Money Train (1995)

Regie: Joseph Ruben | 106 minuten | actie, romantiek | Acteurs: Robert Blake, Scott Sowers, Wesley Snipes, Jennifer Lopez, Woody Harrelson, Chris Cooper

Het is niet eens een slecht idee om Wesley Snipes en Woody Harrelson een team te laten vormen in een film. In ‘White Men Can’t Jump’ leverde het een prikkelende wisselwerking op. In ‘Money Train’, echter, zijn de twee acteurs omgeven door zo’n duf en clichématig script, dat ieder potentiële chemie tussen de acteurs teniet wordt gedaan door de simpele manier waarop de personages en hun relaties geschetst zijn. Daarnaast is de film voor een actiefilm bijzonder saai en komt er slechts één interessante schurk in voor, wiens rol echter veel te kort is.

De grap is dat Harrelson en Snipes – een zwarte en een blanke – (pleeg)broers zijn, maar echte dijenkletser levert dit concept niet op. Daarbij liggen ze natuurlijk, erg voorspelbaar, voortdurend met elkaar in de clinch, wat halverwege de film voor een erg geforceerde “break-up” zorgt. ‘Money Train’ heeft nog meer overeenkomsten met ‘White Men Can’t Jump’ dan alleen de twee hoofdrolspelers. Ook dit keer blijkt het personage van Harrelson gokproblemen en –schulden te hebben, en is een latina het vrouwelijke hoofdpersonage in de film; dit keer Jennifer Lopez in plaats van Rosie Perez. Lopez is een stralende verschijning en welkome eye candy voor de (mannelijke) kijker, maar haar personage heeft weinig meerwaarde. Ze dient er eigenlijk alleen maar toe om de gevoelens van de broers voor elkaar bloot te leggen.

Het script is erg rommelig. De eerste anderhalf uur heeft sowieso weinig actie, maar ook weet de film niet wat precies de focus zou moeten zijn. De broers en hun soapachtige problemen (met Grace), de schulden van Woody, de schurk die loketmeisjes van de metro in brand steekt, of toch de geldtrein uit de titel. De laatste twee aspecten hebben de meeste potentie voor een spannende film, maar het zijn net deze elementen die het meest onderbelicht worden. Er is een goede schurk gevonden in de persoon van Chris Cooper, maar hij blijkt alleen maar een voetnoot te zijn in het geheel. De nemesis van Snipes en Harrelson in het metro-verhaal – hun superieur Donald Peterson – is dan weer niet indrukwekkend genoeg, terwijl zijn acties en beslissingen lachwekkend zijn. Zo brengt hij bewust het leven van (zijn) agenten in gevaar door zijn geldtrein in de tunnel te laten rijden waar Snipes en Harrelson zich ophouden. Puur en alleen omdat er niemand aan zijn treintje mag komen, en het rooster tot op de minuut nagevolgd dient te worden.

Het einde van de film is hier en daar best spectaculair, maar het is te weinig, te laat, en ook niet bijzonder geïnspireerd. Het is allemaal al eerder en beter gedaan, in Jan de Bonts ‘Speed’ bijvoorbeeld. De uitvoering van ‘Money Train’ is niet heel beroerd en de acteurs doen hun best maar met dit verhaal en deze regie is nu eenmaal weinig te beginnen. Jammer.

Bart Rietvink

Waardering: 1.5

Bioscooprelease: 25 januari 1996