Mirror Wars – Zerkalnie voyni: Otrazhenie pervoye (2005)

Regie: Vasili Chiginsky | 116 minuten | actie, misdaad | Acteurs: Alexander Efimov, Ksenia Alferova, Valeri Nikolayev, Mikhail Gorevoy, Malcolm McDowell, Armand Assante, Rutger Hauer, Ivars Kalnins, Olga Yakovtseva, Anatoli Zhuravlyov, Amaliya Mordvinova, Valeri Afanasyev, Alexander Kuznetsov, Oleg Kapanets, Sergei Chonishvili, Alex D’Lerma, Justin Ipock, Anna Mishina, Vladimir Vinogradov, Alexander Yakovlev

Plaats een stel mannequins in een kamer met voice over stemmen die een niet te volgen verhaal vertellen met tussendoor wat beelden uit standaard luchtshows die eens in de zoveel tijd gratis in het Nederlandse luchtruim zijn te bewonderen en je hebt een kopie van de tijdverspilling die ‘Mirror Wars’ heet.

Het acteerwerk (als die term hier nog gebruikt mag worden) is houteriger dan een gemiddelde Pinocchio voor hij een echte jongen werd. Het helpt natuurlijk ook niet dat de stemmen van alle Russische medespelers (en dat zijn er nogal wat) stuk voor stuk zijn gedubt door incompetente en volkomen emotieloze stemacteurs. Ineens valt het op hoe bekwaam Armand Assante (‘Judge Dredd’) en Malcolm McDowell (‘A Clockwork Orange’) eigenlijk zijn. Als je niet toevallig net met je ogen knippert kun je zelfs Rutger Hauer (‘Blade Runner’) in deze film ontdekken. Er valt weinig over zijn acteerwerk te zeggen, aangezien zijn totale aanwezigheid minder dan twee minuten is in de hele film.

In de meeste films leggen de beide onder het Westelijke publiek bekendere acteurs, McDowell en Assante, het vaak af tegen de rest van de cast, figuranten soms zelfs meegerekend. Maar hier staan ze tegenover Russische beginnelingen die niet begrijpen dat gezichtsuitdrukkingen, handelingen en stemgebruik een grotere rol spelen in acteerwerk dan pure lichamelijke aanwezigheid.

Het verhaal zelf is niet dunnetjes te noemen, maar eerder onlogisch en moeilijk te volgen. Er is een liefdesverhaaltje tussendoor gesponnen die misplaatst en onnatuurlijk overkomt. Zogenaamde humor is allesbehalve grappig, tenzij je plaatsvervangende schaamte zoals in ‘Idols’ komisch vindt. Zo komt er een ongeveer achtjarig kind (ongetwijfeld de zoon van een van de medewerkers van de film) naar de terrorist spelende Malcolm McDowell toegelopen en zegt “Hey, geef me tien dollar”. Deze internationale terrorist reageert simpelweg door het onbeschofte jochie geld te geven. En het is meer dan eens dat deze film absolute onbegrip opwekt.

Het schijnt dat ‘Mirror Wars’ in Rusland een gigantisch kassucces is geweest (als je de hoes mag geloven). In dat geval is het wijselijk alle films die het goed doen in Rusland te ontwijken als dit wanproduct als maatstaf gebruikt moet worden. Het is spannender verf te zien drogen.

Roland Torenbeek