Number 13 (2006)

Regie: Pier Wilkie | 40 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Greg Wise, Paul Freeman, David Burke, Tom Burke, Charlotte Comer, Anton Saunders

Deze ‘Number 13′ uit 2006 is de tweede van twee ‘Ghost Story for Christmas’ films, gemaakt als de opvolger van ‘A View from a Hill’ uit 2005 en in navolging van de door de BBC gemaakte serie spookverhalen uit de jaren 70. In dit verhaal maken we kennis met professor Anderson die zijn intrek neemt in een hotel om in een nabijgelegen kathedraal historische documenten te bestuderen.

Ook in deze film valt al snel de aandacht op die aan de omgeving waarin het verhaal zich afspeelt is besteed. Een oud hotel, krakende houten vloeren, flikkerend haardvuur, een kathedraal met lange donkere gangen, holle voetstappen… het is een mooie en passende setting voor de duistere zaken die komen gaan. Dit wordt ondersteund door de voor Anderson aanvankelijke kleine, maar geleidelijk aan steeds grotere en verontrustender vormen aannemende tekenen dat er iets niet in de haak is. Allereerst zijn er de historische documenten waarin niet alleen melding wordt gemaakt van hekserij en heksenprocessen maar waarin ook verschillende onverklaarbaarheden worden vermeld. Daarnaast is vooral datgene waar Anderson in het hotel tegenaan loopt nog wat veelzeggender: onbestemde nachtelijke geluiden, verontrustend gestommel, voetstappen en schaduwen die er niet behoren te zijn en vooral de naast zijn eigen kamer gelegen kamer 13 die er overdag niet, maar ‘s nachts wel lijkt te zijn.

Een gepaste omgeving met genoeg onrustbarende zaken voor een sfeervol en duister spookverhaal, lijkt het. Maar toch ontbreekt er in deze ‘Number 13′ iets wat het niet maakt tot hetzelfde kaliber als zijn voorganger uit 2005 en de betere delen van de gelijknamige jaren 70 ‘Ghost Story’ serie. Een van de meest opvallende en kenmerkende elementen in die serie is dat er zich te midden van de verschillende onrustbarende zaken een weliswaar vage, maar niettemin specifieke en steeds duidelijker wordende dreiging aftekent die het onmiskenbaar op de hoofdpersoon heeft voorzien. Hierdoor wordt de hoofdpersoon vanwege de schijnbare onontkoombaarheid ervan door verontrusting, angst en paniek bevangen. Door de nodige ingebouwde identificatiemogelijkheden wordt dat ook door de kijker als zodanig ervaren. In deze film van regisseur Wilkie is daar echter minder sprake van. Anderson voelt zich geroepen op onderzoek uit te gaan, maar lijkt daarmee ook vrijwillig en bewust te kiezen voor de blootstelling aan het onheil dat in het hotel lijkt rond te waren. Ook van daadwerkelijk verterende onrust, angst of paniek is bij Anderson, met uitzondering van de momenten waarop er van schrikeffecten sprake is, niet al teveel sprake. Andere opvallende zaken zijn de relatief lange tijdsduur dat Anderson achter de feiten aanloopt, de langdurige onduidelijkheid welke kant het verhaal op gaat en een te groot gebrek aan concrete bedreigingen. Ook heeft door het wellicht iets te lange speurwerk van Anderson deze film wat teveel detective-tintjes in zich, hoewel van verveling geen sprake is omdat het geheel zich voor de horror- of spookfan wel degelijk in een juist gekozen en vormgegeven omgeving afspeelt. Maar door de diverse opvallendheden geldt wel dat aangaande de totstandkoming van een daadwerkelijk aansprekende of overtuigende duistere en als bedreigend ervaren sfeer deze film tekortschiet.

Degelijk acteerwerk niettemin van de diverse betrokkenen. Greg Wise is prima als de historicus professor Anderson die zich op het speurderspad begeeft. Enig minpunt is wellicht dat Wise zijn filmpersonage neerzet als een licht afstandelijk en daardoor niet al teveel sympathie oproepend karakter. Dit zorgt voor het ontbreken van de nodige identificatiemogelijkheden met Anderson en dat het een en ander niet zo duister of bedreigend overkomt als, wanneer ook andere zaken in dit verhaal anders waren vormgegeven, wellicht het geval had kunnen zijn. Mooi werk ook van Tom Burke als de jonge losbol Edward Jenkins die in tijden van nood bewijst heel wat meer in zijn mars te hebben dan alleen zijn gedachten aan drank en vrouwen. Geslaagd spel ook van Paul Freeman als de bibliothecaris van de kathedraal en van David Burke als de licht nerveuze hoteleigenaar Gunton. Het maakt deze ‘Number 13′ al met al tot een qua omgeving en de zich daarbinnen afspelende gebeurtenissen tot een weliswaar sfeervol spookverhaal dat zijn geslaagde momenten kent, maar qua de totstandkoming van een duistere en bedreigende sfeer niet voldoende overtuigt en daarmee niet het niveau weet te evenaren van zijn voorganger uit 2005 en de meer opvallende delen van gelijknamige jaren 70 ‘Ghost Story for Christmas’ serie.

Frans Buitendijk