Pingpong (2006)

Regie: Matthias Luthardt | 89 minuten | drama | Acteurs: Sebastian Urzendowsky, Marion Mitterhammer, Clemens Berg, Flak Rockstroh

Mensen zijn over het algemeen vreemde wezens en de handelingen die ze verrichten zijn soms onverklaarbaar en onvergeeflijk. Wanneer je alleen de laatste vijf minuten van ‘Pingpong’ bekijkt, zou je vol onbegrip toekijken naar hetgeen zich afspeelt. Alleen met behulp van de voorgaande 84 minuten zou je snappen wat sommige mensen beweegt. Maar in één klap is daarmee wel de sympathie voor hoofdrolspeler Paul (uitstekend gespeeld door Sebastian Urzendkowsky) verdwenen.

Aan de ene kant is ‘Pingpong’ een film met een duidelijk, maar wellicht wat karig verhaal waarin hier en daar een paar spitsvondige opmerkingen worden geplaatst door de onwetende Stefan (Falk Rockstroh – ‘Am Tag als Bobby Ewing starb’). Boeiend genoeg om op zichzelf te kunnen staan. Aan de andere kant is het een psychologisch drama over een gezin met een leeg bestaan waarin de komst van een buitenstaander voldoende is om de verborgen spanningen zichtbaar te maken. Dat laatste zorgt ervoor dat de film je ondanks de trage vertelling bijblijft. Die traagheid zorgt er op zijn beurt weer voor dat die allerlaatste scène je als een klap in het gezicht verrast.

‘Pingpong’ had door de beperkte cast prima als toneelstuk gebracht kunnen worden, ware het niet dat zowel de omgeving als de hond een belangrijke rol spelen. Anna (Marion Mitterhammer – ‘Klimt’) heeft namelijk meer liefde voor haar hond Schumann dan voor haar eigen zoon Robert (Clemens Berg). De omgeving geeft de film voornamelijk metaforen voor de gebeurtenissen en onderliggende spanningen.

Alhoewel voor Clemens Berg deze film de eerste acteerervaring brengt, is dat niet te merken. Nergens wordt op zijn Hollywoods letterlijk verteld waarom Robert doet wat hij doet, maar het verhaal en Bergs acteren zorgen ervoor dat dat ook niet nodig is. Sebastian Urzendkowsky (‘Hofmann und Söhne’) heeft al wat meer ervaring en weet een goed spel neer te zetten als feitelijke drager van de film.

Door de lome vertelwijze met af en toe zeer goed gevonden woordspelingen (en dan is het maar goed dat Duits zoveel op het Nederlands lijkt) zou deze film prima laat op de avond bekeken kunnen worden, maar de emotionele kwesties die spelen kunnen vervolgens leiden tot een woelige slaap. In ieder geval niet aan te raden om samen te zien met een partner waarmee de relatie toch al niet zo goed gaat.

Roland Torenbeek