Mr. Saturday Night (1992)

Regie: Billy Crystal | 119 minuten | drama, komedie | Acteurs: Billy Crystal, David Paymer, Julie Warner, Helen Hunt, Mary Mara, Jerry Orbach, Ron Silver, Sage Allen, Jason Marsden, Michael Weiner, Larry Gelman, Kay Freeman, Hartley Haverty, Will Jordan, Josh Byrne, Ben Diskin, Irving Wasserman, Phil Forman, Carl Ballantine, Slappy White, Richard Mehana, Marc Shaiman, Jan Lucas, Daniel Tisman, Adam Goldberg, Shadoe Stevens, Jackie Gayle, David Pires

‘Mr. Saturday Night’ verhaalt van de opkomst en ondergang van de fictieve joodse komiek Buddy Young Jr. Ooit de trekpleister van de zaterdagavondtelevisie is hij verworden tot een trieste grappenmaker die zijn publiek beledigt en buiten het bejaardencircuit niet meer aan de bak komt. Als Buddy dan toch een comeback wil maken, moet hij dat doen via reclamefilmpjes voor incontinentieproducten en het opwarmen van publiek bij televisie-uitzendingen.

‘Mr. Saturday Night’ gaat ook over de invloed die de carrière van Buddy heeft op diens omgeving, en vooral op broer annex manager Stan. Buddy is iemand die zijn gevoelens verstopt achter een spervuur van (vaak matige) grappen en zodoende langzaam vervreemdt van zijn omgeving. Tegelijk weet hij steeds weer mensen aan zich te binden met die niet aflatende grappenmakerij. Dat dit uiteindelijk zal leiden tot momenten van zelfinzicht met bijpassende sentimentele ontboezemingen spreekt vanzelf.

Acteur Billy Crystal maakte met ‘Mr. Saturday Night’ een regiedebuut dat het vooral moet hebben van vakmanschap. Het acteren varieert van aardig (Crystal) tot goed (Silver, Marsden) tot geweldig (Paymer, wiens vertolking van Stan hem een Oscarnominatie opleverde). De film ademt een prettig soort nostalgie, de afwisseling tussen heden en verleden werkt prima en een aantal terugkerende elementen zorgt voor de nodige coherentie. Dat er af en toe een bungelende microfoon in beeld komt scharen we dan maar onder de bedrijfsongevalletjes.

Wat meer irritatie wekt is het feit dat de film op één gebied hopeloos tekort schiet. Een groot deel van ‘Mr. Saturday Night’ gaat over de latere jaren van Buddy Young en je mag dan ook verwachten dat de afdeling grime voor een mooie rimpelige kop zorgt. Toch oogt de bejaarde Buddy Young continue als een uit de hand gelopen medisch experiment. Creepy, maar weinig realistisch. Of dat door het jongenshoofd van Crystal komt of door iets anders is niet duidelijk, maar storend is het wel.

Minder storend maar minstens zo belangrijk is dat ‘Mr. Saturday Night’ iets te weinig kwaliteit heeft om echt te beklijven. Hoewel de film wel wat lijkt op ‘Broadway Danny Rose’ en ‘Man on the Moon’ mist hij de authentieke stijl van de eerste en de dramatiek, humor en gekte van de tweede. In plaats daarvan zien we een vakkundige maar weinig opzienbarende tragikomedie. Geen slechte film, maar meer voor de zondagochtend dan de zaterdagavond.

Henny Wouters