Omkara (2006)

Regie: Vishal Bharadwaj | 150 minuten | actie, drama, romantiek, musical | Acteurs: Ajay Devgan, Saif Ali Khan, Kareena Kapoor, Konkona Sen Sharma, Naseeruddin Shah, Vivek Oberoi, Bipasha Basu, Deepak Dobriyal, Manav Kaushik, Kamal Tiwari

Het valt niet te ontkennen dat deze mensen weten hoe ze moeten filmen. Het ziet er prima uit, goed camerawerk, mooie cinema. Er wordt prima geacteerd door de hele cast. De muziek is goed in balans, niet te veel. Aardig om te vermelden: regisseur Vishal Bharadwaj is ook verantwoordelijk voor het scenario en de muziek; hij heeft zelfs een van de liedjes gezongen.

Het verhaal van ‘Omkara’ is een bewerking van Shakespeare’s ‘Othello’, maar dan verplaatst naar India, tegenwoordige tijd. De klassieke vertelling van het gif van de jaloezie, dat zich doeltreffend en meedogenloos door geest en lichaam verspreid, om uiteindelijk alle zintuigen te verblinden met haat, werkt en wordt aardig verteld (toch nog 2,5 uur!). Beetje verwarrend in het begin, wie is wie en doet wat en waarom?

‘Omkara’ is een zogenaamde Bollywood film. Bollywood is een samenvoeging van de woorden ‘Bombay’ (het centrum van de Indiase filmindustrie) en ‘Hollywood’. Naar men zegt is de Indiase filmindustrie minstens net zo groot als, zo niet groter dan de Amerikaanse en de parallellen zijn overduidelijk: elke Bollywood film is gemaakt om bakken geld binnen te halen door een zo groot mogelijk publiek aan te spreken. En dat publiek wil waar voor haar geld. In India betekent dat zonder uitzondering zang, dans en spektakel in elke film. De thema’s moeten groot zijn, melodramatisch; ouders die hun kinderen verstoten, boeven met een gouden hart, onbereikbare liefdes, dramatische herenigingen, misverstanden die tot moord en doodslag leiden. Eigenlijk niet heel veel anders dan wat de meeste mensen hier in film (en op televisie) willen zien. Alleen lijkt men in India vooralsnog te weigeren ook maar een millimeter van de bestaande formules af te wijken. Zang en dans móeten er dus echt in zitten, waardoor Bollywood films vaak ‘musicals’ genoemd worden. Niet dat de hoofdrolspelers in ‘Omkara’ aan het zingen slaan, integendeel. Er zitten wel een stuk of vier volledige songs in de film, die lekker klinken, prachtig gezongen ook, maar zeker niet door de spelers. De dialogen vallen even weg, er wordt gedanst, meestal wel in een kroeg of op een dansvloer, dus dat valt ook weer mee. De beelden fungeren ineens vier minuten lang als een videoclip. Da’s even wennen, maar het stoort nauwelijks.

Arjen Dijkstra