Poets of Mongolia (1999)

Regie: Peter Brosens, Peter Krüger, Byamba Sakhya | 50 minuten | documentaire

‘Poets of Mongolia’ is het tweede deel in de drieluik van Peter Brosens (‘Khadak’) over Mongolië. Net als in het eerste deel ‘State of Dogs’ volgt hij op eigenzinnige wijze de Mongoolse bevolking na de val van de Sovjet-Unie. Deze documentaire gaat niet over bekende dichters uit Mongolië maar over de gewone mens en hoe die hechten aan de Mongoolse cultuur en daar op hun eigen manier poëzie in beleven. Met op de achtergrond het barre landschap van Mongolië, veelal sneeuwvlaktes of desolate gebieden, is de grote invloed van poëzie ook beter te begrijpen.

In ‘Poets of Mongolia’ ontmoeten we onder meer de arbeiders van een steenkoolmijn, een blinde zangeres en een in België wonende Mongoolse vrouw. Elk integreren poëzie op hun eigen manier in het leven.

Een mijnwerker heeft pas zijn zoon verloren en spreekt duidelijk zijn twijfels uit over de veiligheid van de steenkoolmijnen, desondanks houdt hij van het harde werk in de mijnen. Zijn verhaal wordt op een prachtige manier vastgelegd met een zeer strakke cameravoering. Het verouderde materieel wordt getoond alsof het onverzettelijke bergen zijn.

Een rondleiding door een steenkoolfabriek, gegeven door een vrouw die nooit had verwacht daar ooit te werken, is erg technisch en praktisch. Haar slotwoorden vormen een sterk contrast met dit industriële geweld: “Ik zit graag langs de rivier naar het geluid van het water te luisteren. Ik probeer zo goed en eerlijk mogelijk mijn leven te leiden”.

Een in België wonende Mongoolse vrouw verlangt hevig terug naar haar geboorteland. Zo lijkt ze kracht putten uit haar herinneringen aan de traditionele Mongoolse muziek en haar jeugdervaringen. “Alle Mongoolse mensen houden van poëzie en muziek, we zijn diepgevoelige mensen.” Ze spreekt als een dichteres en mist haar ‘maagdelijk land’. Haar heimwee vloeit over en hoewel ze in België er samen met het gezin het beste van probeert te maken is het duidelijk is dat ze nooit helemaal gelukkig zal zijn wanneer ze niet in haar geliefde Mongolië is.

Een blinde jonge vrouw vindt in muziek de schoonheid van het leven. Ze brengt een prachtig nummer ten gehore dat haar leven eigenlijk samenvat: “Wat is echte schoonheid, ik ben gelukkig in mijn droom.” Is poëzie het equivalent van dromen en droomt zij misschien over een leven waar ze haar land met eigen ogen zou kunnen zien?

Peter Brosens laat duidelijk zien dat poëzie veel meer is dan geschreven woorden op een stuk papier, de ware liefde voor deze kunstvorm zit in het hart en heeft voor ieder een eigen betekenis. ‘Poets of Mongolia’ is dan ook de zoektocht naar de poëzie van de Mongoolse ziel.

Meinte van Egmond