figuren. Naast de gebruikelijke grappen en grollen is er ook plaats voor ontroering en ernst. Maar dat laatste natuurlijk met mate.

Diana Tjin-A Cheong