Needle (2010)

Regie: John V. Soto | 89 minuten | horror, thriller | Acteurs: Jane Badler, Ben Mendelsohn, Travis Fimmel, Tahyna Tozzi, Michael Dorman, John Jarratt, Jessica Marais, Nathaniel Buzolic, Murray Bartlett, Trilby Glover, Khan Chittenden, Chanel Marriott, Malcolm Kennard, Luke Carroll, Jade Chamberlain, Michael Loney, James Hagan, Daniela Knopf, Quintin George

Soms is een enkele gimmick genoeg om een clichématige, dertien-in-een-dozijn-film vermakelijk en interessant te houden. Als de moordfilm ‘Needle’ gewoon een killer met een keukenmes centraal had staan in plaats van een vernuftig voodoo-doosje waarmee de slachtoffers op originele wijze aan hun einde komen, was het een film geweest om te laten verstoffen in de videotheek. Maar door deze geinige toevoeging aan een film in een overbekend subgenre is ‘Needle’ toch een film geworden om niet snel te vergeten.

Het voodoo-kistje is een bedenksel van de filmmakers en werkt binnen de context van een horrorfilm prima. Het aardige is dat er een werkelijke schurk gekoppeld wordt aan een bovennatuurlijke, ongrijpbare vijand. Het levert een soort combinatie tussen ‘Final Destination’ en een film als ‘Scream’ op, waarbij een groepje schoolvrienden danig uitgedund wordt door een killer met issues, maar het nooit duidelijk is hoe de slachtoffers aan hun einde zullen komen. In één geval wordt een moord vooraf gegaan door uitvallende stadionverlichting. Soms worden de slachtoffers van binnenuit opengereten of gebeurt er iets naars met een ledemaat, maar het is altijd een verrassing. Het enige dat de moorden gemeen hebben, is het geluid van draaiende tandwielen dat de slachtoffers luid en duidelijk horen voordat ze aan hun einde komen.

Het is jammer dat regisseur John V. Soto niet wat meer creatieve  impulsen in deze vrij generieke high school moordfilm heeft kunnen  stoppen, of in een paar gevallen sterkere personages of acteurs heeft  kunnen opvoeren, want dan had ‘Needle’ echt een bovengemiddelde  genrefilm kunnen zijn. Het grimmige, groezelige voodoo-sfeertje had nog  meer uitgebuit kunnen worden, bijvoorbeeld. Ook had er meer gemaakt  kunnen worden van het Grand Guignol-fenomeen (de Grand Guignol was een theater in Parijs rond het begin van de twintigste eeuw, waar  realistisch overkomende horrorshows werden opgevoerd) en de fascinatie  van de mens voor bloed en griezelen (wat natuurlijk weer een mooie  referentie zou zijn naar de film ‘Needle’ en horrorfilms in het  algemeen). Maar het is al meegenomen dat deze elementen überhaupt in  de film aanwezig zijn.

Waarschijnlijk is Soto zelf groot liefhebber van bloed en gore in films (en andere kunstvormen), gezien de mutilaties in zijn eigen film, de verwijzing naar Gran Guignol en de knipoog naar grootmeester van de giallo-films, Dario Argento (een geïnteresseerde voor het doosje is lid van de “Argento-gemeenschap”). Lekker bloederig is de film wel, maar de film blijft redelijk binnen de perken van het “smakelijke”. Dit is geen “martelhorror” in de lijn van de ‘Saw’- of ‘Hostel’-serie. Het blijf bovenal een (high school) moordmysterie en doet zijn werk in dat op opzicht goed. Het is jammer dat de kijker weinig over de persoon van de moordenaar te weten komt gedurende de film, maar hierdoor blijft het wel lange tijd gissen naar zijn of haar identiteit. De motieven van de dader zijn al vrij snel te raden, maar het blijft toch een leuk spel om de juiste persoon hieraan te verbinden.

De personages zijn soms wat suf (hoofdpersoon Ben [Michael Dorman] bijvoorbeeld) of lichtelijk irritant (zijn broer, gespeeld door Travis Fimmel) maar over het geheel genomen kijkt ‘Needle’ lekker weg. De film bevat de gebruikelijke high school taferelen en stereotiepen (een nerd op zoek naar een vrouw; een zelfverzekerde, atletische hunk; opzichtig zoenende lesbiennes; een onwaarschijnlijk aantrekkelijke jongedame die hunkert naar aandacht van de hoofdpersoon), heeft spanning op de juiste moment, en is kundig geschoten. Met wat meer geloofwaardigheid in sommige scènes en personages en een meer geïnspireerde vorm had dit een sleeperhit kunnen zijn. Nu is het gewoon een vermakelijke high school horror met een twist.

Bart Rietvink