Mifunes sidste sang (1999)

Regie: Søren Kragh-Jacobsen | 98 minuten | drama, komedie, romantiek | Acteurs: Anders W. Berthelsen, Iben Hjejle, Jesper Asholt, Emil Tarding, Anders Hove, Sofie Gråbøl, Paprika Steen, Mette Bratlann.

‘Mifunes sidste sang’ (in het Engels: ‘Mifunes Last Song’) is de derde film die volgens de zogenaamde Dogma-principes gemaakt is, na Thomas Vinterbergs ‘Festen’ en Lars von Triers ‘Idioterne’. En die tien zeer strenge principes werken hier goed. ‘Mifunes sidste sang’ is een film waarin het verhaal en de acteurs de ‘show’ stelen. De afwezigheid van special effects, bewerkte shots en soundtrack geven de acteurs alle mogelijkheid om deze film te dragen.

Vooral de vier hoofdrollen worden schitterend vertolkt. Kresten is een arrogante en tegelijk onzekere man, die opgescheept zit met een dode vader, een achterlijke broer en een jaloerse vrouw. Hij is te lomp om zich hieruit te kunnen redden, maar misschien wel juist daardoor de juiste persoon op de juiste plek voor Liva. Het is fascinerend om te zien hoe deze twee personen iets van een romance ontwikkelen, maar tegelijkertijd allebei zo onbeholpen zijn dat ze elkaar voortdurend in de weg zitten en kwetsen.
Nog indrukwekkender zijn de rollen van achterlijke broer Rud, zeer liefdevol geacteerd door Jesper Asholt, en de grote-bek-met-een-klein-hartje Bjarke. Ook tussen Rud en Bjarke ontstaat een vriendschap, zeker als Bjarke Rud redt uit het water nadat hij Rud zelf had uitgedaagd er in te springen. Mooi is te zien hoe Emil Tarding van Bjarke een jongen maakt die tegelijk stoer en angstig is, helemaal in zijn verhouding met zus Liva, die het beste met hem voor heeft.

Ondanks de Dogma-stijl is het nog altijd de deskundige hand van regisseur Søren Kragh-Jacobsen te ontwaren. Voortdurend behoudt de film het evenwicht tussen enerzijds een triest dramaverhaal over vier mensen die met elkaar maar vooral met zichzelf opgescheept zitten, en anderzijds een komedie waarin doodgewone situaties zeer grappig kunnen zijn. Misschien komen die twee uitersten wel het beste samen in het levensmotto dat Liva halverwege de film overdraagt aan broertje Bjarke: “Het leven is een drol waarvan je elke dag een hap neemt”.
Door dit evenwicht wordt de film geen moment te zwaar of te licht. Er is genoeg drama om triest van te worden en genoeg komedie om te kunnen relativeren.

De titel slaat terug op Krestens regelmatige imitatie van de legendarische Japanse acteur Toshiro Mifune voor broer Rud. Tegelijk is de titel een hommage aan Mifune, die overleed in de tijd dat deze film gemaakt werd.

Daniël Brandsema

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 11 november 1999