Puzzle – Rompecabezas (2009)

Regie: Natalia Smirnoff | 87 minuten | drama | Acteurs: María Onetto, Gabriel Goity, Arturo Goetz, Henny Trayles, Felipe Villanueva, Julián Doregger, Nora Zinsky, Marcela Guerty, Mirta Wons

Film is soms net een tijdmachine. Het licht dooft, de zaal zwijgt en in anderhalf uur tijd beleef je een mammoetjacht, de val van Napoleon, het beleg van Stalingrad. Het Argentijnse drama ‘Puzzle’ werkt ook als een tijdmachine, maar dan anders. Hoewel de film zich afspeelt in 2009, nemen de taferelen ons mee terug naar het feminisme van de jaren 70. Het is een tijd waarin veel feministes geloven in de superioriteit van de vrouw, zoals mannen dat al eeuwen van hun eigen sekse geloven (en zich ook daarnaar gedragen). Het is een tijd dat er voor een vrouw een wereld valt te winnen.

Maria en Juan, het echtpaar waarom het in ‘Puzzle’ draait, zijn de stereotype karakters uit die feministische strijd. Maria doet het huishouden, zorgt voor kinderen en echtgenoot, loopt de godganse dag met een zorgelijke blik rond maar klaagt nooit. Juan is kaal, houdt van voetbal, heeft borsthaar en een snor, flirt met andere vrouwen, snurkt en accepteert de goede werken van zijn echtgenote zonder haar er ooit voor te danken. Roberto, Maria’s puzzelende zielsverwant, is dan weer van het artistieke type dat er geen moeite mee heeft zijn vrouwelijke kant te tonen.

Dit alles levert een film op die de doelgroep (vrouwen van middelbare leeftijd en ouder) ongetwijfeld zal smaken, maar die voor andere filmliefhebbers lastig te verteren is. Dat komt voornamelijk door dat al te weeïge, al te indolente hoofdpersonage. De plechtige bewegingen waarmee Maria een puzzel oppakt en openmaakt en de manier waarop ze de stukjes bekijkt, werkt zwaar op de zenuwen. Dat deze onwaarschijnlijk trage vrouw kanshebster is bij een puzzelkampioenschap, moeten we maar met een korreltje zout nemen.

Voor wie zich kan identificeren met Maria en er geen moeite mee heeft dat ze haar familie beliegt en bedriegt, is ‘Puzzle’ zeker een aanrader. Ambachtelijke dialogen, goed spel, geen seconde te kort of te lang en bovendien een feministische feelgood. Wie niets heeft met old school feminisme kan deze film beter links laten liggen. Kromme tenen zijn niet uitgesloten.

Henny Wouters

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 6 januari 2011