Mijn hondje Skip – My Dog Skip (2000)

Regie: Jay Russell | 95 minuten | drama, familie | Acteurs: Frankie Muniz, Diane Lane, Luke Wilson, Kevin Bacon, Bradley Coryell, Daylan Honeycutt, Cody Linley, Caitlin Wachs, Peter Crombie, Clint Howard, Mark Beech, Susan Carol Davis, David Pickens, Lucile Doan Ewing, Nathaniel Lee Jr., Enzo the Dog, Moose the Dog

Als geen ander verstaan honden de kunst om mensen te vertederen. Veel beter dan andere (huis-) dieren zijn ze in staat iets extra’s te brengen. Het feit dat ze in staat zijn tot het aanleren van trucjes maakt van honden bij uitstek geschikte ‘acteurs’ en hun loyaliteit en onvoorwaardelijke vriendschap spreken bovendien tot de verbeelding. Al decennialang tonen honden aan dat ze ook in de filmwereld de beste vriend van de mens zijn. Vrijwel iedereen kent de films van ‘Lassie’, ‘Benji’ of ‘Old Yeller’. Zij maakten heel wat drama’s mee, waardoor het niet moeilijk was voor kijkers om met hen mee te leven. Zeker als je zelf een huisdier hebt (gehad). In 2000 maakte regisseur Jay Russell, die vier jaar later met de brandweerfilm ‘Ladder 49’ op de proppen zou komen, ‘Mijn hondje Skip’ (‘My Dog Skip’), een familiefilm geheel in de traditie van eerdergenoemde hondenfilms. Een ouderwetse sentimentele tranentrekker dus.

In ‘My Dog Skip’, dat zich afspeelt in het Mississippi van 1942, draait het om de achtjarige Willie Morris (Frankie Muniz). Willie is een einzelganger. Hij houdt meer van lezen dan van football, heeft nauwelijks vrienden en wordt gepest op school. De enige op wie hij kan bouwen is zijn veel oudere buurjongen Dink Jenkins (Luke Wilson), voor wie een grote sportieve carrière in het verschiet ligt ware het niet dat hij naar het oorlogsfront in Frankrijk moet. Om Willie te troosten geeft zijn moeder (Diane Lane) hem een puppy voor zijn negende verjaardag, iets waar zijn door oorlogservaringen verbitterde vader (Kevin Bacon) het aanvankelijk niet mee eens is. De jongen is door de dolle heen met zijn Jack Russell-terriër, die hij Skip noemt. Skip is levendig en trekt alle aandacht; ineens is Willie de coolste jongen van de school. De jongens die hem altijd pestten willen nu ineens zijn vrienden zijn en het mooiste meisje van de klas blijkt hem ineens ook erg interessant te vinden. Maar de vriendschap tussen de jongen en zijn hondje wordt door een aantal onvoorziene gebeurtenissen nog behoorlijk in gevaar gebracht…

Willie Morris en Skip hebben echt bestaan. Morris leeft van 1934 tot 1999 en was een gevierd schrijver die onder meer werkte voor het prestigieuze Harpers Magazine. De jeugdherinneringen aan zijn hond Skip verwerkte hij samen met journaliste Gail Gilchriest tot een script, dat door Jay Russell werd verfilmd. Een week nadat Morris het eindresultaat gezien had, overleed hij. Naar verluidt was de schrijver erg tevreden over de film. En dat is niet verwonderlijk, aangezien het verhaal heel herkenbaar is voor iedereen die in zijn vroege jeugd een huisdier heeft gehad waar hij veel mee optrok. Een hond is een trouwe vriend in de roerige tijd van je tienerjaren. In ‘My Dog Skip’ leert Willie allerlei levenslessen via zijn hond. Misschien allemaal erg sentimenteel, maar dat hoort een beetje bij dit soort familiefilms. Deze film volgt wat dat betreft de bekende formule – simpel gezegd barst ‘My Dog Skip’ van de clichés – en mikt uiteraard op de nodige traantjes van de geroerde kijker. De nostalgische achtergrond – in een door rassenscheiding verscheurd Mississippi, dat ook nog eens zijn zonen naar het front ziet vertrekken – helpt daar uiteraard ook in mee. Al worden de politieke problemen slechts aangestipt en niet uitgewerkt.

De cast is uitstekend. Frankie Muniz, bekend uit de tv-serie ‘Malcolm in the Middle’ bewijst dat hij een groot talent is die uitstekend de gevoelens van zijn personage weet weer te geven. Kevin Bacon en Diane Lane zijn zoals altijd betrouwbaar. Met name Bacon is interessant als de vader van Willie die zijn been verloor in de oorlog en daardoor zijn levenslust verloren is. Luke Wilson is solide als de buurjongen die van held in schlemiel veranderd omdat hij het niet aankon mensen te doden in de oorlog. De absolute ster van de film is echter de hond Skip, gespeeld door Moose en Enzo, die ook samen acte de présence gaven als Eddie in de komedieserie ‘Frasier’. Het verhaal wordt van commentaar gezien door de oudere Willie, ingesproken door Harry Connick Jr. Deze ‘alwetende verteller’ is in principe overbodig, aangezien de beelden voor zich spreken. De cinematografie is een lust voor het oog. De beelden nemen je daadwerkelijk mee naar het diepe zuiden van de Verenigde Staten ten tijden van de jaren veertig en de decors en kostuums zijn tot in detail uitgewerkt.

Natuurlijk blinkt ‘My Dog Skip’ niet uit in originaliteit. De film volgt een bekend stramien, maar doet dit naar behoren. Het is ook nooit de intentie geweest van de makers om met iets compleet nieuws te komen, maar juist om het verhaal herkenbaar en aandoenlijk te maken voor de kijker. En dat is prima gelukt. Iedereen die is opgegroeid met een hond (in mindere mate geldt dit ook voor andere huisdieren) zal zich prima kunnen identificeren met de hoofdpersonen. Of je nu wilt of niet, het verhaal van Willie en Skip raakt je. Voor de jeugdige kijkers van nu, die supersonische animaties en flitsende actie gewend zijn, zal deze film wellicht iets te ouderwets en melodramatisch zijn. Het zullen dan ook met name de oudere ‘kinderen’ zijn die van deze mierzoete maar hartverwarmende film kunnen genieten.

Patricia Smagge