Raging Sun, Raging Sky – Rabioso sol, rabioso cielo (2009)
Regie: Julián Hernández | 192 minuten | drama, erotiek, fantasie | Acteurs: Jorge Becerra, Javier Oliván, Guillermo Villegas, Giovanna Zacarías, Joaquín Rodríguez, Juan Carlos Torres, Fabian Storniolo, Harold Torres, Clarissa Rendón
Gedurende de 192 minuten die deze film duren, wordt er nauwelijks iets gezegd: hier en daar een opmerking, af en toe een interne monoloog, een voice-over of een gedachte die in de lucht blijft zweven. De poëtische stemming is vanaf minuut één te voelen en wordt niet minder naarmate meer karakters volgen. De namen en identiteiten blijven lange tijd onbekend, al voelen de personages wel direct aan als echte mensen.
Een jonge Mexicaanse dwaalt in de eerste sequentie door de stad, alleen en op zoek. Naar menselijk contact misschien, of antwoorden op haar eigen levensvragen. Als ze Ryo ontmoet, worden ze beiden overvallen door overweldigende lust maar ook oprechte gevoelens van liefde voor elkaar als medemens. Zij voorspelt dat Ryo een belangrijke liefde zal ontmoeten en daarmee binnenkort zal samenzijn. Deze minnaar blijkt Kieri, een schijnbaar eerdere geliefde van Ryo, die zichzelf heeft verloren in kortstondige seksuele contacten met eenieder die zijn pad kruiste, veelal op openbare plekken, heimelijk en opgehitst door angst om ontdekt te worden. De hereniging van Kieri en Ryo wordt verstoord door Tati, een jaloerse en kille jongen die de onpersoonlijkheid van snelle seks en hebzucht belichaamt. Tati is verantwoordelijk voor de ontvoering van Ryo waardoor Kieri aan een welhaast mythologische queeste begint om Ryo terug te krijgen. Hij wordt hierbij begeleid door de zonnegodin Corazón del cielo (“hart van de hemel”). De twee jongens vinden elkaar maar eindigen als de Mexicaanse Romeo en Julia. Het lot – of de hemel in de vorm van de godin – geeft hen echter een laatste kans op aarde omdat hun liefde heeft overwonnen.
De film krijgt in de tweede helft, tijdens de zoektocht van Kieri, meer en meer een mythisch karakter, wordt steeds abstracter en symbolischer. Er wordt nauwelijks gesproken door de personages die ook van hun kleding ontdaan worden en blijven. De enscenering toont een adembenemend Mexico, een symbolisch Mexico ook, weliswaar in zwart-wit, maar zonder drukke stad, geweld of economische malaise, maar vol prachtige natuur, pure lichamen en een mythische zoektocht die de vier elementen om en om doorkruisen. Af en toe krijgen de landschappen zelfs wat kleur, wat ze meer intensiteit geeft.
Regisseur Hernández sluit met ‘Raging Sky, Raging Sun’ een erotische en fantasievolle trilogie af. De film won in Berlijn een Teddy-award. De jury waardeerde de durf van de regisseur, de spraakmakende beelden, de ‘ode aan de lust’ die de film is en de Azteekse mystiek die het verhaal bekleedt. Ondanks dat de Berlijnse jury hierin zeker gelijk heeft, zijn alle 192 minuten niet nodig om dit verhaal te vertellen. Door de lengte en de onconventionele vertelstructuur verliest de film aan toegankelijkheid. Dat is enerzijds zonde, omdat op deze manier waarschijnlijk een niet erg groot publiek de film te zien zal krijgen. Voor degenen die echter prijs stellen op het overweldigende karakter van de film, is de lengte en de lome, poëtische voortgang van de film echter een pre.
Ruby Sanders