Midnight Clear (2006)
Regie: Dallas Jenkins | 103 minuten | drama | Acteurs: Stephen Baldwin, K. Callan, Kirk B.R. Woller, Mary Thornton, Mitchell Jarvis, Richard Fancy, Victoria Jackson, Richard Riehle, Diane Delano, Wren T. Brown, Dominic Scott Kay, Loren Lester, Patricia Rae, Nikki Boyer
De toon die op de kerstavond van ‘Midnight Clear’ wordt gezet is een weinig vrolijke. Trieste gitaarakkoorden en donkere beelden van grauwe straten voorspellen een weinig vrolijke kerst, een kerst die van alle romantische aspecten is ontdaan. Geen sneeuw, geen versieringen, zelfs geen ontspoorde kerstman hier en daar. Het leven van Lefty (Stephen Baldwin) valt niet uit de toon. We zien hoe hij door een collega wordt wakker gemaakt als hij na een nachtje alcohol in zijn auto de roes ligt uit te slapen. We zien hoe hij zijn baan verliest omdat hij telkens te laat komt. Hoe kansloos hij staat om na scheiding zijn kinderen nog terug te zien. In het kort, hoe ontzettend uitzichtloos zijn bestaan is. Dan zijn er nog wat andere verhaallijnen, waaronder die van een oude, eenzame vrouw die er een einde aan lijkt te gaan maken, een moeder met kind die manlief (die gehandicapt is geraakt na een ongeluk) bezoekt in een tehuis en een eenzame pomphouder. “Life doesn’t always turns out as we want, does it?” merkt iemand op. Inderdaad, zegt regisseur Dallas Jenkins hier, it doesn’t.
De film hanteert een quasirealistische aanpak, inclusief trillende camerabeelden en sobere dialogen. Maar de schoen begint al snel te wringen. De dialogen zijn niet sober genoeg en nog altijd te doeltreffend om die felbegeerde realistische nuchterheid te benaderen en dat gedoe met die camera kennen we nu allemaal ook wel. Dan werkt het niet meer. Alsof je een soort veredelde soap zit te kijken. Niet dat dat per definitie slecht is, maar laten we zeggen dat iets meer overtuiging gepast was geweest. Ook de verhalen lijden aan middelmatigheid. Lefty’s leven is dramatisch, maar eigenlijk zijn al zijn problemen in filmland nu wel bekend. Hetzelfde geldt voor de andere karakters. Doorsnedes van Hollywoods bekende triestigheid maken weinig indruk, vooral als er bijna geen verdieping bij komt kijken.
Het meeste acteerwerk is overigens dik in orde. Met name Mary Thornton en Kirk B.R. Woller doen het prima en de vele bijrollen worden goed ingevuld. Maar echt aansprekend wordt het nooit. Baldwin acteert op gepast ingetogen wijze, maar is daarmee tegelijk toch wel verrekte kleurloos. Hij roept noch antipathie, noch veel sympathie op. Iemand die ongeveer op het zelfde moment zijn werk, huis, vrouw en kind kwijtraakt zou toch wel wat meer emoties bij je op mogen roepen. Oh, en mocht zijn armoede nog niet tot je doorgedrongen zijn; hij draagt ook nog een kapotte bril die met tape aan elkaar geplakt is. Dat het even duidelijk is.
Ter verduidelijking, slecht is ‘Midnight Clear’ niet. Het is een solide drama met een warme boodschap die op een prettige, (meestal) niet al te drammerige manier wordt overgebracht. Mensen hebben warmte en vriendschappen nodig. Vriendschappen die gebaseerd zijn op gelijkwaardigheid, niet op onevenredige onafhankelijkheid. En tijdens kerst worden eventuele gebreken en zere plekken maar al te duidelijk. Zo is ‘Midnight Clear’ bovenal toch een sympathieke film. Maar het grote probleem blijft aan tot het einde – het is allemaal gewoon niet zo interessant. Met de matte Baldwin, de conventionele verhaallijnen en vooral vriendelijke karakters neemt ‘Midnight Clear’ nergens risico’s. En eerlijk is eerlijk, matte kerstvertellingen zijn er toch écht wel genoeg.
David Croese