Once Fallen (2010)

Regie: Ash Adams | 92 minuten | misdaad | Acteurs: Brian Presley, Taraji P. Henson, Ed Harris, Amy Madigan, Peter Weller, Ash Adams, Chad Lindberg, Sharon Gless, Keegan Thomas, Jesse D. Goins, Richard Tyson, Dennis Volochkov, Evan Lake Schelton, Peter Greene, Thad Luckinbill, Jarod Bunch, Alison Eastwood, Branden R. Morgan, Rance Howard, Jsu Garcia, Sticky Fingaz, Brett Granstaff, Steve Railsback, Yolanda Pecoraro, Paul Duke, Ronald F. Hoiseck, Fernando Romero, Antonio Fargas, Chris Gann, K.C. Clyde, Adam Prout

Chance (Brian Presley) en Beat (Chad Lindberg) zijn al vrienden vanaf heel jonge leeftijd. De vader van Chance, Liam (een mooie rol van Ed Harris), moet levenslang de gevangenis in voor de moord op de vader van Beat. Hier ontwikkelt deze zich tot een leider van de Aryan gevangenisbende. Ook Chance belandt in de gevangenis. Vanwege goed gedrag wandelt hij na vijf jaar weer naar buiten. Wat hij ‘thuis’ aantreft stemt niet vrolijk. Zijn vrouw verrast hem met zoon Augustus en laat de zorg voor het kind meteen aan Chance over. Bij de lokale crimineel en nachtclubeigenaar Eddie (een curieuze rol voor ‘Mr. Robocop’ Peter Weller) verneemt Chance dat zijn vriend Beat nog een schuld van 50.000 dollar uit heeft staan. Tel daar de corrupte politieagent Rath (schrijver en regisseur Ash Adams zelf), rivaliteit om drugs tussen de ‘Bloods’ en de ‘Aryans’ bij op en je krijgt een explosieve cocktail.

Tsja, eenmaal gevallen is het moeilijk om weer rechtop te gaan staan. Het leven buiten de gevangenis is zwaarder, zo wil deze film ons doen geloven. Nou ja, het kabbelt maar het wil allemaal niet echt ontvlammen. Beat zien we alleen als een verlopen junkie en ook voor ‘modelvader’ Chance valt weinig sympathie op te brengen. De enige twee die redelijk uit de verf komen zijn de al eerder genoemde Ed Harris en Taraji P. Henson (als Pearl), verder is het acteren of te vlak of over the top (Ash Adams en Peter Weller).

Door het goede spel van met name veteraan Harris wordt de film boven de grauwe middelmaat uitgetild, maar ‘Once Fallen’ is -helaas- geen wereldwonder binnen het al zo vaak uitgekauwde ex-gevange genre. Presley heeft nog te weinig celluloidmeters op zijn conto om een film als deze te kunnen dragen. Niet voor niets wordt de DVD-cover gedomineerd door de beeltenis van Harris. Conclusie: aanrader voor de fans van Harris. Voor de rest geldt: ach, vervelen zal je je niet, maar de 92 minuten filmbeleving blijven niet lang hangen…

Ruud Stift