Postal (2007)

Regie: Uwe Boll | 118 minuten | actie, komedie, misdaad | Acteurs: Dave Foley, J.K. Simmons, Zack Ward, Verne Troyer, Jackie Tohn, Chris Coppola, Michael Eklund, Ralf Moeller, Michael Paré, , Chris Spencer, Larry Thomas, Erick Avari, Lindsay Hollister, Brent Mendenhall, Rick Hoffman, Michael Benyaer, David Huddleston, Seymour Cassel, Uwe Boll, Vince Desiderio, Michaela Mann, Holly Eglington, Lucie Guest, Jonathan Bruce, Carrie Genzel, Geoff Gustafson, Daniel Boileau, Samir El Sharkawi, Jason Emanuel, Melanie Papalia, Jodie Stewart, Derek Anderson

Uwe Boll, de Duitse regisseur wiens “carrière” bestaat uit het (op doorgaan abominabele wijze) verfilmen van videogames heeft de reputatie de slechtste regisseur van deze tijd te zijn. Nu is dit wellicht ietwat overtrokken, aangezien er ongetwijfeld slechtere regisseurs zijn en er best nog aardige scènes of momenten in zijn films zijn terug te vinden, maar goed is zijn werk geenszins te noemen. Het amateurisme werkt nog al eens op de lachspieren, wat op zichzelf weer geen slechte zaak is als er verder weinig lol te beleven is aan Bolls films. ‘Postal’, een van drie films die Boll in 2007 uitbracht, is wederom een videogame-verfilming, maar begeeft zich verder in een ander genre dan Bolls eerdere werk. Het is geen science-fiction of horrorspektakel, maar een waarachtige satire over het sociaal-politieke klimaat in Amerika en de obsessie en angst voor terrorisme. De humor die in deze film is terug te vinden (en soms ook daadwerkelijk werkt) is nu eens niet onbedoeld maar intentioneel. Hoewel smakeloos, onsamenhangend, richtingloos, en in zekere zin pretentieus, is de film ook goed geacteerd, origineel, tamelijk gedurfd, en bij tijd en wijle echt grappig. ‘Postal’ heeft de dubieuze eer om een Boll-film te zijn die niet eens zo heel slecht is.

Uwe Boll meent met ‘Postal’ een cultklassieker te hebben gemaakt. Een scherpe satire en komisch meesterwerk in de lijn van ‘Borat’. Op het audiocommentaar bij de dvd en blu-ray refereert hij expliciet aan deze film, alsmede aan ‘Team America: World Police’ en in vorm lijkt het inderdaad een soort kruising te zijn tussen deze films. Maar ook de serie “South Park” lijkt als inspiratie te hebben gediend, tot Kyle’s inspirerende “I learned something today”-speech aan toe. Tevens lijkt hij onder de indruk te verkeren dat hij met zijn film nieuwe dingen zegt over de Amerikaanse angst voor terrorisme. Op het audiocommentaar heeft hij het vaak over de ironie van internationale verbonden (tussen Amerika en Saoedi-Arabië) en de werkelijke achtergronden voor oorlogen en aanslagen, waarbij hij zich echter voornamelijk lijkt te beroepen op Michael Moore’s ‘Fahrenheit 911’. Zo “moedig” en scherp als Boll lijkt te denken is ‘Postal’ niet, hoewel er zeker aardige satirische momenten in de film zitten. De bureaucratie wordt onderstreept in een tamelijk hilarische, over-de-top scène bij de sociale dienst waar Ward een nummertje moet trekken om aan de beurt te komen voor zijn bijstandschèque. Wanneer Michael Eklund, die eerder in Bolls ‘Bloodrayne 2’ een fanatieke priester speelde, doordraait omdat hij niet wordt geholpen en begint te schieten, lijkt het kantoor al snel op het Wilde Westen, met klanten die als bosjes neervallen. Goed nieuws voor Ward, want dan kan hij het nummertje van een gevallene inpikken om zo sneller aan de beurt te komen.

Het feit dat de Taliban niet in Afghanistan in een hol zit, maar gewoon ergens achter in een winkel in Amerika zelf, is ook een mooie “observatie”, net als impliciete (maar hier expliciete) afspraken die Bush en Osama hebben over het opblazen van oliebronnen voor een fijne verzekeringspremie. Ook leuk is het begin van de film, wanneer twee terroristen in het vliegtuig met als doel het WTC ineens Osama besluiten te bellen omdat ze zeker willen weten dat ze genoeg maagden krijgen.

Maar Boll lijkt één thema of kritiekpunt niet genoeg te vinden. In ‘Postal’ lijkt het zijn doel te zijn om zoveel mogelijk mensen of bevolkingsgroepen te beledigen of door het hoofd te schieten en zoveel mogelijk filmische taboes te doorbreken. Zonder een goede reden anders dan te shockeren. Dus wordt een slecht rijdende aziatische vrouw voor een stoplicht door een agent door het hoofd geschoten, komt er een holocaust-pretpark in de film voor, wordt Verne “Mini-me” Troyer verkracht door honderd chimpansees, en verschijnt er een item op TV met de titel “Waarom de slachtoffers van WTC het verdienden om te sterven”.

Maar de wilde rit die ‘Postal’ vormt, en de maling die Boll heeft aan iedere vorm van “beleefdheid” of politieke correctheid, verdient ergens toch een vreemd soort waardering. Daarbij is de cast uitstekend. Dave Foley, van “Newsradio”, is een erg droge Hugh Heffner-achtige überhippie die uit handen wil blijven van de belastingdienst, en Zack Ward is een goede leading man, met prima komische timing en een juiste uitstraling voor deze no-nonsense rol. Tel daarbij leuke bijrollen op van onder meer J.K. Simmons, Michael Eklund, en leuke momenten zoals wanneer Ward een kat als geluidsdemper voor een pistool gebruikt, en je hebt een film die misschien slechte smaak heeft, en weinig richting, maar die zoveel doelen probeert te raken, dat er toch geregeld wat getroffen wordt. Geen cultklassieker, dus, deze ‘Postal’, maar zeker ook geen misbaksel. Een verademing, voor een Boll-film.

Bart Rietvink