Pop Skull (2007)
Regie: Adam Wingard | 86 minuten | drama, horror, thriller, science fiction | Acteurs: Lane Hughs, Brandon Carroll, Maggie Henry, Hannah Hughes, Jeff Dylan Graham, L.C. Holt, E.L. Katz, Jennifer Price, Debbie Stefanov, Adam Wingard
Met een klein beetje geld en een hoop talent kun je een hoop moois doen. Zoals een intrigerende no budget film maken die op de beste momenten aan drugsdrama ‘Requiem for a Dream’ doet denken. Een film die je dwingt je aandacht erbij te houden en je hersenen aan het werk zet. Een film die je niet veel tegenkomt. Gelukkig maar dat er nog creatieve geesten als Adam Wingard bestaan die zich niet laten afschrikken door een klein budget.
‘Pop Skull’ heeft een eenvoudig verhaal. Daniel (Hughs) is na de breuk met zijn vriendin in een diep gat gevallen. De man probeert zijn verdriet met drank weg te spoelen. Ondertussen slikt hij ook massa’s pillen om zijn innerlijke pijn te verdoven. Daniel leeft in een constante roes. Een drugsroes. De pijn wordt verdooft, maar de droomwereld van de man verandert in een nachtmerrie als de eerste hallucinaties zijn intrede doen. Of ziet Daniel echt spoken en moorden? Zijn vrienden kan het weinig boeien, want Daniel trekt zich steeds meer in zichzelf terug en gedraagt zich zo onuitstaanbaar dat zelfs zijn naasten hem gaan vermijden. Of is alles slechts een illusie?
‘Pop Skull’ is een moeilijke film. Wingard legt weinig uit en zet het publiek aan het werk. De verdoofde Daniel is de hoofdrolspeler van het verhaal en loodst de kijker door zijn wereld. Dat het hoofdpersonage niet de meest betrouwbare verteller is, moge duidelijk zijn. Droom en werkelijkheid lopen steeds door elkaar heen en het is aan jou om uit te zoeken wat waar is wat niet. De ingenieuze montage maakt het er niet gemakkelijker op.
Wat ‘Pop Skull’ zo genietbaar maakt, is dat het verhaal je aan het werk zet. De cast zet daarnaast ook zeer verdienstelijke prestaties neer. Hughs’ spel is meeslepend en geloofwaardig. Hoewel Daniel geen uitgesproken sympathiek personage is, leef je toch met hem mee. De apathische jongeman worstelt zichtbaar met zichzelf en de neerwaartse spiraal waarin hij is beland, is pijnlijk om te zien. De tragiek is voelbaar (èn hoorbaar, want de depressieve stem van Hughs blijft na afloop van de film nog door je hoofd spoken).
Dat dit junkiedrama voor een appel en een ei is gemaakt is opmerkelijk. De film ziet er namelijk erg professioneel uit. Het scherpe kleurgebruik en de strakke montage zijn erg gelikt. Ook de acteerprestaties zijn exceptioneel sterk voor een no budget productie als deze. De meeslepende soundtrack en de hypnotiserende stroboscoopeffecten maken het af. ‘Pop Skull’ is een psychedelische horrorfilm die je nog lang bij zal blijven.
Frank v.d. Ven