People in Order (2006)
Regie: Lenka Clayton, James R. Price | 12 minuten | documentaire |
Vier filmpjes van drie minuten. De mens in vier verschillende categorieën ondergebracht. Het klinkt als een leuk idee om beelden van mensen te sorteren op hun leeftijd, om beelden van vrouwen te sorteren op hoeveel weken ze zwanger zijn, op hoe lang koppels al bij elkaar zijn of op hoeveel hun jaarlijks inkomen is, maar is het werkelijk zo boeiend om hier naar te kijken?
Ja en nee. Het eerste filmpje, waarin de mensen op leeftijd staan gesorteerd, is prachtig. De mensen komen in de paar seconden dat ze in beeld zijn helemaal tot leven. Ieder persoon wordt gevraagd om hun leeftijd te zeggen en dan op het trommetje om hun nek te slaan. Dit simpele trommeltje maakt ieder persoon vrolijk en uniek. Waar de één rustig zijn naam zegt en netjes één keer op de drum slaat, daar begint de volgende enthousiast met een drumsolo voor de camera. Zelfs de mensen van boven de 90 jaar slaan, vaak vanuit hun bed, nog vol enthousiasme op de drum. Bijna iedereen van iedere leeftijd is vrolijk. Een heerlijk, enthousiast en simpel filmpje.
De magie van het eerste filmpje maakt de overige drie eigenlijk compleet overbodig. Alleen het derde filmpje is nog een beetje interessant, juist omdat het een soort tegenhanger van het leeftijdfilmpje vormt. In plaats van te beginnen bij een jong stel en uiteindelijk naar een stel te gaan dat al decennia bij elkaar is, hebben Clayton en Price gekozen voor de tegengestelde route. Hierdoor zien we allereerst de doorgewinterde stellen die elkaar door dik en dun hebben gesteund. Heel mooi om deze stellen te zien. Naarmate dit filmpje vordert sijpelt er echter een treurig realisme binnen. Hoe korter de relatie, hoe groter de verwachtingen in de ogen van de koppels, hoe groter het besef bij de kijker dat zoveel relaties geen lang leven zullen hebben.
Maar dit is natuurlijk slechts één interpretatie van de opeenvolgende beelden. Dat is het fraaie aan de film: het brengt een serie mensen in beeld waar de kijker zelf bepaalde associaties bij krijgt. De film is werkelijk een open kunstwerk, waar de kijker actief mee moet doen om de film af te maken. Wat vooral overheerst in de film is, in de woorden van de makers, een ontzag voor de grootsheid van het leven, oneindig in zijn variatie, ook al voelt het allemaal zo normaal aan voor onszelf. En dat is precies hoe de film zelf ook werkt.
De makers van deze serie filmpjes vonden zelf het leeftijdfilmpje tevens het meest geslaagd, aangezien ze dit filmpje van drie minuten, zodra ze genoeg geldschieters hebben gevonden, willen uitbreiden naar een nieuwe film van speelfilmlengte. Laten we hopen dat het ze lukt. Tot die tijd hebben we echter deze serie korte documentaires om te bekijken. Eén geniaal filmpje en helaas drie onnodige aanhangsels.
Jelmer van der Lucht