Nick (2012)
Regie: Fow Pyng Hu | 90 minuten | drama | Merijn de Jong, Marcel Hensema, Elisa Beuger, Maarten Heijmans
Sommige mensen zijn ongeleide projectielen, met een dierlijk instinct. Ze laten zich door niets en niemand sturen of in een hokje stoppen en verlangen naar vrijheid. Hun stemming kan in een oogwenk omslaan, waardoor ze nogal onberekenbaar zijn. Nick (Merijn de Jong) is zo’n onrustig en wispelturig iemand. Zomaar ineens kan hij losslaan en zie dan maar weer eens vat op hem te krijgen. Vraag dat maar aan zijn vriendin Monie (Elisa Beuger), die aan den lijve ondervonden heeft dat er met Nick geen land te bezeilen valt. Ze vindt hem de onredelijkheid zelve, al is ze zelf ook geen makkelijke tante. Elk samenzijn ontaardt in ruzie, in verwijten over en weer. Maar ook al verbreekt Monie de relatie, Nick staat de volgende dag gewoon weer op de stoep, alsof er niets gebeurd is. Wim (Marcel Hensema) weet er alles van. Als Nicks baas in een sterrenrestaurant weet hij maar al te goed hoe onhandelbaar Nick is. Hij heeft hem nodig, want Nick is een uitstekende sous-chef. Maar regelmatig haalt hij hem het bloed onder de nagels vandaan met zijn denigrerende opmerkingen en wispelturige gedrag.
De film ‘Nick’ (2012) van Fow Pyng Hu is een case study; een intens portret van een intelligente maar onsympathieke en onredelijke klootzak. Want zo mag je Nick toch wel noemen. Het is niet gemakkelijk om de kijker zo ver te krijgen mee te gaan in zijn beslommeringen, want hij stoot mensen eerder af dan hij ze aantrekt. Hu slaagt daar aardig in, al blijft Nick een vervelend personage, zelfs als hij eindelijk zijn bevrijding lijkt te vinden. Nick weet met zijn onberekenbare gedrag zonder enige moeite iedereen tegen zich in het harnas te jagen. Dat kost hem zijn relatie en zijn baan. Hij is arrogant genoeg om te denken dat hij de volgende dag weer aan kan kloppen om zijn baan terug te vragen, maar deze keer vindt Wim echt dat hij te ver is gegaan. De grens is overschreden, dus Wim wijst hem de deur. Dat pikt Nick niet en hij gaat door het lint. De enige die er nog voor hem lijkt te zijn is zijn jonge collega Sophie (Luna Meijovic), die naar haar vaderland Kroatië gaat om daar in de bossen truffels te zoeken. Hij besluit met haar mee te gaan. Ze kennen elkaar nauwelijks en onderweg lopen de spanningen geregeld hoog op, maar toch zetten ze door. Nick krijgt steeds meer inzicht in zijn eigen leven en gedrag en hoopt in de Kroatische bossen eindelijk te vinden wat hij zoekt.
De film is, net als zijn hoofdpersoon, niet gemakkelijk in je armen te sluiten. ‘Nick’ is grillig en laat zich moeilijk peilen. Dat we met een complex personage te maken hebben, wordt direct in het begin al duidelijk dankzij een tekenende eerste scène waarin Nick duiven voert. Dat tedere momentje slaat om als een blad aan een boom als hij de vogels vervolgens achterna gaat als een klein kind en erop los schopt tot hij er uiteindelijk een raakt. Het dier wordt tegen een auto gekatapulteerd. Dood. Even gaat er van alles door Nick heen. Uiteindelijk schuift hij het dier nonchalant weg onder een auto: niks aan de hand. Het is misschien wel een van de mooiste scènes uit de film. De parallel die Hu trekt met dieren (want er komen er nog veel meer voor in ‘Nick’) is sowieso wel aardig. Nick is eigenlijk een wild dier dat gekooid is door de samenleving en de normen en waarden zoals wij die kennen. Het liefst zou hij zijn vleugels uitslaan en weg willen vliegen, de vrijheid in. Niemand die hem daar kan vertellen wat hij moet doen, hoe hij zich moet gedragen. Aan deze thematiek klampen we ons vast, want verder is ‘Nick’ namelijk wat weerbarstig. Waar het camerawerk van Benito Strangio bij vlagen beeldschoon is, zijn het scenario en de dialogen van wisselend niveau. De Jong speelt overtuigend een vervelend en egocentrisch mannetje, maar als het de bedoeling was hem toch enigszins sympathiek over te laten komen, is dat helaas niet gelukt.
‘Nick’ is een film met haken en ogen. Een film die aan de ene kant afstoot maar aan de andere kant juist aantrekt. Net als Nick zelf weet de film je aan de ene kant te fascineren, maar aan de andere kant het bloed onder je nagels vandaan te halen vanwege zijn grillige en ongrijpbare karakter. Een film die je een ongemakkelijk gevoel geeft. De slotscène zorgt gelukkig voor een hoop verheldering. Door die ene scène kun je Nick eindelijk plaatsen en zelfs enigszins begrijpen. Fow Pyng Hu maakt een gedurfd drama dat niet bij iedereen de juiste snaar zal weten te raken. De intenties zijn niettemin goed, daarom verdient ‘Nick’ toch het voordeel van de twijfel.
Patricia Smagge
Waardering: 3
Bioscooprelease: 16 februari 2012