Prima della rivoluzione (1964)

Regie: Bernardo Bertolucci | 115 minuten | drama | Acteurs: Adriana Asti, Francesco Barilli, Allen Midgette, Morando Morandini, Cristina Pariset, Cecrope Barilli, Guido Fanti, Evelina Alpi, Amelia Bordi, Domenico Alpi, Iole Lunardi, Antonio Maghenzani, Ida Pellegri

Fabrizio heeft grote moeite met zijn bourgeois afkomst en het leven in zijn geboortestad Parma, toevallig ook de geboorteplaats van Bertolucci. Hij is lid van de communistische partij en probeert zijn vriend Agostino over te halen om bij zijn grote voorbeeld Cesare (Morando Morandini) langs te gaan en zich bij de partij te voegen. Cesare’s denkbeelden bieden Agostino (Allen Midgette) misschien een uitweg uit zijn ongelukkige leven, zodat Agostino niet steeds van huis hoeft weg te lopen. Agostino pleegt echter zelfmoord en Fabrizio raakt in verwarring. Zijn tante Gina (Adriana Asti) uit Milaan is ook bij de begrafenis aanwezig. Ook Gina kent de nodige geestelijke problemen en de twee beginnen een hartstochtelijke relatie met elkaar die natuurlijk geheim moet blijven voor de familie.

In aanmerking genomen dat ‘Prima della rivoluzione’ pas Bertolucci’s tweede film is die hij als jonge twintiger heeft gemaakt, is het een goede film. Jammer is dat het verhaal soms doelloos alle kanten opwaaiert. Waarom Fabrizio zo hangt aan Cesare blijft onduidelijk en ook wat ze nu eigenlijk precies doen aan het communisme, behalve zich existentieel ongelukkig voelen met de maatschappij. Ook een gesprek tussen Gina en een meisje (Evelina Alpi) dat in haar eentje thuis zit en haar vanaf de hoge tuinmuur toespreekt en liedjes zingt, is een van die vaagheden die irriteren. En dan zijn er nog de ellenlange uitweidingen van Fabrizio en Gina over… Ja, daar dus over.

Er is ook veel moois. Voordat ze minnaars worden, doen Fabrizio en Gina inkopen en dat ziet er naturel en vrolijk uit. Een tante op stap met haar jonge neef die steeds meer pakjes te dragen krijgt. Ook de scène in de ‘camera ottica’ in het kasteel in Fontanellato is erg grappig. Gina zit binnen en kijkt naar de strapatsen die Fabrizio buiten uithaalt en die voor haar neus op een plat vlak worden geprojecteerd. De projecties zijn in kleur en dat heeft natuurlijk een symbolische betekenis in deze zwart/wit film. En dat laatste is precies het zwakke punt van deze film: de regisseur wil van alles zeggen, maar weet niet precies hoe of waarom.

Als je alle symboliek, vaagheden en intellectuele prietpraat verwijdert, blijft over een tragische liefdesgeschiedenis over een onmogelijke liefde tussen een tante en haar jonge neef. Die tragiek is mooi en intens en zou voldoende zijn geweest voor het maken van een prachtige film.

Diana Tjin-A Cheong