Quartier lointain (2010)
Regie: Sam Garbarski | 100 minuten | drama, fantasie | Acteurs: Pascal Greggory, Jonathan Zaccaï, Alexandra Maria Lara, Léo Legrand, Laura Martin, Laura Moisson, Pierre-Louis Bellet, Tania Garbarski, Laurence Lipski, Louis Bianchi, Théo Dardenne, Augustin Lepinay, Pauline Chappey, Juliette Lembrouk, Jean-François Wolff, Charlie Dupont, Jacques Berenbaum, Odile Matthieu, Clément Chebli, Patrick Zimmermann, Norbert Rutili, Valerie Bodson, Raoul Schlechter, Victoire Metzler, Lily Dupont, Alexia Depicker, Jirô Taniguchi, Evelyne Didi, Sophie Duez, Lionel Abelanski
Terugkeren in de tijd om het één en ander terug recht te zetten en zo je eigen toekomst of die van anderen een alternatieve richting in sturen, het spookt af en toe weleens door het hoofd van iedereen. Wat zou er toch gebeuren als je opnieuw in je wonderyears kon duikelen met een geassimileerde kijk op de dingen? Helaas zijn onze beslissingen, daden en handelingen in het verleden onomkeerbaar en bepalen ze in grote mate de levensweg die iemand bewandelt. Het thema van de tweede kans is al ontelbare keren aangeboord. Toch slaagt de in Duitsland geboren Belgische cineast Sam Garbarski erin om met een niet zo opmerkelijk idee een fraaie en vooral mooie film te ensceneren.
Garbarski had in elk geval goed bronmateriaal in handen om zijn verhaal te vertellen. ‘Quartier Lointain’ is gebaseerd op een gevierde mangastrip van de Japanner Jiro Taniguchi (die ook nog even opduikt in de prent). De strip was sowieso al een buitenbeentje in het genre dat bij leken synoniem staat voor brutale en agressieve plaatjes waarin elke nuance verdwenen lijkt. Taniguchi verrijkte de Japanse variant van het stripverhaal met dit filosofisch en menselijk traktaat waarin herinneringen een cruciale rol spelen.
Striptekenaar Thomas Verniaz (Pascal Gregory) staat op de rand van de mentale afgrond. Een burn-out loert om de hoek want de man zit verlegen om ideeën en zijn familiale leven lijkt ook al ingepalmd door de sleur. Op de terugreis van een beurs pakt hij de verkeerde trein en verzeilt zo in een godvergeten gat, dat zijn geboortedorp blijkt. Om de tijd te doden slentert hij maar wat rond om tenslotte bij het graf van zijn moeder halt te houden. Daar verliest hij om mysterieuze redenen het bewustzijn. Wanneer hij terug bijkomt, is hij weer een veertienjarige tiener die met enige voorkennis een familiebreuk probeert te vermijden.
Vanaf het moment dat Thomas terug als opgroeiend ventje in 1967 opduikt, verandert het aanvankelijk schlemielig dorpje in een warm en idyllisch toevluchtsoord waar het goed vertoeven is. De aankleding van de personages en de setting zijn tot in de puntjes geprepareerd. Je zou het haast een voorrecht vinden om in deze periode geboren te worden. Aangevuld door de bekoorlijk en herkenbare muziek van het Franse collectief Air is ‘Quartier Lointain’ één lange overpeinzing en hunkering naar vervlogen tijden. Maar het zijn net die memories die het bewustzijn van Thomas in de tegenwoordige tijd moeten aanscherpen om tot een conclusie over zijn eigen leven te komen.
Gabarski weet donders goed dat zaken uit het verleden onherroepelijk afgesloten zijn. Een mens kan tenslotte niet zomaar wat in de tijd gaan rommelen. ‘Quartier Lointain’ is dus geen ‘Back to the Future’ maar eerder een weldadige wensdroom waaruit het misschien pijnlijk ontwaken is maar die alleszins tot nadenken zet.
Jochem Geelen
Waardering: 3.5
Bioscooprelease: 7 juli 2011