MILF (2010)

Regie: Scott Wheeler | 90 minuten | komedie | Acteeurs: Jack Cullison, Philip Marlatt, Joseph Booton, Ramon Camacho, Amy Lindsay, Molinee Green, Rebecca Reynolds, Silvija Duran, Rachel Riley, Sylvia Panacione, Jamie Bernadette, Walter J. Harris, Dustin Fitzsimons, Tony Rey, Jonathan Cahill, Nathaniel Benton, Robin Jones, Tammy Klein, Diana Terranova, Curtis Pickett, Erick Vizcaino, Michael Gaglio, Tani Kristiansen, Maura Murphy, Landis Humphrey, Myles Cranford, Kylee Nash, Christine Nguyen, Cindi Arrata, Steve Goldenberg, Ceasar Davilla, Noah Kp, Jessica Bailey, Nina Estes, Leah Park, Jenny Bloom, Debra Harrison-Lowe, Jasmin Jandreau, Ilissa Merryrose, Nicold Sykes, Mumtaz Essa, Amber Conley, Desiree Burgess, Gavin Horner, Waymond Lee

‘American Pie’ is dood en laat die film nu eindelijk eens rusten. Als er iets is dat ‘MILF’ oproept dan is het dat wel. ‘MILF’ is de zoveelste poging om softporno te koppelen aan taboebevestigende preutse humor. De film zoekt daarbij zo krampachtig naar de laatste beetjes fetisjisme die in voorgaande films nog niet aan bod zijn gekomen dat het gênant wordt.

Zoals zo vaak gaat ‘MILF’ over een groepje vrienden met een sekstekort en een totaal gebrek aan kansen bij de dames. Ditmaal zoeken de heren echter geen uitweg in het copuleren met gebakswaren, maar wenden zij zich tot elkaars moeders en andere oudere vrouwen. Ziet u, het woord MILF staat namelijk voor ‘Mom I’d Like to Fuck’ en zodoende moet de film daarmee gevuld worden of het nu leuk is of niet. Dat was immers een niche die andere films nog niet of nauwelijks hadden durven aanraken en de makers dachten de film daarop wel te kunnen verkopen. In bijna iedere scène laten de schrijvers van de film zien onder deze beperking te lijden. Dat gaat zelfs zo ver dat bijna niet één dialoog natuurlijk of zelfs maar vanzelfsprekend over komt. Op de achtergrond hoor je iedere keer de hersens van de schrijvers kraken met de vraag hoe zij de karakters zo vaak mogelijk iets vunzigs kunnen laten zeggen over oudere vrouwen. Als het even kan met expliciete verwijzingen naar standjes of seksartikelen, want dat is schijnbaar grappig.

‘MILF’ is daarom vooral een vermoeiende film geworden. De paar leuke ideeën die in de film zitten worden om zeep geholpen door de geforceerde pogingen om grappig te zijn en vooral maar zoveel mogelijk taboes te willen doorbreken. Juist dit gebrek aan subtiliteit zorgt ervoor dat iedere grap de plank mis slaat. Taboes worden niet doorbroken, maar de grappen en grollen laten juist een immense preutsheid zien bij de schrijvers van de film. Ieder stukje seks of naakt wordt zo uitvergroot dat je er niet omheen kan. Maar wat wil je ook als dat het voornaamste punt is waarop je de film probeert te verkopen.

Daarbij helpt het ook niet bepaald dat de acteurs nauwelijks in staat zijn enige emotie te spelen, zelfs niet op het niveau van een slappe komedie. Vooral Philip Marlatt loopt hopeloos vast wanneer hij iets anders moet doen dan nonchalante opmerkingen maken en je vraagt je af hoe deze jongen door de casting is gekomen. De toch al flauwe scènes hebben hierdoor te lijden aan een totaal gebrek aan timing en proberen de kijker hiervan af te leiden door af en toe maar wat disfunctioneel naakt voorbij te laten komen. Het eindresultaat is goedkoop, niet meer en niet minder. Zo goedkoop zelfs dat de film niet eens irriteert. Het is een anderhalf uur durende slappe hap die je direct weer vergeet en die het eigenlijk niet eens waard is om je over druk te maken. Gewoon lekker laten liggen in die afgrijselijke witte hoes met grote rode letters. Inderdaad, precies zoals al die andere films, want zelfs de poster mocht niet origineel zijn.

Sander Colin