Mosquito (1995)

Regie: Gary Jones | 92 minuten | actie, horror, science fiction | Acteurs: Gunnar Hansen, Ron Asheton, Steve Dixon, Rachel Loiselle, Tim Lovelace, Mike Hard, Kenny Mugwump, Josh Becker, Margaret Gomoll, John Reneaud, Joel Hale, Guy Sanville, Patrick Butler, Patricia Kay Jones, Howard Brusseau Jr, Steve Hodge, Ken Laplace, Bryan Jones, Erik Ball, Suzanne Bussard, Mark France

‘Giant bug movies’… een voor de horrorfan maar al te bekend genre, bestaande uit vele lowbudget films. De ingrediënten die in deze producties de revue passeren zijn vaak hetzelfde. Een afgelegen gebied, een insectensoort die om wat voor onzinnige reden dan ook bovenmaatse proporties aanneemt, de eerste slachtoffers die door de insecten gemaakt worden, de groep hoofdrolspelers die zich aan onderling geharrewar overgeven, de vlucht voor en de strijd tegen de bugs die van alle kanten komen aanzetten in een verder op diverse punten ook maar al te voorspelbaar script.

Ook in ‘Mosquito’ uit 1995 zijn deze uitgangspunten van toepassing. Allereerst muskieten die door het bloed van buitenaardse wezen reusachtig groot worden. Met hun grootte neemt ook hun bloeddorst toe en de nodige aanvallen zijn daarmee het gevolg. In het afgelegen en vrij verlaten gebied, waar door verschillende oorzaken natuurlijk ook geen hulp is in te roepen kan het een en ander zich langdurig ongestoord voltrekken. Naast de veelheid aan figuranten die als voer voor de muskieten dient bieden ook de hoofdpersonen in het verhaal geen verrassingen: een mannelijke en vrouwelijke hoofdpersoon met de nodige insectenkennis, een in de buurt lopende wetenschapper en een boswachter die met sullig gedrag en dito opmerkingen voor de komische noot moet zorgen. Voor het onderling geharrewar wordt deze keer gezorgd door dit viertal samen te brengen met een stel bankrovers die op de vlucht zijn en met wie noodgedwongen samengewerkt moet worden om aan de gemeenschappelijke vijand te kunnen ontkomen.

Niet veel nieuws tot zover. En gezien de beperkingen die veelal voor deze insectenfilms gelden dienen er bij voorbaat ook niet al te hoge eisen aan gesteld te worden. Maar binnen de beperkingen die er binnen dit genre zijn te onderkennen, heeft deze film voor de liefhebber veel te bieden. Allereerst de muskieten zelf. Door het buitenaards bloed zijn ze net zo groot geworden als hun menselijke prooien en kunnen daarmee menigmaal in close-up in beeld worden gebracht. En ze komen op geslaagde wijze eng, dreigend en vooral weerzinwekkend over. Gezien het duidelijke low-budget van deze productie is dit een knappe prestatie te noemen, ook omdat er niet van CGI gebruik is gemaakt. Afgezien daarvan zullen de meeste kijkers weinig positieve herinneringen aan allerlei bloedzuigend ongedierte hebben en dat zal de afkeer ten aanzien van de zoemende muskieten nog eens bevorderen. De dreiging die er van hen uitgaat is daarmee verzekerd en wordt ook steeds duidelijker voelbaar. Met de toegenomen grootte van de muskieten is ook hun bloeddorst danig toegenomen en de in het gebied rondlopende vakantiegangers zijn de meest voor de hand liggende prooien. Tal van aanvallen worden met de daarmee gepaard gaande slachtoffers in beeld gebracht. Op angels lijkende zuigorganen van de muskieten worden in menig menselijk lichaamsdeel gestoken in scènes waarin het een en ander expliciet, en met een aanzienlijk gore- en splattergehalte, in beeld wordt gebracht. Ook hier valt, met het low-budget van deze productie in gedachten, de geslaagdheid van de speciale effecten op. Het zorgt voor taferelen die, ondersteund door het ijselijk geschreeuw van de diverse slachtoffers, overtuigend overkomen. Toch wordt het een en ander een paar keer ook iets te ver doorgevoerd. Een slachtoffer wiens ogen uit hun kassen springen en exploderen doordat een muskiet zijn bloed uit zijn lichaam zuigt? Het zijn beelden die af en toe lijken toegevoegd omwille van de splatter zelf, maar geslaagd vormgegeven is het wel en de liefhebber van dit soort beelden zal er dan ook bepaald geen moeite mee hebben.

Leuke bijkomstigheid van de diverse confrontaties is ook dat de muskieten levensgroot zijn. Een goede keuze want het entertainment in deze film kan nu ook tot stand komen door het des te duidelijker weergeven van de manieren waarop er met talloze exemplaren van die reusachtige irritante zoemende bloedzuigers afgerekend wordt. Ze worden met auto’s platgereden, aan flarden geschoten, in de fik gezet, met hamers platgeslagen, met bijlen aan stukken gehakt en met kettingzagen aan stukken gezaagd. En samen met de veelheid aan de in het gebied aanwezige muskieten komen er daarmee ook genoeg taferelen voorbij waaraan de muggen- en muskietenhaters hun hart kunnen ophalen aan de op allerlei manieren ten onder gaande bloedzuigers.

De confrontaties van verschillende aard vinden plaats tegen de achtergrond van de voortdurende dreiging die er van de muskieten uitgaat, in een verhaal waarin ook op andere momenten geslaagde scènes voorbijkomen. De nodige spanning, schrikmomenten, achtervolgingen, narrow-escapes en actietaferelen… het komt allemaal in ruime mate voorbij in een verhaal waar ook de vaart erin blijft. Ook de nodige humor komt voorbij, hoewel niet altijd even geslaagd. Maar ook komt het vaak genoeg wel degelijk grappig over. Met name in de momenten waarop de diverse menselijke prooien volkomen onverwacht met de reusachtige muskieten oog in oog komen te staan is de nodige humor aanwezig, hoe wrang de gevolgen voor de voor de slachtoffers zelf dan ook zijn. En aangaande de pluspunten in het verhaal geldt dat hoe verder het verhaal vordert, hoe geslaagder het overkomt. Met name het laatste deel heeft het nodige te bieden wanneer de groep hoofdpersonen zich in een huis hebben verschanst. De muskieten zetten de aanval niet alleen van buitenaf op het huis in, maar in de kelder van het huis blijkt ook hun broedplaats te zijn. Alle registers moeten door de belaagden dan ook worden opengetrokken om zich de nu uit alle hoeken en gaten opduikende muskieten van het lijf te houden. En hoewel de uiteindelijke afloop van het verhaal en de personages die in dit stadium aan de muskieten ten prooi vallen niet veel verrassends opleveren, wordt dit duidelijk overtroffen door het totaal aan actiescènes en splattertaferelen die in dit stadium nogmaals voorbijkomen.

Redelijk tot goed acteerwerk van de diverse betrokkenen verder, hoewel ze, overeenkomstig de meeste films binnen dit horrorsubgenre, niet uit grote namen bestaan. De meest bekende acteur is Leatherface ‘The Texas Chain Saw Massacre’ vertolker Gunnar Hansen die op vakkundige en welkome wijze opnieuw ‘…man, I haven’t handled one of these babies in twenty years…feels good..’ een kettingzaag hanteert. Al met al is deze ‘Mosquito’, binnen de bekende uitgangspunten en overige clichématige ontwikkelingen, een film die op meerdere onderdelen geslaagd en lovenswaardig is vormgegeven. Ook een film die in meerdere opzichten duidelijk boven soortgelijke low-budget producties uitsteekt. Daarmee is het een van de betere en aanbevelenswaardige films binnen het ‘giant bug’ genre te noemen.

Frans Buitendijk