Paradise – Paradiset (2007)

Regie: Jerzy Sladkowski | 58 minuten | documentaire

Hans en Kerstin zijn al zestig jaar getrouwd en nog steeds gelukkig met elkaar. Ze brengen de zomer door in hun buitenhuisje aan een meer midden in de Zweedse natuur. De idylle wordt verstoord door een idee geopperd door Hans: hij wil, voordat ze het huisje aan de kinderen nalaten, de meest prominente muur in de woonkamer behangen. Kerstin ziet niet veel in het plan, maar gaat ermee akkoord om de lieve vrede te bewaren. Hans weet dat zijn vrouw het eigenlijk niet wil, maar op een dag koopt hij een rol behang, waarvan de kleur en print ook nog eens zeer twijfelachtig zijn (zwart, vol met planten, bloemen en vogels, genaamd ‘paradijs’). Kerstin helpt haar man de muur te behangen, ondanks de gemene houding die Hans tijdens de bezigheden tegen haar inneemt. Later, als Hans een dagje weg is en Kerstin een vriendin op bezoek heeft, besluiten de twee dames hem een lesje te leren en verven de muur wit. Dwars over het nieuw behang. Bij thuiskomst is Hans zowel verrast als boos; verslagen als onder de indruk van de actie. ‘s Avonds, tijdens bezoek van vrienden en familie ter ere van hun zestigste huwelijksdag, houdt Hans ondanks alles een welgemeende en zeer ontroerende toespraak, als dank en eerbetoon aan zijn vrouw. Hier zien we, tussen de geestige en soms botte momenten door, een glimp van een man die na zestig jaar nog steeds met tranen in zijn ogen over zijn vrouw praat. Wellicht een voorbeeld van hoe een huwelijk na zoveel jaren nog kan zijn. Nog móet zijn.

De manier van filmen is net als het Zweedse landschap en het kabbelende meer, vredig en traag. Extra geestig is daarom natuurlijk het onderwerp van de film: een ruziënd echtpaar van dik in de tachtig. Maar, passend bij die leeftijd, gaat alles erg langzaam, en duurt elke scène erg lang. Hans bakt cake, Hans gaat naar de markt, Hans komt terug van de markt, Kerstin roeit de rivier over, Hans en Kerstin hangen het behang op. Zo volgt scène op scène. De film volgt zonder veel te knippen de dagelijkse gang van het echtpaar, die het, net als de film, moet hebben van de geestige en ontroerende momenten. Gelukkig zijn dat er genoeg.

Ruby Sanders