Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children (2016)

Recensie Miss Peregrine's Home For Peculiar Children Cinemagazine
Regie: Tim Burton | 129 minuten | avontuur, drama, familie, fantasie | Acteurs: Eva Green, Asa Butterfield, Samuel L. Jackson, Judi Dench, Rupert Everett, Allison Janney, Chris O’Dowd, Terence Stamp, Ella Purnell, Finlay MacMillan, Lauren McCrostie, Hayden Keeler-Stone, Georgia Pemberton, Milo Parker, Raffiella Chapman, Pixie Davies, Joseph Odwell, Thomas Odwell, Cameron King, Louis Davison, Kim Dickens, O-Lan Jones, Aiden Flowers

Maar liefst zeventig weken stond ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’, een fantasieroman voor jongvolwassenen, in de bestsellerslijst voor jeugdboeken van de New York Times. Schrijver Ransom Riggs was in eerste instantie van plan een fotoboek te maken, waarin hij de oude foto’s die hij al jaren verzamelde zou bundelen. Op advies van zijn uitgever bedacht hij er echter een fantasieverhaal omheen over een jongen die na de dood van zijn grootvader op zoek gaat naar het weeshuis waar hij hem altijd over vertelde. In het weeshuis wonen eigenaardige kinderen, oftewel kinderen die bijzondere eigenschappen hebben. Die elders weggejaagd worden omdat ze anderen afschrikken, en bij Miss Peregrine een veilig thuis vinden waar ze zichzelf kunnen zijn. Nog voordat het boek überhaupt in de schappen lag, had filmstudio 20th Century Fox de filmrechten al verkocht. En wie anders dan Tim Burton werd aangetrokken als regisseur van dit project. Als geen ander weet Burton buitenbeentjes tot hun recht te laten komen in kleur- en fantasierijke verfilmingen; van ‘Beetlejuice’ (1988) en ‘Edward Scissorhands’ (1990) tot ‘Ed Wood (1994) en ‘Sweeney Todd’ (2007) – en dit is slechts een kleine greep uit Burtons rijke oeuvre!

Geen Johnny Depp deze keer. De hoofdrol in ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ is weggelegd voor de negentienjarige Asa Butterfield, die we eerder zagen schitteren in ‘The Boy in the Striped Pyjamas’ (2008) en ‘Hugo’ (2010). Hij speelt Jake Portman, een tiener die warme herinneringen heeft aan de fantastische verhalen die zijn opa (Terence Stamp) hem vroeger altijd vertelde, over het weeshuis van Miss Peregrine, op een eilandje voor de kust van Wales. Wanneer zijn opa onder mysterieuze omstandigheden om het leven komt, wil Jake uitzoeken wat hij hem al die jaren heeft proberen duidelijk te maken. Hij krijgt zijn vader (Chris O’Dowd) zo ver om met hem mee te reizen naar Wales, waar hij inderdaad een – inmiddels behoorlijk vervallen – weeshuis ontdekt, precies zoals op de vergeelde foto’s van zijn opa. En of het nu zijn rijke fantasie is of realiteit, Jake weet via een tijdslus binnen te treden in het weeshuis, zoals dat er op 3 september 1943 uitzag. Die dag dropten de nazi’s een bom op het eiland, waarbij volgens de officiële geschiedschrijving alle bewoners van het weeshuis omkwamen. Maar binnen de tijdslus geldt een alternatieve realiteit, waarin de excentrieke Miss Peregrine (Eva Green) en ‘haar’ kinderen levend en wel elke keer opnieuw dezelfde dag beleven.

De buitenbeentjes die Miss Peregrine, die de tijd kan beïnvloeden, onder haar hoede heeft genomen, hebben allemaal zo hun eigenaardigheden. Jake kan het direct goed vinden met Emma (Ella Purnell), die zo licht is dat ze loden schoenen moet dragen omdat ze anders al een ballon de lucht in vliegt. Ook verstaat ze de kunst luchtstromen te beheersen. Uiteraard is er ook een onzichtbaar jongetje (Cameron King), een oersterk meisje (Pixie Davies) en een tweeling met een schubbenhuid (Joseph en Thomas Odwell). Maar er zijn ook kinderen die vuur kunnen maken met hun handen (Lauren McCrostie), planten sneller kunnen laten groeien (Georgia Pemberton), een bijenkolonie in hun maag hebben wonen (Milo Parker), in de toekomst kunnen kijken (Hayden Keeler-Stone), een extra mond in hun achterhoofd hebben (Raffiella Chapman) of zelfs de doden weer tot leven kunnen wekken (Finlay McMillan). Zo met elkaar, in hun eigen ’time loop’, vormen ze een vredig soort commune. De rust wordt echter wreed verstoord door een kwaadaardig slag ‘peculiars’, geleid door de door Samuel L. Jackson met veel gevoel voor overdaad gespeelde Dr. Barron, die zijn bovennatuurlijke krachten gebruikt om een eeuwig leven na te streven. Zijn kracht haalt hij uit de ogen van eigenaardige kinderen (we leren dit dankzij een even grappige als griezelige scène waarin Barron en de zijnen tijdens een waar bacchanaal zich te buiten gaan aan glasachtige lichamen). Aan Jake de taak om Miss Peregrine op de hoogte te brengen van Barrons whereabouts, zodat zij de kinderen kan beschermen.

Op de manier die we van hem gewend zijn, maakt Tim Burton zich de wereld van ‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ eigen. Met name op visueel vlak drukt hij zijn stempel op het geheel. Burtons stijl heeft altijd iets vreemds, iets macabers en dat komt hier uitstekend tot zijn recht. Met name in de ‘Hollows’, de monsters die Barron erop uitstuurt om kinderogen te verzamelen, zijn behoorlijk creepy. Burton heeft zelfs ruimte gevonden om zijn oude liefde, stop-motion animatie, in de film te verwerken. Waar ‘Miss Peregrine’ wat minder goed uit de verf komt, is het verhaal. De film wil heel veel vertellen in twee uur en zeven minuten en Burton lijkt hier en daar het gaspedaal iets te stevig te willen intrappen om het allemaal verteld te krijgen. Bovendien blijkt de vork redelijk complex in de steel te zitten en niet iedereen zal meteen snappen wat ’time loops’ precies zijn. Het scenario, geschreven door Jane Goldman (bekend van onder meer diverse ‘X-Men’-films en ‘Kick-Ass’ (201), had stukken efficiënter gekund. De personages zijn ook vrij vlak, al zijn Butterfield en Green wel innemende verschijningen en worden zij fijn ondersteund door ervaren rotten als Stamp, Jackson en Dame Judi Dench in aangename bijrollen. Het romantische subplotje rond Jake en Emma komt helaas niet goed uit de verf en tegen het einde verruilt Burton de alternatieve routes voor meer platgetreden paden. Al mag de vermakelijke actiescène op de winterkermis in de haven van Blackpool er zeker zijn!

‘Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children’ draagt een onmiskenbaar Burton-stempel en is visueel om van te watertanden. In verhalend opzicht stelt de film enigszins teleur, niet alleen door zijn (te) ingewikkelde plot maar ook door een (te) conventioneel verloop van de gebeurtenissen. Laten we zeggen dat Burton het nog altijd niet verleerd is, maar zich de volgende keer zelf maar weer meer met het script moet bemoeien.

Patricia Smagge

Waardering: 3

Bioscooprelease: 29 september 2016
VOD-release: 16 januari 2017
DVD- en blu-ray-release: 1 februari 2017