Mr. Woodcock (2007)
Regie: Craig Gillespie | 87 minuten | komedie | Acteurs: Billy Bob Thornton, Seann William Scott, Susan Sarandon, Amy Poehler, Melissa Sagemiller, Ethan Suplee, Jacob Davich, Kyley Baldridge, Alec George, Joseph Michael Sargent, M.C. Gainey, Brent Briscoe, Dave Kuhr, Lisa K. Wyatt, Kurt Fuller, Michael Santorico, Corbin Albaugh, Melissa Leo, Stephen Taylor, Jennifer Aspen, Lyle Kanouse, Brad Beyer, Allisyn Ashley Arm, Emily Wagner, Tyra Banks, David L.M. Mcintyre, Googy Gress, Jacob Christopher, Van Epperson
Verder dan wat onderbroekenlol komen we niet in deze komedie met een bekend onderwerp: ‘nu succesvolle man is vroeger als dik jongetje op de middelbare school getreiterd door zijn gymleraar’. Deze oude koek is in ‘Mr. Woodcock’ niet in een nieuw jasje gestoken en de clichématige grappen vliegen je dan ook om de oren. Toch moet er enig respect zijn voor regisseur Craig Gillespie, aangezien hij ook niet de moeite genomen heeft een iets verdergaande verhaallijn aan te brengen. Eenvoud siert de film in dit geval.
Het speelveld is klein, alles gebeurt binnen een stad. De plaatselijke snackbar zorgt voor een musical-achtige sfeer wanneer alle klanten vrolijk meebrallen met de gesprekken die John Farley (Seann William Scott) voert met zijn oude schoolvriend Nedderman. Nedderman laat ons een te oppervlakkig toneelspel zien, ook al past dit ‘oppervlakkige’ in het genre van de film. Zelfs de terugblikken in de dramatische jeugd van Farley doen niet ernstig aan. Mr. Woodcock drilt zijn leerlingen genadeloos, maar deze blijven hier onrealistisch rustig onder. De situaties in de gymzaal nodigen het publiek uit tot lachen. Billy Bob Thornton levert strak spel in zijn rol als slechte gymleraar die toch ook wel sexy is en af en toe best aardig. Hij heeft de absolute slechterik looks.
Je vraagt je meerdere malen af waarom er nog animo is voor de lessen van Mr. Woodcock, vanwege zijn ongegeneerde bruutheid, maar opvallend genoeg heeft hij toch een vibe die mensen weer doet geloven in zichzelf. Dit contrast wil soms voor verwarring zorgen in het verhaal.
Wat het believe-in-yourself aspect betreft verschillen de karakters van Woodcock en Farley niet verschrikkelijk veel van elkaar, dit geeft een dynamisch effect. Het is mooi om te zien dat de twee elkaar om het minste of geringste in de haren vliegen. Het haantjesgedrag wordt flink uitgebuit in ‘Mr. Woodcock’ en hierbij speelt Susan Sarandon heel subtiel de vrouw om wie het de mannen allemaal te doen is.
Moeilijk te begrijpen zijn de momenten waarop Farley schuld bekent aan Mr. Woodcock, terwijl je dit andersom zou verwachten. Mede hierdoor is niet helemaal helder wat voor en of de filmmaker ons dan toch een boodschap mee wil geven. Zoek de schuld nooit bij een ander? Geloof in jezelf? Laat je verleden los of juist niet?
De gehele film is doordrenkt van grove uitspattingen over met name seks, die eigenlijk weinig toevoegen. Je zou Gillespie er bijna van verdenken dat hij hiermee het humoristische imago nog een beetje op probeert te krikken. Maar naast de grinnik momenten die ‘Mr. Woodcock’ je bezorgt, valt er weinig te lachen. Ook niet om Seann William Scott in zijn zoveelste ik-ben-zo-grappig rol.
Hoogtepunt is toch wel de brancardscène met Woodcock. Dit werkt echter vooral op de lachspieren door de stunt zelf, niet door de gevatheid of het goede spel van de acteurs. Wanneer het einde gevuld wordt door een emotioneel praatje van Farley hebben we meer dan genoeg gezien als het op flauwe, Amerikaanse komedies aankomt.
Jard Diederiks
Waardering: 2.5
Bioscooprelease: 14 februari 2008