Psych-Out (1968)

Regie: Richard Rush | 101 minuten | drama, muziek  | Acteurs: Jack Nicholson, Dean Stockwell, Susan Strasberg, Bruce Dern, Adam Roarke, Max Julian, Henry Jaglom, Linda Gaye Scott, I.J. Jefferson, Tommy Flanders, Ken Scott, Garry Marshall, Geoffrey Stevens, Susan Bushman, John Bud Cardos

Hear! “Incense & Peppermints” by the Strawberry Alarm Clock! ‘Psych-Out’ is een flowerpowerklassieker uit 1968. Hippies, drugs en opzwepende muziek passeren de revue in een sneltreinvaart. ‘Psych-Out’ kreeg in eerste instantie de naam ‘The Love Children’, maar toen deze titel onder het publiek getest werd, bleek dat veel mensen deze naam associeerden met van bastaardkinderen in plaats van flowerpower. De titel werd dus veranderd in ‘Psych-Out’, om op deze manier ook een beetje mee te varen op het succes van Hitchcocks thriller ‘Psycho’, uit het begin van de jaren 60.

Enige concentratie is vereist als je ‘Psych-Out’ goed wil volgen. De scènes volgen elkaar snel op, het camerawerk is vluchtig en de grote hoeveelheid kleuren, kraaltjes en caleidoscopische effecten maken het een chaotisch geheel. De film is zéér tekenend voor de tijdsgeest van de sixties and seventies. De flowerpower spat van het beeldscherm. Iedereen heeft seks met iedereen, maakt muziek, danst in het rond, slikt wat ie wil en doet waar ie zelf zin in heeft.

Één van de eerste vragen die ‘Psych-Out’ oproept is of ze in de jaren 60 nog niet wisten dat dove mensen meestal geen vlekkeloos General American (de Amerikaanse versie van Algemeen Beschaafd Nederlands) spreken. Susan Strasberg speelt de rol van het dove meisje Jenny. En hoewel ze mensen alleen kan verstaan als ze hun lippen kan lezen, spreekt ze wel accentloos Engels. Dat is iets wat de meeste dove mensen toch niet klaar spelen.

Jack Nicholson, toen nog good looking, doet het in de film erg goed als losgeslagen zanger Stoney. Nicholson was blijkbaar toen al in de wieg gelegd voor dit soort rollen. Stoney woont met de mensen van zijn band in een groot huis samen met allemaal andere hippies. De mensen in het huis gedragen zich als vervelende kinderen van een jaar of acht, van wie de ouders al een paar weken weg zijn. Ze trekken alles uit de kasten, maken meubels kapot, wassen niet af, ruimen niet op en gaan laat naar bed en staan pas op als de dag alweer half voorbij is. Uiteraard slapen ze iedere avond met een ander.

Wanneer Stoney zijn oog laat vallen op Jenny, voelt zij zich in eerste instantie erg gevleid. Het meisje komt niet uit de grote stad en vindt al die aandacht wel interessant. Ze is beschermd opgevoed, dus de rebelse Stoney en zijn vrienden maken een behoorlijk indruk op haar. Beetje bij beetje rolt ze ook in de hippiewereld en voor ze het weet gaat ze ook uit de kleren. Toch blijft ze zich ondertussen afvragen of dit wel is wat ze wil, dit was immers niet waarvoor ze naar San Francisco kwam. Ze wil haar broer vinden, die net als zijzelf van huis is weggelopen vanwege hun strenge, rigide moeder. In de film is ook een flashback te zien over de jeugd van broer en zus. Ondanks dat de scène absoluut niet grappig bedoeld is, moet je er waarschijnlijk toch wel even hartelijk om lachen. De generatiekloof, kinderen die zich afzetten tegen hun ouders en opvoeding, is toch dé gedachte van die tijd. En in deze scène wordt dat eens even goed duidelijk gemaakt. Het zijn de ouders die het probleem zijn, zij waren onredelijk, streng en star, dus dat wij hippies zijn geworden is niet meer dan logisch! Ook Jenny kan uiteindelijk geen weerstand bieden aan het wereldje waar ze in is beland en de zoektocht naar haar broer verdwijnt steeds meer naar de achtergrond.

‘Psych-Out’ is zeker leuk voor diegene die zelf in de flowerpowerperiode zijn opgegroeid. Het bonte geheel zal een leuke psychedelische trip terug naar de jeugd zijn. De film is echter geen aanrader voor de mensen die na de seventies geboren zijn. Het gaat allemaal zo snel en de film lijkt als los zand door je vingers te glippen. Maar mocht je zin hebben in een trip, laat die joint liggen en kijk deze film. “The Ultimate Head Trip”

Phileau Mey