No Mercy For the Rude – Ye-Ui-Up-Nun-Gut-Deul (2006)

Regie: Park Chul-Hee | 113 minuten | actie, drama, komedie, misdaad | Acteurs: Su-hee Go, Ye-Rin Han, San Kang, Byeong-ok Kim, Eung-Su Kim, Kwang-il Kim, Min-jun Kim, Tae-won Kwon, Han-wi Lee,Kil-soo Park, Ha-kyun Shin, Ji-hye Yun

En weer is daar een eigenzinnige misdaadfilm uit Korea. In de afgelopen jaren hadden we Park Chan-Wook met zijn wraaktrilogie, Kang Woo-Suks lichtelijk bizarre ‘Public Enemy’, en de met zwarte humor doorspekte thriller ‘Memories of Murder’ van Bong Joon-Ho. En nu is er ‘No Mercy For the Rude’ van Park Chul-Hee, een film die ondanks zijn thematische overeenkomsten met deze andere recente Koreaanse producties een geheel eigen sfeer en karakter heeft.

Het grootste plezier dat de kijker bij het ervaren van de film heeft, is afkomstig van het geinige contrast tussen de verschillende persona’s van het hoofdpersonage: dat van verlegen, stuntelige jongeman enerzijds en bloeddorstige killer anderzijds. Vooral wanneer we zijn gedragingen zien in de buurt, en gezien door de ogen, van zijn liefdesobject wordt dit contrast goed zichtbaar. Zíj maakt zijn leren pak en zwarte zonnebril belachelijk en het feit dat hij niets zegt, maar wij weten dat hij voor zijn werk schurken koud maakt en dus niet (altijd) zo’n onschuldige, onzekere jongen is als hij lijkt. Maar, dat hij in zijn vrije tijd wel zo overkomt, en in de wegen van de liefde wel degelijk onhandig is, maakt alles des te vermakelijker. Ook omdat zijn liefje, die zo haar eigen eigenaardigheden heeft, juist erg dominant is.

Het begint al bij de confrontatiescène buiten de club waar zij hem te kennen geeft geen geld te hebben voor de taxi en hij de hint vervolgens niet oppikt (ze wil geen geld, maar een lift!). Ze rukt zijn bril van zijn hoofd en vertelt hem dat ‘ie helemaal niet stoer is en of hij soms doofstom is. Wanneer blijkt dat ze het met haar grap bij het rechte eind heeft, barst ze in lachen uit. Maar ze vindt hem interessant genoeg en gaat met hem mee. Bij hem thuis aangekomen blijkt ze gigantische slaap te hebben en is enkele dagen niet wakker te krijgen. En vervolgens moet haar bijna onverzadigbare honger worden gestild. Het commentaar van onze (anti-)held: “After two days of sleep, she ate like a pig”. En zo is het ook, ze werkt in no time een stel kippetjes en ander voedsel weg en boert er tenslotte even op los. Maar dan moet ze hem natuurlijk op een goede manier bedanken. Ook hierover laat ze geen gras groeien. Ze loopt op hem af, trekt haar kleren uit, en duwt hem op het bed. Hij is overdonderd door haar directheid en duidelijk geen ster tussen de lakens. Hij ligt er als een dood vogeltje bij, niet wetend wat te doen. Dan begint ze zijn broek los te maken en wat schetst haar, en onze, verbazing? Hij heeft een leren onderbroek!

Het is dit soort humor, naast natuurlijk enkele heftige actiescènes, die de film veel van zijn waarde bezorgt. Maar er zit ook een teder en aandoenlijk aspect aan de film en, in het bijzonder, het hoofdpersonage. Van een simpele, naïeve variant, dat wel, maar dat heeft juist zijn charme. Verschillende keren wordt er naar zijn jeugd verwezen als de periode van lieflijke onschuld en dromen. Als de periode waarin zijn wensen voorgoed waren gevat. De kindertijd wordt overigens in opvallend veel Aziatische films opgevoerd als allesbepalende voorbode voor later. In ‘Kung Fu Hustle’ is de kindertijd bijvoorbeeld de oorsprong van een belangrijk trauma evenals de periode waarin liefde geopenbaard wordt. En in ‘Ichi The Killer’ heeft het titelpersonage, dat een zelfde tweeslachtigheid laat zien als het hoofdpersonage in ‘No Mercy For the Rude’, in zijn kindertijd de voor zijn moordneigingen allesbepalende schade opgelopen. Hiernaast is het spraakgebrek van de held op verschillende manieren een pluspunt. Enerzijds wekt dit natuurlijk direct sympathie op, en anderzijds is een niet sprekend personage, dat bovendien schokkende handelingen verricht, intrigerend. Wat zou er immers allemaal in hem omgaan?

Er is een aardige balans gevonden in de verschillende stijlen in de film, hoewel het tragische, melodramatische element naar het einde toe wat veel gaat overheersen en er een over-de-top actiemoment in de film zit, dat er niet lijkt thuis te horen. Toch is het over het geheel genomen een aantrekkelijke film geworden, die de actie, humor, en tederheid met flair presenteert. Ondanks het opera-achtige einde is de dramatiek weinig effectief en blijft het een vrij lichtvoetige aangelegenheid. De inhoud en betrekkelijke diepgang van een film als ‘Memories of Murder’ of de visuele symboliek van Chan-Wooks wraakfilms worden bijvoorbeeld niet bereikt, ondanks milde pogingen hiertoe. Maar dat heeft de film ook niet nodig. ‘No Mercy For the Rude’ heeft genoeg unieke elementen om op eigen kracht te kunnen overtuigen.

Bart Rietvink