Pontypool (2008)

Regie: Bruce McDonald | 95 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Stephen McHattie, Lisa Houle, Georgina Reilly, Hrant Alianak, Beatriz Yuste, Tony Burgess, Boyd Banks, Hannah Fleming, Rachel Burns, Laura Nordin, Louis Negin, Diane Gordon, Daniel Park, Yvonne Moore, Raffaele Carniato

Waarschijnlijk zul je niet vaak een horrorfilm tegenkomen die het voornamelijk van haar vele conversaties moet hebben en op die wijze de verbeelding van de kijker voedt. Het is wat je zult aantreffen bij het op z’n minst opmerkelijke ‘Pontypool’. Deze film bewijst dat het horrorgenre niet per se hoeft te verzanden in paniekerige en hysterische scènes om de spanning aan de kijker over te brengen. Maar belangrijker nog, dat horrorfilms ook wel degelijk begaafd en diepzinnig kunnen zijn. Zonder dat het de spanning verliest.

‘Pontypool’ draait om een plaatselijk radiostation in het koude binnenland van Canada. Als de crew net als altijd aan hun dagelijkse show begint, komen er steeds meer telefoontjes binnen dat er zich buiten gruwelijke taferelen voordoen. Tony Burgess schreef het gelijknamige boek dat ten grondslag ligt aan ‘Pontypool’.

Via de deejay en verslaggevers van het radiostation kunnen we ons verbeelden wat er zich in de buitenwereld voordoet. Maar we zien het niet. En op die wijze maakt de film dankbaar gebruik van de kracht van het medium radio. De radiomakers zijn de ogen van de luisteraars. Als kijker naar ‘Pontypool’ ben jij zo’n luisteraar. Vanaf de eerste minuut wordt je fantasie gevoed en creëer je deels je eigen inleving in dit angstaanjagende verhaal. Heel praktisch ontweken de filmmakers daarmee de visualisering van buitenmenselijke creaturen en monsters. Iets wat vaak de grootste boosdoener van ongeloofwaardigheid is. Toch zal de kijker op dat punt niet teleurgesteld worden, want op de juiste subtiele momenten krijgen zij hun portie bloed en zombies.

Ergens doet ‘Pontypool’ denken aan het hoorspel ‘War Of The Worlds’. Ook hier zorgde het medium radio voor angstwekkende gedachten, omdat het een beroep deed op het inlevingsvermogen van de luisteraar.

‘Pontypool’ is een zeer scherp gefilmde prent, met veel close-ups waarin voornamelijk het getekende gezicht van deejay Grant Mazzy (Stephen McHattie) erg goed uit komt. Door de bijna continu glijdende cameravoering krijgt het geheel een dreigend karakter. De schimmige blauwgrijze tinten dragen daar aan bij.

‘Pontypool’ is filosofisch en op veel momenten dus een intelligente maar spannende horrorfilm. Eentje die je niet vaak zult zien. Maar aan elk pluspunt zit een keerzijde, en dat maakt dat ‘Pontypool’ soms iets te breedsprakig is waardoor zij langdradigheid in de hand werkt. Uiteindelijk zal ‘Pontypool’ je toch niet snel loslaten. Voornamelijk omdat de film deels in jouw hoofd wordt gemaakt…

Tjeerd Kooistra