[Rec] (2007)

Regie: Jaume Balagueró, Paco Plaza | 85 minuten | horror, thriller | Acteurs: Javier Botet, Manuel Bronchud, Martha Carbonell, Claudia Font, Vicente Gil, Maria Lanau, Carlos Lasarte, María Teresa Ortega, Pablo Rosso, Pep Sais, Jorge Serrano, Ferran Terraza, Manuela Velasco, David Vert, Carlos Vicente    

In een knappe mix van reality tv en ‘The Blair Witch Project’ weet de Spaanse low budget productie ‘REC’ haar publiek de stuipen op het lijf te jagen. Dat de makers hierin beter slagen dan veel duurdere creaties is op zich niet eens zo opmerkelijk, het bewijst alleen maar dat de basis voor een goede horror inleefbare situaties zijn en dat dure CGI effecten niet nodig zijn voor angstaanjagende ogenblikken. In ‘REC’ blijven goedkope schrikmomenten volledig achterwege. Omdat de film volledig getoond wordt vanuit het perspectief van cameraman Pablo wordt de kijker niet een richting ingestuurd dankzij het ontbreken van achtergrondmuziek. En neemt het publiek soms zelfs zijn rol over, zo voelt het, zodat het dicht bij de personages blijft.

Hoe ongeloofwaardig de plot ook mag zijn, de ijzingwekkende dreiging die van de situatie uitgaat voelt levensecht en zal bij iedereen een nachtmerriegevoel oproepen. Het je in een gebouw bevinden, waar iets vreselijks aan de hand is en dat je er door de autoriteiten niet meer uitgelaten wordt, zonder dat je weet waarom, is een hele enge gedachte. De gevoelens die dit teweeg brengt bij de betrokkenen in ‘REC’ zijn dan ook heel herkenbaar. Er is onenigheid tussen een politieman en de rest: de agent wil secuur regeltjes volgen en gaat daarmee tegen de wens in van de overige bewoners die op alle mogelijke manieren een letterlijke uitweg zoeken uit het gebouw. De moeder die zich zorgen maakt om haar koortsige dochter is ook heel herkenbaar, haar machteloze verdriet om haar man die niet naar binnen kan met de antibiotica die hij net op heeft gehaald, is invoelbaar. Ook het personage Angela is heel reëel. De presentatrice van ‘While You Are Sleeping’, het programma waarvoor ze samen met Pablo opnamen maakt van het gedurende één nacht meedraaien met het personeel van de lokale brandweerkazerne, geeft in het begin in een kort onderonsje met haar collega aan dat ze het nut nauwelijks in ziet van haar opdracht. “Als het te saai wordt, stop je maar met draaien hoor, ik wil geen tape verspillen,” zo luidt haar devies.

In het begin lijkt het er ook sterk op dat het een lange nacht zal worden: wanneer een van de brandweermannen vertelt dat zeventig procent van de telefoontjes die de brandweerkazerne ontvangt, saaie problemen zijn zoals gesprongen waterleidingen en huisdierenreddingsacties. Het is knap dat de makers van de aantrekkelijke Angela niet eens een bijzonder sympathiek hoofdpersoon hebben gemaakt; ze is een beetje zelfingenomen en eigengereid. Maar haar mening dat ze – wanneer ze zich middenin het rampscenario bevinden – moeten blijven filmen, kun je als kijker alleen maar delen, hoe de houding van de kijker ten opzichte van reality tv ook is.

De griezelscènes zijn er volop; de kans dat je bedaard in je stoel blijft zitten is vrijwel miniem. Het knappe aan ‘REC’ is dat er geen regels zijn: bij vampiers, weerwolven en zombies weet je wel wat de kenmerken zijn, bij de geïnfecteerde slachtoffers in ‘REC’ is nog geen precedent gecreëerd. Dit zorgt ervoor dat het verhaal onvoorspelbaar blijft en de spanningsboog strak blijft staan. De korte speelduur komt de film alleen maar ten goede, het bibberige camerawerk is zeer realistisch, al moet je daar wel tegen kunnen. Een absolute aanrader. ‘REC’ moet je ervaren!

Monica Meijer