Rabbit Hole (2010)

Regie: John Cameron Mitchell | 91 minuten | drama, sport | Acteurs: Nicole Kidman, Aaron Eckhart, Dianne Wiest, Miles Teller, Tammy Blanchard, Sandra Oh, Giancarlo Esposito, Jon Tenney, Stephen Mailer, Mike Doyle, Roberta Wallach, Patricia Kalember, Ali Marsh, Yetta Gottesman

Hoe Nicole Kidman haar verstomde gelaat nieuw leven wist in te blazen: als Becca in ‘Rabbit Hole’ is haar breekbaarheid robuust, haar vastbeslotenheid ontroerend. Niet alleen Kidman weet al je zintuigen te raken: de volledige cast blinkt uit in ‘Rabbit Hole’, een film over de diepe voren die een groot verlies in je leven trekt. Typische ‘gladde jongen’ Aaron Eckhart (Howie) maakt deel uit van dat selecte groepje vertolkers dat een gepolijst uiterlijk weet samen te voegen met een tastbare menselijkheid. Dianne Wiest ontstijgt haar dienende bijrol (Nat) simpelweg doordat ze erin slaagt om te laten zien dat Nat het leven beleeft vanuit haar eigen middelpunt, niet als ‘moeder van Becca’. Ook Tammy Blanchard (Izzy), Giancarlo Esposito (Auggie) en Sandra Oh (Gabby) maken optimaal gebruik van de momenten die hen gegeven zijn. Rond als knikkers, zijn de namen van hun personages die van mensen die je vertrouwt, die je nabij zijn.

Nadat hun zoontje Danny bij een ongeval het leven laat, leven Howie en vooral Becca acht maanden lang in een niemandsland, een halfslaap. Zeggen dat ze in die tijd uit elkaar zijn gegroeid, zou geen recht doen aan hun liefde voor elkaar. Tegelijk blijkt hun liefde op zich geen remedie om het verlies van hun zoontje te verwerken. Daarvoor bestaat geen universeel recept – verwerken doe je alleen en op je eigen manier. Howie staat daar iets anders tegenover dan Becca – tevergeefs probeert hij contact te maken, tevergeefs probeert hij haar aandacht te trekken voor dat wat zij met zijn tweeën hebben. De zwoele soulmuziek van Al Green komt bij Becca aan als een jengelende peuter op een begrafenis. Becca is niet klaar voor romantiek en toenadering. Ze zoekt haar houvast nog in gedrag, in ‘dingen doen’ – de verwaarloosde tuin op orde brengen, rennen op een loopband, het huis te koop zetten. Mensen mijdt ze. Tot ze Jason (Miles Teller) in een schoolbus voorbij ziet rijden. Ze volgt hem, wil weten waar hij woont, wat hij doet, welk boek hij leest. Het is zich vastklampen wat ze doet, aan iets dat niet meer bestaat. Zoals ook haar eigen ‘bestaan’ nauwelijks meer te definiëren is, sinds het ongeluk haar leven tot stilstand bracht. Terwijl de rest van de wereld gewoon doorgaat. Hoezeer Kidman zich in haar rol als Becca geeft, blijkt als tijdens een intense scène heel even haar eigen Australische accent doorklinkt. Dat is geen fout, het is waarachtige emotie – terecht dat regisseur John Cameron Mitchell ervoor koos die ’take’ voor de film te behouden.

‘Rabbit Hole’ maakt duidelijk dat je omgeving jouw identiteit gestalte geeft – en hoe afhankelijk je van die omgeving bent om jezelf, wie je bent en wat je doet, in stand te houden. Wie een baan vindt is ‘werknemer’. Wie trouwt, ‘echtgenoot’. En wie een eerste kind krijgt is plots ‘moeder’, of ‘vader’. Maar wat blijft er over van je als je zoontje Danny sterft, als zus, dochter, partner, vriendin? Welke pose neem je aan, nadat de blauwe naaktheid van de dood je recht in je gezicht heeft gestompt? Zak je ineen? Houd je jezelf krampachtig overeind? Bied je een schouder aan je partner – of duw je die ruw van je af? Heb je daarin überhaupt een keuze? Acht maanden na het ongeval doen Becca en haar man Howie alles wat in hun macht ligt om de houding te vinden die zowel hun leven als hun relatie weer in gang kan zetten. ‘Rabbit Hole’ is een zoektocht naar het moment waarop hun doen en denken niet langer volledig worden geregisseerd door Danny’s dood, een zoektocht naar andere mogelijkheden om daarmee te leren leven.

Op Broadway was ‘Rabbit Hole’, geschreven door David Lindsay-Abaire, een intiem portret van twee mensen – opgesloten in hun huis, in zichzelf, en in het recente verlies van hun zoontje. Als film onder regie van Mitchell (‘Shortbus’, ‘Hedwig and the Angry Inch’) is ‘Rabbit Hole’ dat eveneens, en zelfs nog iets meer.

Martijn Laman

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 7 april 2011