Now We Are Grown Up (2005)

Regie: Christine Molloy, Joe Lawlor | 12 minuten | korte film

‘Now We Are Grown Up’ is een kortfilm uit de reeks ‘Civic Life’ van het Engelse kunstenaarsduo Desperate Optimists (Joe Lawlor en Christine Molloy). De opzet van de film kan niet eenvoudiger. De camera bevindt zich in het midden van een kring jongeren die in het deftige stadhuis van Manchester een therapie volgen. Terwijl de camera in een consequent laag tempo langs de gezichten dwaalt, horen we hoe iedere jongere een verhaal vertelt. De mannelijke leden vertellen iets over ene Dave, een twintigjarige die zijn leven nog niet op de rails heeft. De meisjes vertellen iets over ene Kim, een twintigjarige die zwanger is en besloten heeft haar baby te houden.

Ondanks het weinig opwindende concept, weet ‘Now We Are Grown Up’ grotendeels te boeien. In eerste instantie weet je als kijker niet wie aan het woord is, en of die persoon de Dave of Kim is waarover wordt gesproken. Naarmate de film vordert, ben je geneigd te denken dat iedere jongere zijn eigen problemen op de Dave en Kim uit de verhalen projecteert.

De interactie tussen de groepsleden beperkt zich niet tot het voordragen van verhalen. Door te vertellen lijken de jongeren vooral met zichzelf bezig te zijn, al wordt er af en toe op elkaars verhalen gereageerd. Maar soms geeft iemand een sigaret door, en als een jongen geëmotioneerd raakt, staat een meisje op en haalt een glas water. Solidariteit en het luisteren naar elkaars zorgen blijkt onmisbaar in het geïndividualiseerde moderne stadsleven. Wat de kijker evenzeer bezighoudt als de verhalen, is de camerabeweging. Soms stopt de camera bij een van de jongeren, om dan weer in omgekeerde richting zijn rondgang te vervolgen. De kijker, geconditioneerd als hij is om aan iedere camerabeweging betekenis te hechten, zal zich afvragen waarom de camera beweegt zoals hij beweegt.

Tegelijk is de kijker zich continu bewust van het feit dat hij naar fictie kijkt, omdat de camera steeds op de juiste plek is wanneer binnen de groep iets gebeurt. Zodoende weet deze kortfilm twaalf minuten lang te boeien, al mis je hier wel de cinematografische virtuositeit waarover Molloy en Lawlor beschikken. De enige meerwaarde hier is het heerlijk vette accent waarmee sommige van de jongeren spreken. Maar daarvoor kun je net zo goed een tripje naar Manchester maken. Kun je meteen dat fraaie stadhuis bezoeken.

Henny Wouters

Waardering: 3.5