Pompei – Pompei: Ieri, Oggi, Domani (2007)
Regie: Paolo Poeti | 180 minuten | drama, romantiek, geschiedenis | Acteurs: Linda Batista, Victor Alfieri, Luca Ward, Tony Musante, Bettina Zimmermann, Clayton Norcross, Tomas Arana, Michael Mendl, Erol Sander, Gunther Gillian, Christof Wackernagel, Roberta Modigliani, Alessandra Barzaghi, Vanessa Gravina, Matthieu Carrière, Ivan Kotsev, Nickolai Stoilov, Nikolai Urumov
De internationaal gerespecteerde seismoloog Harold Mann wordt vanwege zijn ervaring gevraagd om zijn deskundige blik te werpen op de toestand van de vulkaan Vesuvius. Tijdens zijn onderzoek ontmoet hij de knappe assistente van de plaatselijke deskundige Patricia. In het begin verloopt de relatie tussen de twee nogal stroef, maar langzaam maar zeker bloeit er iets op tussen de twee. Op een dag neemt Patricia Harold mee naar Pompei, waar ze hem het verhaal vertelt van twee geliefden die in elkaars armen zijn gestorven.
Het mag moedig genoemd worden om films met een dergelijke historische aard te voorzien van een inleiding in het heden. Een sterke inleiding is dan wel een vereiste en dat is bij ‘Pompei’ zeker niet het geval. De inleiding is weinig origineel en slap en wat er verder zal gebeuren tussen de twee vakgenoten is duidelijk. Verder zit de inleiding vol kinderachtige dialogen, een verschijnsel dat gelukkig in het grote middenstuk niet voorkomt.
Na de inleiding komen we terecht in het Pompei van omstreeks 79 na Christus, het jaar waarin de stad verwoest werd door de uitbarsting van de Vesuvius. We maken kennis met de Thraciër Darius, die al zijn hele leven als handelswaar doorbrengt. Hij wordt door de Romeinse koopman Alpius Flaccus gekocht als gladiator. In het huis van Alpius leert Darius de slavin Helen kennen en het is liefde op het eerste gezicht. Ondanks de vele tegenslagen die op hun pad komen overwint natuurlijk hun liefde voor elkaar.
Het mag duidelijk zijn dat het niet zozeer de historie van Pompei is, waar het verhaal om draait. Nee, Pompei is niets meer dan de dramatische setting voor een zoveelste liefdesverhaal. Een liefdesverhaal dat door de teleurstellende kwaliteit op vele vlakken op geen enkel moment kan boeien. Dat is voornamelijk een product van het simpele plot en het bijzonder teleurstellende acteerwerk. Zonder goed acteerwerk zal de liefde natuurlijk nooit van het beeld afspringen en dat is ook bij ‘Pompei’ duidelijk niet het geval. Daarnaast is een portie slecht acteerwerk natuurlijk gewoon een dooddoener voor elke film. Verder zijn het de bij vlagen grauwe, saaie setting en de special effects die ‘Pompei’ nekken. Vooral die special effects zijn op een dusdanig slechte manier geproduceerd, dat je je met recht verbaast over het feit dat dat tegenwoordig nog kan. Je hoeft echt geen natuurkunde gehad te hebben om te weten dat puimsteen en andere brokken gesteente niet als sneeuwvlokken neerdalen op onze aardkloot. In ‘Pompei’ is dat namelijk wel het geval en dat mag op z’n minst amateuristisch genoemd worden.
Verwacht van ‘Pompei’ geen spektakelstuk. Verwacht ook niet naar een boeiend stukje historie te gaan kijken. Basis voor ‘Pompei’ is een slap liefdesverhaaltje met het Pompei van voor de catastrofale uitbarsting als setting. Alles om dat liefdesverhaal heen is op een slechte manier uitgewerkt, met als belangrijkste aspect het acteerwerk, dat ver onder de maat ligt. Wat aankleding en decor betreft ziet ‘Pompei’ er best aardig uit, maar dat weegt lang niet op tegen de mindere puntjes. Nee, ‘Pompei’ is geen aanrader: in 180 minuten kun je genoeg andere, wel leuke dingen doen.
Arian Schouten