Poultrygeist: Night of the Chicken Dead (2006)

Regie: Lloyd Kaufman | 103 minuten | actie, horror, erotiek, komedie, romantiek, fantasie, musical | Acteurs: Jason Yachanin, Kate Graham, Allyson Sereboff, Robin Watkins, Joshua Olatunde, Caleb Emerson, Rose Ghavami, Khalid Rivera, Joe Fleishaker, Lloyd Kaufman, Ron Jeremy, Faith Sheehan, John Karyus, Tessa Lew, Brian Cheverie

Lloyd Kaufman, president van het succesvolle underground filmlabel Troma, dat onsterfelijk werd door de cultklassieker ‘The Toxic Avenger’, en al 35 jaar lang de ene na de andere krankzinnige, pikante, en puberale horrorkomedie produceert, is altijd al een liefhebber van Broadway musicals geweest, en het is min of meer bij toeval dat hij in het (lichte) horror of splattergenre terecht is gekomen. Toen hij in een artikel in Variety las dat het horrorgenre dood werd verklaard, vond hij het een opportuun moment om zelf juist dit soort films te gaan produceren. Het was dus niet het geval dat zijn voorkeur hier vooral naar uitging. In gesprek met Movie 2 Movie beaamt hij zelfs dat als er in het artikel had gestaan dat musicals ten dode opgeschreven waren, hij zich ook op dat genre had kunnen storten. Uiteindelijk kruipt, ook in Tromafilms, het bloed waar het niet gaan kan, zo bewijst de uitzinnige, onbeschrijflijke, smerige, gory, hilarische, en swingende sex(y)horrormusical ‘Poultrygeist: Night of the Chicken Dead’.

‘Poultrygeist’ is ongeveer zo goed als een film in dit ondefinieerbare genre kan zijn. Afgezien van de anti-conglomeraat boodschap, die wel erg expliciet wordt, en de iets te lange speelduur, is er weinig aan te merken op dit Tromaspektakel. Zelf het acteerwerk is verdienstelijk te noemen, en de casting goed. Hoewel het even “inkomen” is wanneer de kijker direct geconfronteerd wordt met een seksscène op een kerkhof met de twee hoofdpersonen – nerd Arbie en zijn vriendin – die bekeken worden door een viespeuk met een bijl in zijn ene hand en zijn geslacht in de andere. Hij blijkt natuurlijk niet op de appetijtelijke jongedame te kicken, maar op de puberige Arbie, wiens onderbroek hij weet te bemachtigen, waarvan hij vervolgens het aroma flink opsnuift. De “bewoner” van het graf blijkt ook interesse in het kledingstuk te hebben, wat voor de eerste uitzinnige gore-scène zorgt: een uit het graf oprijzende arm dringt het lichaam van de viespeuk bij zijn anus binnen, om er bij zijn mond weer uit te komen en de onderbroek te grijpen. Om vervolgens in tegengestelde richting weer terug te gaan, enkele darmen op zijn weg naar buiten meesleurend. Tijd voor de openingstitels en applaus uit de zaal. Dit is waar de Tromafans het voor doen.

Toch duurt het nog even voordat de film zijn ritme heeft gevonden en de niets vermoedende kijker voor zich heeft gewonnen. Maar wanneer, na wat flauwe grappen, het eerste zang- en dans nummer zijn intrede doet, kan de film al niet meer stuk. De sfeer is zo kolderiek, maar tegelijkertijd zo overtuigend – iedereen doet mee, en de liedjes zitten zelfs goed in elkaar – dat de ervaring bijna onweerstaanbaar is. Vanaf dit punt accepteer je als kijker bijna alles. De sexy, grappige, overdreven kapriolen van Arbie’s vriendin en haar CLAM-meiden (Collegiate Lesbians Against Mega-Conglomerates), de kipzombies, bezeten hamburgers, gemutileerde of op diepvrieskippen geilende snackbarmedewerkers, zwaarlijvige, aan explosieve diarree leidende klanten, racistische eigenaren, en rondhuppelende Lloyd Kaufman: alles is acceptabel. Er is voor ieder type Tromafan wat te genieten. Bloot, seks, gore, mutaties, poep- en plasgrappen, zang, dans, en “maatschappijkritiek”. Overal wordt tegenaan geschopt en niets is heilig: religies, nationaliteiten, geslachten, geaardheden, ouderen, kinderen: alles en iedereen mag “gebruikt” worden voor komische doeleinden. En dit wordt ook veelvuldig gedaan.

‘Poultrygeist’ is de favoriete film van Lloyd Kaufman zelf en het is niet moeilijk te zien waarom. Al zijn favoriete onderwerpen en elementen komen erin voor en in een ultieme, geslaagde mix. De grappige situaties volgen elkaar in een razendsnel tempo op, en overal is wel iets interessants of grappigs in de achtergrond te ontdekken. Het loont dus ongetwijfeld om de film meerdere keren te bekijken. Ervan uitgaande dat de kijker hier de gesteldheid voor heeft. Want ‘Poultrygeist’ is zeker geen film voor iedereen, mocht dit nog niet duidelijk zijn. Maar de liefhebber van Troma heeft met deze film een huzarenstukje te pakken. De film gaat iets te lang door (anderhalf uur zou net mooi zijn geweest) en de boodschappen worden er wat heftig ingehamerd, maar voor de rest is ‘Poultrygeist’ gewoon een hilarische, extravagante horrorsekskomedie die moet worden gezien om geloofd te worden.

Bart Rietvink