Milou en mai (1990)

Regie: Louis Malle | 107 minuten | komedie | Acteurs: Miou-Miou, Michel Piccoli, Michel Duchaussoy, Bruno Carette, Paulette Dubost, Harriet Walter, Martine Gautier, Rozenne Le Tallec, Jeanne Herry-Leclerc, Renaud Danner, François Berléand, Dominique Blanc

Milou is nog altijd niet volwassen. Dat hij een dochter en kleinkinderen heeft, doet daar niets aan af. Hij is dan ook in alle opzichten verweesd als zijn hoogbejaarde, maar zeer actieve moeder plotseling sterft. Eerder hoefde hij alleen maar wat te klussen op het landgoed en zich bezig te houden met dingen als van de natuur en vrouwen te genieten. Nu moet hij vrezen dat het landgoed snel verkocht wordt, zodat de erfenis gelijkelijk verdeeld kan worden tussen zijn broer Georges (Michel Duchaussoy), zijn nicht Claire (Dominique Blanc), de dochter van hun overleden zus, en hemzelf.

Zodra zijn dochter Camille (Miou-Miou) voor de begrafenis arriveert, pikt ze stiekem een ring in met een smaragd en beweert glashard dat ze die twee maanden eerder van haar grootmoeder heeft gekregen. De toon is gezet en in hoog tempo ziet Milou hoe het servies en de meubelen worden verdeeld onder de familieleden die het landgoed alleen als een geldverslindende hobby van Milou zien, ook al brengen ze er allemaal hun zomervakanties door.

Wachtend op de begrafenis raakt het gezelschap steeds meer op elkaar aangewezen. Heel Frankrijk wordt in deze roerige meimaand van 1968 geteisterd door hevige rellen en gewelddadige stakingen met onrust en schaarste aan alles tot gevolg. Dit gedwongen samenzijn is voor Milou een uitgelezen kans om de anderen van de schoonheid en onmisbaarheid van het landgoed en het huis te overtuigen.

‘Milou en mai’ is een liefdevolle lofzang op het idyllische Franse plattelandsleven. De zon schijnt, het eten smaakt goed en de liefde is overal. En de idylle is des te mooier doordat deze bedreigd wordt door de boze buitenwereld en uit alle macht verdedigd moet worden. Als in een Griekse tragedie zie je niets van de stakingen en rellen die heel Frankrijk op haar kop zetten, maar al het verontrustende nieuws wordt door ‘boodschappers’ als de radio en nieuwkomers gebracht. Dat het geweld zo opvallend buiten beeld blijft, geeft mooi de ongrijpbaarheid daarvan weer en maakt de mogelijke veranderingen van ieders leefwereld des te dreigender. Een effectieve spiegel van de innerlijke onrust van Milou in het licht van wat er kan gebeuren met zijn thuis.

Erg leuk zijn de gesprekjes die Milou met zijn kleindochter Françoise (Jeanne Herry-Leclerc) voert en de zorgzame manier waarop hij probeert haar tegen de realiteit van het leven te beschermen. Als ze vraagt wat de pil is, antwoordt hij ‘vooruitgang’ en als ze vraagt waarom tante Claire haar vriendin aan het bed vastbindt, zegt hij dat ze zeker bang is dat Marie-Laure (Rozenne Le Tallec) anders wegloopt. Dit half naast de werkelijkheid leven lijkt te worden opgeroepen door het huis en het landgoed die los lijken te staan van de rest van de wereld. Iedereen die zich in deze aparte sfeer ophoudt, is uit zijn of haar doen en gedraagt zich onverantwoordelijk. En onder invloed van de zon en het samenzijn lijkt alles te kunnen gebeuren, zowel de goede als de slechte dingen. Maar in deze warme liefdevolle film, toch vooral de goede.

Diana Tjin-A Cheong