Office Space (1999)

Regie: Mike Judge | 89 minuten | komedie, misdaad | Acteurs: Ron Livingston, Jennifer Aniston, Ajay Naidu, David Herman, Gary Cole, Stephen Root, Richard Riehle, Diedrich Bader

Work sucks luidt de tagline van ‘Office Space’. Na één blik op deze slagzin verschijnen de boeken van Joep ‘Hoe word ik een rat’ Schrijvers, stripfiguur Dilbert en televisieserie ‘The Office’ op het netvlies. Een film die zulke associaties oproept moet wel lollig zijn. Zeker met iemand als Mike Judge, het creatieve brein achter Beavis and Butthead, op de regisseursstoel. En al helemaal met een top-komediante als Aniston in een van de hoofdrollen

In het begin maakt ‘Office Space’ vaart door te strooien met situaties die grappig zijn omdat ze uit het leven zijn gegrepen. Zo komt Peter opgefokt en wel – dankzij een tergend lange file – op kantoor en bezet hij zijn muffe cubicle. Van werken komt niet veel. Pal naast hem zit een receptioniste met een iets te blij stemgeluid. De ene na de andere sneue snor komt langs om hem te wijzen op memo’s die hij niet heeft gelezen. Pseudo-psychologen vragen hem of hij misschien last heeft van een maandagdepressie. Amper tien minuten na aankomst heeft Peter het al he-le-maal gehad en trommelt hij zijn vrienden op voor een bak koffie in het café waar Joanna werkt. Hier verklapt hij zijn grote droom: dagenlang totaal niets doen.

Peter beëindigt zijn bestaan als cubicle slave na zijn bezoek aan de hypnotherapeut. Vanaf dat moment negeert hij de orders van zijn opperbaas Bill Lumbergh (Gary Cole) en zijn zeven andere baasjes en komt hij binnen wanneer hem dat uitkomt. Hij neemt geen blad meer voor de mond en schreeuwt uit dat hij per dag nooit meer dan vijftien minuten heeft gewerkt. Kortom: na het bezoek aan de hypnotherapeut ziet Peter het licht.

Vervolgens gebeurt er eigenlijk niet zo veel meer. Oké Peter neemt met twee collega’s wraak op aartsvijand Initech Corporation. Toch levert dat nauwelijks spannende of grappige momenten op. Zo is al van het begin af aan duidelijk dat het plan verborgen gebreken bevat. In het tweede deel van de film komt Joanna minder in beeld. Dat is jammer omdat tijdens het geklungel van de heren, de behoefte aan haar frisse verschijning toeneemt. Door het magere tweede stuk, zakt ‘Office Space’ als een pudding in elkaar. Hierdoor lost de film zijn belofte  89 minuten lachen, gieren, brullen  niet in.

Is de film als komedie niet 100 procent geslaagd, ‘Office Space’ is zeker niet nutteloos. Bekijk de film bijvoorbeeld eens met collega’s. Hun reacties zullen verraden hoe zij de sfeer op het werk ervaren en wat hun frustraties zijn. Wie weet kunt u iets met deze informatie.

Patricia Jacob

Waardering: 2

Bioscooprelease: 23 september 1999