Monsters: Dark Continent (2014)

Regie: Tom Green | 118 minuten | drama, science fiction, thriller, oorlog | Acteurs: Johnny Harris, Sam Keeley, Joe Dempsie, Kyle Soller, Nicholas Pinnock, Parker Sawyers, Philip Arditti, Sofia Boutella, Michaela Coel, Hassan Sha’er, Uriel Emil, Jesse Nagy, Wael Baghdadi

In 2010 verraste Gareth Edwards ons met ‘Monsters’, een in elkaar geknutselde alien invasion-film die lovende recensies kreeg en zijn minieme budget van 500.000 dollar dubbel en dwars terugverdiende. Veel voor weinig, daar houden filmmaatschappijen van. Edwards mocht voor een ruimer budget de creature feature ‘Godzilla’ maken en ‘Monsters’ kreeg een vervolg met ‘Monsters: Dark Continent’. Omdat Edwards inmiddels te druk was nam Tom Green dit keer de honneurs waar. Een gouden kans voor de beginnende regisseur, maar helaas wist de sequel het succes van het origineel niet te evenaren. De critici buitelden over elkaar heen met slechte recensies. Terecht? Ja en nee.

‘Dark Continent’ speelt in dezelfde wereld als ‘Monsters’, maar is een losstaand verhaal. We volgen soldaat Parkes (Sam Keeley), een perspectiefloze jongeman die samen met een groep jeugdvrienden naar het Midden-Oosten vertrekt. Buitenaardse monsters hebben er voet aan de grond gekregen en het Amerikaanse leger voert bombardementen uit om de uitbraak in te dammen. Daarbij vallen de nodige burgerslachtoffers. Onder leiding van de keiharde Frater (Johnny Harris) proberen grondtroepen het toenemende verzet onder de bevolking de kop in te drukken. Parkes en zijn eenheid beginnen vol bravoure aan hun taak, maar als ze geconfronteerd worden met de gruwelen van een guerrilla-oorlog is de lol er snel af. Een missie om een verloren eenheid op te sporen verandert in een regelrechte nachtmerrie.

Op ‘Dark Continent’ valt een hoop af te dingen. Om te beginnen is de film zeker een half uur te lang. Green trekt opvallend veel tijd uit om de personages te introduceren, maar omdat het hoererende, coke-snuivende straatschoffies zijn kun je je toch moeilijk met hen identificeren. Zelfs de opdringerige voice-over aan het begin verandert daar niets aan. Het gebrek aan innemende personages wreekt zich later, als de mannen een niet aflatende hoeveelheid ellende over zich heen krijgen. Er wordt geschoten en geschreeuwd, bommen exploderen en ledematen worden afgerukt. Authentiek en spijkerhard op beeld gezet, maar na verloop van tijd slaat de verveling toe. Dit soort oorlogsfilms hebben we vaker gezien. Je kunt de monsters er net zo goed uit weglaten.

Komt er alleen slecht nieuws van het front? Gelukkig niet. Na een uur en acht minuten verandert ‘Dark Continent’ miraculeus van toon. De ruis is weg en de film richt zich op de dynamiek tussen groentje Parkes en rouwdouwer Frater, die plots tot leven komen. In de capabele handen van Keeley en Harris levert dat scènes op die ontroerend, pijnlijk en fascinerend zijn. De monsters krijgen eindelijk een rol van betekenis toebedeeld en de oorlogshectiek maakt plaats voor mooie, wijde shots en intieme momenten, zoals de scène waarin mens en monster samen rouwen om hun doden. Af en toe hervindt ‘Dark Continent’ weer even de magie van het origineel. En het einde is minstens even melancholiek. Dit is geen film over monsters, maar over menselijk gedrag.

Is ‘Dark Continent’ een waardige opvolger van ‘Monsters’? Nee. De film is onevenwichtig en als je hoopt op een Aliens-achtig spektakel kun je je vertier beter elders zoeken. Maar hoe vernietigend de recensies ook zijn, er zitten pareltjes in dit verhaal. Je moet alleen een hoop oesters openbreken om ze te vinden.

Paula Koopmans

Waardering: 3

DVD-release: 7 juli 2015