Night of the Living Dead (1990)
Regie: Tom Savini | 88 minuten | horror | Acteurs: Tony Todd, Patricia Tallman, Tom Towles, McKee Anderson, William Butler, Katie Finneran, Bill Moseley, Heather Mazur, David W. Butler, Zachary Mott, Pat Reese, William Cameron, Pat Logan, Berle Ellis, Bill Cardille, Greg Funk, Tim Carrier, John Hamilton, Dyrk Ashton
Deze film uit 1990 is de remake van de klassieker ‘ Night of the Living Dead’ uit 1968. De regie is deze keer in handen van Tom Savini die in meerdere films van Romero de make-up voor zijn rekening nam. De vraag kan gesteld worden waarom deze remake gemaakt is. Gezien de kwaliteit en de reputatie van het origineel is het overtreffen ervan bij voorbaat al bijna ondenkbaar, zo niet onmogelijk. Savini’s verfilming lijkt, mede gezien zijn betrokkenheid bij diverse van Romero’s films, dan ook vooral een eerbetoon aan Romero’s originele meesterwerk.
Hoewel deze remake voor het grootste deel de ontwikkelingen van het origineel volgt zijn het juist de uitzonderingen erop die afbreuk aan de remake doen en dit zijn de verwikkelingen rond het personage Barbara. Ze verandert van een aanvankelijk angstig karakter tot een zwaarbewapende vrouwelijke Rambo die er niet tegen opziet om (niet alleen) zombies een kogel door het hoofd te jagen. Ook weet ze als enige van de groep in het door de zombies belegerde huis te overleven. Dit kan dan wellicht als een positieve ontwikkeling beschouwd worden (hoe positief is de vraag, gezien de dood van alle andere groepsleden), of opgevat worden als een hoopvol teken in de verdere strijd tegen de zombies, maar het doet juist afbreuk aan datgene wat in grote mate bijdraagt aan de beklemmende en mistroostige sfeer van het origineel: de apathie en gelatenheid van de meeste groepsleden, de zinloosheid van de onderlinge groepstwisten, de machteloosheid tegen de oprukkende zombies en tenslotte de dood van alle groepsleden.
Ook op andere punten komt de remake minder uit de verf dan het origineel. De muziek is bij tijd en wijle overtrokken en lijkt herhaaldelijk teveel aan te geven welk gewicht er aan de beelden moet worden toegekend. Daarnaast had het ontbreken van kleur in het origineel een sfeerverhogende werking. In deze kleurenversie wordt er, net als in het origineel, weliswaar herhaaldelijk effectief gebruik gemaakt van licht en donker, maar juist door het ontbreken van de letterlijke kleurloosheid in de beelden wordt de voortdurende grauwheid en troosteloosheid van het origineel nooit in eenzelfde mate bereikt.
De vergelijkingen met het origineel doen de zwakke punten ervan, zoals bij zoveel remakes overigens, duidelijk naar voren komen. Wellicht is het bij een remake niet terecht om de kwaliteit ervan zonder meer te vergelijken met die van het origineel, maar zeker met een origineel als Romero’s film uit 1968 is daar geen ontkomen aan, temeer daar de remake de omstandigheden en ontwikkelingen voor het grootste deel bijna identiek overneemt. Maar of in deze remake ten opzichte van het origineel nu wel of geen zwakke punten naar voren komen, het is hoe dan ook een film die voor de horrorliefhebber wel degelijk de moeite waard is. Savini weet de meeste sfeerverhogende ingrediënten uit het origineel ook hier op eigen wijze geslaagd de revue te laten passeren: de afgelegenheid van het door de zombies belegerde huis, de nabijgelegen begraafplaats van waaraf de steeds talrijker wordende zombies blijven toestromen, de machtsstrijd tussen Ben en Cooper met het verlies van de laatste restjes menselijke beschaving, de vergeefse pogingen de zombies op afstand te houden, de mislukkende plannen om te ontsnappen met de daarbij vallende doden… ondanks het hoge kopie-gehalte van de meeste ontwikkelingen en personages weet Savini aan de remake toch een zodanige invulling te geven dat er genoeg noemenswaardige horror en spanning tot stand komt.
Wat verder opvalt is de aanpak die Savini hanteert in de vorm van schrikeffecten. Dit vooral door de, meer dan in het origineel, onverwacht her en der individuele opduikende en kwaadaardigheid uitstralende zombies. Ook de in beeld gebrachte gewelddadige confrontaties met deze en gene afzonderlijke zombie passen hierin, hoewel er voor de splatterfan qua bloederige effecten nog wel wat schepjes bovenop hadden gemogen, zeker in vergelijking met de speciale effecten uit de twee vervolgfilms uit Romero’s zombietrilogie. Desalniettemin leveren de confrontaties op gepaste wijze de nodige aardige griezel voor het moment op, hoewel ook dit op stukken na tekort schiet om in deze remake de voortdurende duistere sfeer uit het origineel te kunnen benaderen.
Een remake van de beste sfeervolle zombieklassieker aller tijden, die de kwaliteit van het origineel echter bij lange na niet weet te benaderen. Met een dergelijk origineel is het de vraag of dit ook überhaupt verwacht kan worden. Voor deze remake zullen jammer genoeg de vergelijkingen met het origineel het altijd parten spelen, maar is het in termen van spanning en horror wel degelijk de moeite waard voor de rechtgeaarde zombie- en horrorliefhebber.
Frans Buitendijk