Mulberry Street (2007)
Regie: Jim Mickle | 84 minuten | actie, drama, horror | Acteurs: Nick Damici, Kim Blair, Ron Brice, Tim House, Debbie Rochon, Bo Corre, Vonia Arslanian, Laurel Astri, Rodney Gray, Mike McGrath, Devon Mikolas, Antone Pagan, Mitchell Riggs, Lou Torres, Catherine Zambri, Larry Fessenden, Larry Fleischman, Adam Folk, Javier Picayo
‘Mulberry Street’ kreeg een speciale juryvermelding op het 23e Amsterdam Fantastic Film Festival, waarschijnlijk vanwege regisseur Jim Mickle’s creatieve gebruik van het (lage) budget en zijn focus op personages in plaats van clichés en gore horror. Deze kwaliteiten hebben wel het een en ander met elkaar te maken. Mickle werd namelijk min of meer gedwongen een andere weg in te slaan toen hij niet genoeg geld bij elkaar kreeg voor het maken van zijn groots opgezette horrorspektakel. Geen dure effecten dus, en daarmee een minder prominente rol voor de creatures. Dan maar het drama en de personages wat verder ontwikkelen.
Dit komt de film ten goede, omdat de hoofdpersonen nu meer zijn voor de toeschouwer dan potentieel (mens)rattenvoer. Vooral de belangrijkste persoon in de film, bokser en Vietnam-veteraan Peter Pace (Antone Pagan) komt goed tot leven met zijn no-nonsense houding. Hij heeft geen wapens nodig om de ratmensen van zich af te houden. Een flinke rechtse hoek is al voldoende om vrij baan te maken. Ook is de romantische spanning met alleenstaande moeder Christine (Vonia Arslanian) leuk. Christine is de bovenbuurvrouw die avances maakt waar Peter in eerste instantie niet op ingaat vanwege de gevoelens voor zijn overleden vrouw. Maar hij vindt haar duidelijk wel interessant.
Aan de andere kant moet de uit Irak terugkerende, en hierdoor getraumatiseerde dochter van Peter, Casey (Kim Blair), voor drama zorgen. Om de zoveel tijd zien we haar op reis naar haar vader of in haar hotelkamer voor de spiegel. Er wordt veel gemaakt van het litteken op haar wang, dat ze steeds probeert te verbergen met een haarlok. Terwijl de ratmensenplaag toeneemt in de stad moet zij haar vader zien te bereiken. Dit zou extra dramatiek moeten opleveren, en een welkome afwisseling van de claustrofobische scènes in het appartementengebouw in Mulberry Street, maar het werkt niet helemaal. Casey’s personage is weinig ontwikkeld, waardoor de toeschouwer weinig bij haar trauma of persoonlijkheid betrokken wordt. We willen wel dat ze weer herenigd wordt met haar vader, en vice versa, maar echt veel voelen we niet bij hun problematiek. Haar verhaallijntje voelt toch een beetje overbodig aan.
Ook valt de uiteindelijke spanning in deze in essentie conventionele B-horrorfilm tegen. De wezens zijn niet bijzonder indrukwekkend of angstaanjagend vormgegeven, waardoor ze ook meestal erg kort en onduidelijk in beeld komen. Het kon waarschijnlijk niet anders vanwege het budget, maar de manier waarop Mickle nu spanning probeert op te wekken, te weten met schokkerig hand-held camerawerk en snelle cuts, gaat op den duur irriteren. Je krijgt er eerder hoofdpijn van dan dat je in de heftige actie wordt getrokken, wat de regisseur ongetwijfeld wil bereiken. Het punt is ook, dat de actie vaak niet zo heftig is, of de monsters zo intimiderend, als het wilde camerawerk de kijker wil doen geloven.
De aandacht voor de personages is toe te juichen, en de referenties naar, onder andere, (post)-911 situaties in de vorm van de chaos, paranoia, en ingrijpende acties van de politie in Manhattan, voorzien deze anderzijds standaard horrorfilm van een interessante voetnoot, maar de eigenlijke drama en ontwikkeling van de personages binnen het verhaal laat toch wat te wensen over. Maar, ironisch gezien is het juist het gebrek aan effectieve horror en spanning die de film de das omdoet. Een film over ratmensen draagt veel in zich om een vermakelijke cultfilm te worden. Eventueel kan daar een maatschappelijk bewuste onderlaag in zitten – zoals in George A. Romero’s “Dead”-films – maar een confronterende, beangstigende bovenlaag is toch de eerste vereiste. Deze laat in ‘Mulberry Street’ echter enigszins te wensen over. Is het toch het budget geweest? Het zou best interessant zijn om te zien wat Mickle met een dikkere portemonnee allemaal op het scherm kan toveren.
Bart Rietvink