MR 73 (2008)

Regie: Olivier Marchal | 120 minuten | thriller, misdaad | Acteurs: Daniel Auteuil, Olivia Bonamy, Catherine Marchal, Francis Renaud, Gérald Laroche, Guy Lecluyse, Philippe Nahon, Clément Michu, Moussa Maaskri, Jean-Paul Zehnacker, Corinne Adler, Virginia Anderson, Virginie Arnaud, Morgane Bellon, Jacky Berelli, Roland Bijaoui, Alexandre Bourguignon, Dan Bronchinson, Thierry Calas, Vince Castello, Christine Chansou, Anne Charrier, Virginie Chevalier, Swan Demarsan, Gabriel Dermidjian, Gérard Dubouche, Gilles Fisseau, Grégory Gadebois, Tony Gaultier, Jean-Pierre Gourdain, Hélèna Guihard, Franck Henry, Mourad Khima, Yasmine Lafitte, Jean-Claude Lagniez, Gabriel Le Doze, Bruno Lefevre, Christian Loheac, Christian Mazucchini, Louise Monot, Clémentine Monsaingeon, Didier Nobletz, Maxim Nucci, Antoine Pappalardo, Thierry Perkins-Lyautey, Camille Ramos, Camille Schneider, Frédéric Schoendoerffer, Mireille Viti, Valéry Zeitoun

Inktzwarte politiethriller uit Frankrijk, die een intrigerend en gelaagd verhaal vertelt over de werkzaamheden en dubieuze praktijken van de recherche in Marseille, seriemoordenaars en wraakgevoelens van slachtoffers. De titel ‘MR 73’ verwijst naar het typenummer van het pistool dat leden van de nationale recherche als dienstwapen gebruiken. Regisseur en scenarist Olivier Marchal weet waar hij het over heeft: hij was zelf tien jaar politieagent en maakte eerder policiers als de goed ontvangen ‘Gangsters’ (2002) en ’36 Quai des Orfèvres’ (2004). ‘MR 73′ is dus zijn derde film op rij over het politiemilieu en het is een indrukwekkende, tot treurnis stemmende creatie geworden.

Centraal staat rechercheur Louis Schneider (Daniel Auteuil), een agent die duidelijk aan lager wal is geraakt. De film opent dat hij stomdronken, met een promillage van 3.4 in zijn lijf, een bus in gijzeling neemt omdat deze zijn huis voorbij zou zijn gereden. Schneider wordt vanwege zijn staat van dienst en beroerde thuissituatie niet ontslagen, maar van zijn zaak gehaald en bij de nachtbalie neergezet. Zijn privéleven, zo wordt via flashbacks duidelijk, is een drama: zijn dochtertje is omgekomen bij een auto-ongeluk, terwijl zijn vrouw Mathilde (Christine Chansou) sindsdien in vegetatieve toestand in het ziekenhuis ligt. Schneiders drankmisbruik komt deels voort uit een schuldgevoel, omdat hij een affaire met een collega had, ten tijde van het ongeluk. De zaak die Schneider samen met zijn partner en enige vriend in de dienst Matéo (Gérald Laroche) onderzoekt, is de moord op de bejaarde mevrouw Rosenberg (Jacky Berelli). De modus operandi lijkt sterk op de methodes die seriemoordenaar Charles Subra. Deze moordenaar wordt op oudere leeftijd door Philippe Nahon en in een paar gruwelijke flashback scènes door Grégory Gadebois gespeeld. Om zijn moeilijkheden te complementeren, krijgt Schneiders grootste rivaal binnen de politie, de gluiperige Kovalski (Francis Renaud), de zaak toegewezen.

Parallel aan de gebeurtenissen in Schneiders leven loopt de verhaallijn rondom Justine (Olivia Bonamy). Zij is de dochter van een echtpaar dat door Subra is afgeslacht, waar ze zelf als jong meisje getuige van was. Vijfentwintig jaar later besluit de beroepscommissie dat Subra vervroeg vrijgelaten mag worden, vanwege zijn goede gedrag en (schijnbare?) bekering tot het Christendom. Justine kan daar geen genoegen mee nemen. Haar verbittering wordt op aangrijpende wijze gekoppeld aan het immense verdriet van haar grootvader Émile (Clément Michu). Justine’s zoektocht naar gerechtigheid doet haar pad kruisen met dat van Schneider. De politieman grijpt deze kans aan, op zoek naar een uitweg uit zijn ellende. Of het nu is door zich dood te drinken of door zich in de zaak rond Subra en de recente moorden vast te bijten.

Auteuil levert een krachttoer als de morsige, pafferige, met getinte brillenglazen en een baard van een paar dagen getooide Schneider. Hij bewijst maar weer eens dat hij één van de beste, zo niet de beste, acteur van zijn generatie is. Zijn verlopen uiterlijk (voor de kijker is hij bijna te ruiken, zo vies is hij) is slechts een steuntje bij zijn fenomenale bereik van acteur, waarbij hij alles uit de kast haalt. Geen wonder dat Bonamy en de andere acteurs daarbij wat verbleken, al valt hen eigenlijk niets aan te rekenen.

De kracht van ‘MR 73’ zit hem, naast de rol van Auteuil, in het krachtig vertelde, soms wat wijdlopige plot en het deprimerende beeld wat er wordt geschetst van de politie, de samenleving en menselijke verhoudingen. De film is ook beslist geen reclame voor de havenstad Marseille, want Marchal en zijn cameraman Denis Rouden, brengen de stad zo onaantrekkelijk mogelijk in beeld. Grauw en groezelig, met bedompte locaties, waaronder een kaal en vervallen politiebureau, straalt de film een sfeer van ellende uit, waar geen ontsnapping uit mogelijk lijkt. Er lijkt geen einde te komen aan de nachtmerrie van een smerige, wanhopige stad met moordenaars, corrupte agenten en angstige en machteloze burgers. De prachtige muziek van Bruno Coulais sluit naadloos aan bij de troosteloze beelden en de naargeestige stemming die ‘MR73’ met deze combinatie oproept. Ondanks de grimmigheid en misère lijkt er echter ook in Schneiders leven, een glimmertje hoop te zijn. Zo zorgt hij voor de kat van de weduwe Rosenberg, een daad van naastenliefde, waardoor hij niet volledig verloren lijkt te zijn.

Extra triest is dat de film op waargebeurde feiten is gebaseerd. Geen vrolijke gedachte voor een film die zich lijkt af te spelen in het voorportaal van de hel. Een film die je absoluut gezien moet hebben.

Hans Geurts